หมี...
เช้านี้แม่โทรหาแต่เช้า ร้องไห้ ให้ช่วยแม่ด้วย รถชนๆ ที่หอนาฬิกา
เรารีบบิดรถไปด้วยความตกใจ
สิ่งที่เห็นคือ ...
แม่เรานั่งร้องไห้กลางสนาม พูดแค่ "แม่ผิดเอง แม่ไม่น่าพาหมีมาเลย"
แม่ร้อง ร้อง และร้อง
ในมือแม่กอดหมีไว้ เลือดเลอะเต็มตัวแม่
แม่ร้อง เฝ้าโทษแต่ตัวเอง
เราทำได้แค่เข้าไปกอด
"...มันไปสบายแล้วนะแม่"
เมื่อวานแม่กับเรายังอาบน้ำ ตัดขน แถมยังหาเสื้อมาใส่ให้
เรานึกยังไงไม่รู้เลยถ่ายรูปไว้
รูปเดียว...
และรูปสุดท้าย...
ถึงเวลานายคงไปเกิดใหม่ละนะ
นายคือหมาที่ทุกคนรักมากที่สุดตัวนึง
นายไม่เจ็บไม่ทุกข์อะไรแล้วนะ
เราไม่โทษคนขับรถชน
เพราะคุณโคตรจะไม่มีจิตสำนึกความเป็นมนุษย์เลยว่ะ
ชนหมา แต่ไม่คิดจะมาดู หนีไป ใจคุณทำด้วยอะไร?
แต่ก็เอาเถอะ มันจะเป็นบาปติดตรึงหัวใจอันหยาบช้าของคุณไปตลอด
ว่าครั้งหนึ่ง คุณเคยทำร้ายสัตว์ตัวน้อยๆ ตัวนึง ที่เราคิดว่ามันคงจะมีจิตใจสูงกว่าคุณด้วยซ้ำ
เวรกรรมจะตามคุณ.
หมี...ถึงเราจะชอบแมวมากกว่า แต่เราก็รักนาย
หมี...ถึงนายจะไม่ชอบให้เราจับ แต่เราก็รักนาย
หมี... ถึงเราชอบแกล้งนาย แต่เราก็รักนาย
2/12/57
07.46
หอนาฬิกา มหาวิทยาลัยเชียงใหม่