เลื่องมีอยู่ว่า (เราพิมพาสาไทยไม่ค่อยเก่ง อดทนอ่านอ่านเอาน๋ะ)
เราหนักใจมาก เราเปันลูกผู้หญิงคนเดียว มีน้องชาย 1คน อายุ 15ปี น้องชายอยู่กับพ่อแม่ที่บ้าน พ่ออายุ 51ปี แม่ 44ปี ... เราออกบ้านมาเรียนได้ 5 ปีแล้ว เรากับแฟนเปันคนบ้านเดียวกัน พอเรียนจบก่อหางานทำที่นี้ พอทำงานได้ 2-3 ปี พวกเราก่อกับไปแต่งงานกันที่บ้าน แล้วก่อกับมาทำงานในกรุงเทพต่อ
คิดว่าอยากส้างเนื้อส้างตวที่กรุงเทพด้วยกัน เมื่อมีเวลาเราจะกับไปเยี้ยมบ้านตะหลอด (กับไปทีไร ไหมอยากกับมากรุงเทพเลีย เวลาขื้นลดทีไร แอบร้องไห้ทุกที คิดเถิงน้อง คัดเถิงพ่อกับแม่) กับมาเราก่อโทหาท่านตะหลอด คุยกับน้อง คุยกับพ่อ video call หากันทุกครั้ง ที่มีโอกาด แต่แม่ที่บ้านชอบบนอยากให้เรากับแฟน ย้ายไปทำงานที่บ้าน ไปอยู่กับท่าน น้องชายก่ออยากให้เรากับบ้าน ...ในใจเราก่ออยากกับไปนะ แต่ว่าที่บ้านนั้นกับไปแล้ว จะทำงานอะไร รายได้เสีมก่อไม่มี เวเลที่แม่พูดเลื่องนี้มาทีไร เราน้ำตาคอเบ้าทุกที สงสานแม่ ...แม่บอกว่าย้ายมาบ้านเราเทิลูก มาทำงานที่บ้าน ทำงานเกับเงินด้วยกัน ดูคอบควคนอื่นชิ เค้ามีลูกตั้ง 4-5 คน เค้ายังกับมาอยู่กับพ่อ กับแม่เลีย....เราบอกแม่ว่า "เราขอทำงานเกับเงินที่นี้ก่อนได้ไหม อยากลองอยู่ที่นี้ไปสักพักก่อน เพาะว่าเราอยู่ที่นี้เรากับแฟนทำงานเสีมกัน หาเกับหาออมช่วยกัน " ..เพาะเราเพี่งเปันคอบควใหม่นับ 1 หมดทุกอย่าง เราไม้อยากเพี่งพาพ่อแม่เท่าไร อยากลองหาด้วยตวเอง......เราบอกแม่อีกว่า แม่ไม้ต้องเปันหว่งหนูรอกนะแม่ ถ้ามีเวลาหนูก่อจะไปเยี้ยมแม่เหมือนเดีมนั้นแหละ แม่ก่อเหมือนนะ หากแม่มีเวลาแม่ก่อมาหาหนูด้วย ..เพาะว่าไลยะห่างที่บ้านเรากับกรุงเทพนั่งลดไปก่อปะมาน 8-9 ช่วโมงก่อเถิง
เราคิดว่าแม่คงคิดเถิงเรา....ส่วนพ่อเราไม่ค่อยพูด ท่านก่อคงคิดอยากให้เรากับไปเหมือนกัน แต่พ่อเราเปันคนมีเหดผน เราก่อได้อะทิบายเหดผนทุกอย่างให้ท่านฟัง ท่านก่อเข้าใจ ....แต่แม่ไม้เข้าใจอะไรเลีย คิดแต่ว่าเราไม่รักท่าน ไม่ฟังเหดผน เพาะแม่เปันคนจิงจัง พูดอะไร อยากทำอะไรต้องทำให้ได้…….ทางบ้านพ่อกับแม่ก่อไม่ได้ขัดสนอะไรนะ มีแต่จะหว่งก่อเรื่องสุขะพาบของท่านทังสอง พ่อก่อเปันคนไม่ค่อยแขงแรง แม่ก่อชอบปวดหลังตะหลอด..
มีคำคำหนื่งทีแม่พูดแล้วเราสะเทือนใจมาก "ลูกอ่ะ บาบแล้วนะรู้ไหม เพาะทำให้แม่ร้องไห้เพาะลูกมามากแล้ว".....เราอื้งไปเลีย.....เราไม่กับไปทำงานที่บ้าน เราไม่ไปอยู่กับท่าน ทำให้เราเปันบาบได้ขะหนาดนี้เลียหลืไง ..ทั้งทั้งที่เราก่อทำให้พ่อกับแม่พูมใจมาตะหลอด ไม่เคียส้างความเดือดร้อนมาให้ท่านสักครั้ง เรียนเราก่อเปันคนเรียนดี สอบได้ทุนมาเรียนต่อ พอเรียนจบก่อสอบได้ทุนในที่ทำงานอีก ...พ่อแม่น้องชายอยากได้อะไรเราก่อชื้อฝากไปให้ ....
