เลือดของฉันนั้นคือเหงื่อของพ่อ
อันหลอมหล่อเรือนร่างทางวิสัย
สูบฉีดทั้งทั่วตัวและหัวใจ
จนเติบใหญ่ในหล้ามาเดินดิน

เป็นเลือดที่เข้มข้นของคนสู้
เอาความรู้ความหวังรวมทั้งสิ้น
ผ่านท่อเลี้ยงส่งให้ใช้ชีวิน
จนมีกินมีอยู่รู้พอเพียง

สองมือกร้านคอยสอนให้อ่อนน้อม
แบ่งอกอ้อมโอบเหลาจนเกลาเกลี้ยง
กับสิ่งทรามกากเดนซึ่งเอนเอียง
คล้ายกับเสียงของธรรมมานำทาง

รอยตีนกาหน้านิ่วคิ้วขมวด
เคยร้าวรวดปวดกายหน่ายทุกอย่าง
เหนื่อยแสนเหนื่อยเมื่อยเห็นมิเว้นวาง
ก็เพื่อสร้างทางไว้ให้ลูกน้อย

กี่ครั้งที่เข่นเฆี่ยนเจียนใจขาด
พ่อมิมาตรปรารถนาฆ่าสักหน่อย
เห็นลูกเจ็บพ่อก็เศร้ากว่าเท่าร้อย
ยังทิ้งรอยแผลซ้ำตำอุรา

ความผูกพันนั้นไซร้ไม่จางหาย
อันเป็นสายสัมพันธ์มั่นหนักหนา
ประนมมือกราบลงตรงบาทา
ห้าธันวาฯวันพ่อขอนิพนธ์