เรียนโทอังกฤษ "ดู" ง่าย ว่าแต่มันง่ายจริงรึเปล่า
ตอบจากที่เคยเรียนมานะคะ แต่ของเราสายภาษาศาสตร์และการศึกษา อาจไม่ครอบคลุมถึงสายอื่น
สำหรับเรา จะว่ายากก็ยาก จะว่าง่ายก็ง่าย

ง่ายยังไง? ถ้าเข้าเรียนไม่โดด อ่านหนังสือ เปเปอร์ที่อาจารย์แนะนำ และส่งงานให้ตรงกำหนด ส่งตามที่เค้าสั่ง ก่อนเรียนอ่านเตรียมมาบ้าง ใจกล้ายกมืออภิปรายในห้อง เผื่อเวลาทำดิสเซอฯให้ดี ทำแค่นี้ได้ยังเหลือเวลาไปเที่ยวเมืองอื่น ไปสังสรรค์อะไรกับเพื่อนได้สบายบานเบอะ สำหรับคนที่พื้นฐานภาษาอังกฤษดี ฟังครูพูดในห้องเข้าใจ อ่านหนังสือเชิงวิชาการได้ ยิ่งง่ายเข้าไปอีก คนที่ภาษายังติดขัดอยู่บ้างอาจจะต้องขวนขวายเพิ่มเติม เราเองอ่านเพชรพระอุมาวันนึงเล่มสองเล่มจบ แต่อ่านเปเปอร์วิชาการยี่สิบกว่าหน้าสองวันยังงงๆอยู่เลย มันไม่ชิน

ยากยังไง? หนึ่ง ไม่มีระบบเช็กชื่อเข้าห้องเหมือนเมืองไทย อยากมาก็มา อยากโดดไปทำงานร้านอาหารไทยหาเงินก็เรื่องของคุณ แต่ถึงเวลางานต้องส่ง สอง งานส่วนใหญ่มักต้องการให้เขียนแบบวิเคราะห์ ไม่ใช่แค่หาๆข้อมูลจากเน็ทมาเขียนว่าคนนั้นว่าอย่างนี้ คนนี้ว่าอย่างนั้น จบ แต่ต้องอภิปรายด้วยว่า แล้วมันต่างกันยังไง แล้วมัน support ไอเดียของเรายังไง นร.ไทยหลายคนมีปัญหาเรื่องนี้ เพราะเรียนที่ไทยมามีแต่เขียนแบบบรรยาย ไม่ใช่วิเคราะห์ เพราะฉะนั้น นร.ไทยที่ไม่เข้าใจระบบการเรียนและการทำงานของอังกฤษ คิดว่าไม่มีเช็กชื่อแล้วหวานหมู พอถึงเวลาส่งงานก็แค่เปิดกูเกิล เอามาเรียบเรียงใหม่ เป็น descriptive ล้วนๆแล้วเอาไปส่ง ก็อาจจะพบว่าตัวเองซวยได้ในภายหลัง สาม ภาษาที่ใช้ในการเขียนงาน ต้องเขียนในโทนวิชาการ ซึ่งไม่ใช่ทุกคนจะมีประสบการณ์เขียนงานแบบนี้ เช่น คำว่า get ถ้าเป็นไปได้ต้องไม่ใช้ แต่ให้เลือกคำอื่นแทน เช่น become, turn, achieve ฯลฯ เป็นต้น รวมทั้งคำที่แฝงการแสดงอารมณ์ เช่น "Smith's (2003) idea is exciting/boring/useless" เขียนไปไม่โดนวงแดงนี่มาเตะได้เลย

สรุปว่าง่ายมั้ย สบายมั้ย ขึ้นอยู่กับคนที่มาเรียนด้วย ว่าพื้นฐานเป็นยังไง มีนิสัยแบบไหน ปรับตัวเข้ากับการเรียนและชีวิตอังกฤษได้มากน้อยแค่ไหน

