หลังจากเจอเหตุการณ์นี้มากลายเป็นคนหวาดระแวงไปเลยค่ะ

ครั้งแรกเราขึ้นรถจากจตุจักรค่ะตรงบีทีเอส ขึ้นรถแอร์สายหนึ่งจะไปลงสุทธิสาร
พอขึ้นไปคนเยอะค่ะเราต้องยืน ก็ไม่มีปัญหาค่ะยืนไปยินอยู่แถวประตูขึ้นลงด้านหลังค่ะ
เหมือนนักศึกษาชายตรงข้ามเค้ามองเราจังเลย เราก็คิดเอ๊ะ เราผิดปกติอะไรรึป่าว
ป้าที่ยืนฝั่งตรงข้ามก็มองค่ะ แต่เราก็ไม่สนใจซักพักรู้สึกเหมือนมีอะไรมาถูที่กะโปรง
เราก็นึกว่าเบียดกันคนเยอะ ซักพักถูอีกแล้วค่ะแถวก้นเราฝั่งตรงข้ามก็ยังคงมองต่อไป
ทีนี้เลยตัดสินใจหันหลังไปดูค่ะ คุณพระะะะ! ไอโรคจิตเหมือนรู้ว่าเรารู้ตัวแล้วกำลัง
เก็บไอนั่น TT กลับเข้าไปในกางเกงและรูดซิบ เรานี่ร้องลั่นเลยค่ะ  
ป้ากระเป๋ารถเมล์ยังใจดีมาช่วยไล่มันลงค่ะ
เรื่องเจ็บใจมีอยู่ว่า มนุษย์ป้าที่ยืนฝั่งตรงข้ามมาปลอบใจเราค่ะ
ป้าใจดี : ไม่เป็นไรนะหนูเดี๋ยวนี้โรคจิตมันเยอะป้าเห็นมาสักพักล่ะ แย่จริงๆเลยไอโรคจิต
( อ้าวววเห็นสักพักแล้วไม่บอกกรู โฮกกก )
เราลงป้ายต่อมาพอดีร้องไห้เลยค่ะปลื้มที่ป้าได้แต่ยืนดูสะกิดหนูหน่อยก็ไม่ด้ายยย


รถเมล์ผ่านไป เริ่มกลัวรถเบียดเลยเปลี่ยนบรรยากาศมานั่งแท๊กซี่ค่ะ

หลังเลิกเรียนย่านวิภารวดี เมื่อคืนไม่ได้นอนเพราะปั่นงานส่งค่ะ งัวเงียเต็มที่โบกแท๊กซี่แล้วขึ้นลงลืมดู
น่าคนขับเลยว่าหื่นไหม 5555555
นั่งไปสักพักรร.เราใกล้กับศูนย์ฝึกรด.ค่ะ
คนขับทซ.หื่น : หนูนี่ใช่รด.รรหนูไหม (ชี้ไปที่รด.ที่เดินอยู่ทั่วไป)
เรา : ป่าวค่ะรด. รรหนูเรียนวันศุกร์ (เราก็ว่าถามทำไมว่ะ)

พอเราบอกไม่ใช่เท่านั้นละเอาเลยค่ะ มันคลำเป้าลูบเป้า เกาเป้าใหญ่เลย
เรานี่จากง่วงๆ สว่างเลยค่ะ มันเริ่มทำท่าขยับจะถอดกางเกง
เราแกล้งหยิบโทรศัพท์โทรหาพ่อค่ะ มันชงักค่ะ หยุดทำพอเราวางสายทำต่อค่ะ
จะรูดซิป เราเลยบอกให้จอดพอจะมารับ  มันไม่จอดค่ะ (T[]T)
นางจะเล่นว่าวอย่างเดียวเลย สุดท้ายเราโวยวายจนมันต้องเข้ามาจอด
แถมพูดใส่เราว่ารีบจังระวังรถจะชนตาย
ตอนนั้นเถียงไม่ทันน้ำตาปริ่มเดินกลับบ้านทั้งน้ำตา

สรุปแท๊กซี่หนักกว่าตอนนี้ขึ้นรถโดยสารไม่มีความสบายใจเลยค่ะยิ่งแท๊กซี่
ไม่ต้องพูดถึงแทบไม่อยากนั่งเลยค่ะ สาวๆไปไหนอย่าลืมระวังตัวกันด้วยนะค่ะ

ปล.ทู้แรกมาตั้งดักสาวๆให้ระวังตัวผิดพลาดตรงไหนขอโทษด้วยนะค่ะ