อะไรที่เกี่ยวกับอังกฤษก็มักจะโดนเหมารวมมา "ไฮโซ" "หรู" เสมอ แค่พูดเฉยๆว่าเรียนอยู่ที่อังกฤษก็ยังโดนคนหมั่นไส้แบบไม่มีเหตุผลได้เลย
แล้วมาเรียนเมืองนอก ใจคอจะให้นั่งอ่านหนังสืออยู่แต่ห้อง กินแต่มาม่า ไม่ต้องไปเที่ยวไหนมันก็คงไม่ใช่ คนเราได้มีโอกาสไปอยู่ในสภาพแวดล้อม วัฒนธรรม บ้านเมืองใหม่ สิ่งที่ควรทำควบคู่ไปกับการเรียน ก็คือการเปิดโลกกว้าง ศึกษาวัฒนธรรม เรียนรู้ความแตกต่างระหว่างชาติ ระหว่างภาษา เค้าเรียกเก็บประสบการณ์ชีวิตไปพร้อมกับประสบการณ์เรียน อย่างนี้ถึงจะคุ้ม ก่อนเรามาเรียนที่นี่ คณบดีบอกเราเลยว่า นี่ คุณไปเรียนแล้วคุณอย่าเอาแต่เรียนนะ ไปเที่ยวด้วย ถ้าคุณจะไปเรียนอย่างเดียวผมให้คุณนั่งเขียนวิทยานิพนธ์ที่เมืองไทยก็ได้

คนที่อยู่เมืองไทย อาจไม่คุ้นชินกับบาร์บิคิวซัมเมอร์ แต่งตัวสวยใส่จัมเปอร์ใส่บู๊ท สังสรรค์กลางคืน เที่ยวยุโรป (คือยุโรปบางประเทศนี่ค่าเครื่องบิน แค่ 40 ปอนด์ ก็ไปได้แล้วนะ) ก็อาจจะเข้าใจไปว่ามาแล้วเหมือนมาเที่ยว แต่อยากให้นึกว่าสิ่งที่คุณเห็นบน ฟบ. อ่ะ มันด้านเดียวของชีวิตที่นี่ค่ะ มันยังมีโมเมนท์ที่ป่วยปางตายแล้วร้านยาปิดหมดตอนห้าโมง ไปหาหมอประจำมหาลัยแล้วให้แต่พารามากิน ร้ายสุดคือป่วยตอนคริสต์มาส ทุกสิ่งอันปิดหมด โมเมนท์ที่โดนที่ปรึกษาด่าเหมือนคอมเมนท์บนบอก ส่งงานไปแล้วโดนวงแดงมาเต็มไปหมด แก้แล้วแก้เล่าไม่จบสิ้น โมเมนท์แบบร้องไห้ไปแก้งานไปก็คงไม่มีคนอัพขึ้น ฟบ. มั้ง แถมครอบครัวก็อยู่ไกล คุณนึกดูบางทีแบบ หมดกำลังใจมากๆ อยากโทรหาใคร อยากได้กอดให้กำลังใจมันก็ไม่มี มีแต่คุณตัวคนเดียวกลับมานั่งเงียบๆในหอพัก คือนอกจากจะสู้กับการเรียนแล้วสุขภาพจิตมันก็ต้องอึดด้วยเหมือนกันนะ

อันนี้คือพูดถึงว่ามหาลัยที่รับ นศ. มาเรียนจริงๆนะ ประเภทรับมาแล้วปล่อย นศ. เข้ารกเข้าพงเอาแค่เงิน กับ นศ. ที่มาแล้วก็จ้างคนอื่นเขียนงานให้ ชีวิตเค้าจะฟรีสไตล์สบายสุดๆแบบที่ จขกท ว่าเราก็ว่าไม่แปลกเลย

รู้สึกว่าระยะหลังอังกฤษเป็นประเทศที่การศึกษาเป็นธุรกิจอย่างนึง จะเห็นว่า u หลายที่อยากดึงเด็กต่างชาติไปเรียนเยอะๆ มีการมาสัมภาษณ์ที่ไทย มีนายหน้าเยอะมาก

รู้จัก จ่ายครบจบแน่ไหมครับ?

ในอังกฤษก็มีมหาวิทยาลัยแบบห้องแถวเหมือนกัน เป็น course work จบง่ายๆ