เราไม่เคียรู้สืกผิดอะไรเท่านี้มาก่อน ...เหมือนกับว่าตวเองเปันลูกอกตัญญูมาก.....เรารักพ่อแม่ รักน้องมาก แต่ทำไงได้ เวียกงานเราก่ออยากทำ สามีเราก่อทำงานที่นี้ เรากับสามีทำธุรกิจเล็กเล็กด้วยกัน ตอนนี้ธุรกิจกำลังไปด้วยดี...
เราไม้รู้จะทำไงแล้ว...หนักใจมากเลีย...เพื่อนเพื่อนช่วยบอกทางออกหน่อยได้ไหม.......T_T...พูดแล้วก่อร้องไห้....ร้องไห้ร้องไห้
ทำงานในกรุงเทพ แต่งงานแล้ว แม่อยากให้กับไปทำงานที่บ้าน ทำไงดี
เราหนักใจมาก เราเปันลูกผู้หญิงคนเดียว มีน้องชาย 1คน อายุ 15ปี น้องชายอยู่กับพ่อแม่ที่บ้าน พ่ออายุ 51ปี แม่ 44ปี ... เราออกบ้านมาเรียนได้ 5 ปีแล้ว เรากับแฟนเปันคนบ้านเดียวกัน พอเรียนจบก่อหางานทำที่นี้ พอทำงานได้ 2-3 ปี พวกเราก่อกับไปแต่งงานกันที่บ้าน แล้วก่อกับมาทำงานในกรุงเทพต่อ
คิดว่าอยากส้างเนื้อส้างตวที่กรุงเทพด้วยกัน เมื่อมีเวลาเราจะกับไปเยี้ยมบ้านตะหลอด (กับไปทีไร ไหมอยากกับมากรุงเทพเลีย เวลาขื้นลดทีไร แอบร้องไห้ทุกที คิดเถิงน้อง คัดเถิงพ่อกับแม่) กับมาเราก่อโทหาท่านตะหลอด คุยกับน้อง คุยกับพ่อ video call หากันทุกครั้ง ที่มีโอกาด แต่แม่ที่บ้านชอบบนอยากให้เรากับแฟน ย้ายไปทำงานที่บ้าน ไปอยู่กับท่าน น้องชายก่ออยากให้เรากับบ้าน ...ในใจเราก่ออยากกับไปนะ แต่ว่าที่บ้านนั้นกับไปแล้ว จะทำงานอะไร รายได้เสีมก่อไม่มี เวเลที่แม่พูดเลื่องนี้มาทีไร เราน้ำตาคอเบ้าทุกที สงสานแม่ ...แม่บอกว่าย้ายมาบ้านเราเทิลูก มาทำงานที่บ้าน ทำงานเกับเงินด้วยกัน ดูคอบควคนอื่นชิ เค้ามีลูกตั้ง 4-5 คน เค้ายังกับมาอยู่กับพ่อ กับแม่เลีย....เราบอกแม่ว่า "เราขอทำงานเกับเงินที่นี้ก่อนได้ไหม อยากลองอยู่ที่นี้ไปสักพักก่อน เพาะว่าเราอยู่ที่นี้เรากับแฟนทำงานเสีมกัน หาเกับหาออมช่วยกัน " ..เพาะเราเพี่งเปันคอบควใหม่นับ 1 หมดทุกอย่าง เราไม้อยากเพี่งพาพ่อแม่เท่าไร อยากลองหาด้วยตวเอง......เราบอกแม่อีกว่า แม่ไม้ต้องเปันหว่งหนูรอกนะแม่ ถ้ามีเวลาหนูก่อจะไปเยี้ยมแม่เหมือนเดีมนั้นแหละ แม่ก่อเหมือนนะ หากแม่มีเวลาแม่ก่อมาหาหนูด้วย ..เพาะว่าไลยะห่างที่บ้านเรากับกรุงเทพนั่งลดไปก่อปะมาน 8-9 ช่วโมงก่อเถิง
เราคิดว่าแม่คงคิดเถิงเรา....ส่วนพ่อเราไม่ค่อยพูด ท่านก่อคงคิดอยากให้เรากับไปเหมือนกัน แต่พ่อเราเปันคนมีเหดผน เราก่อได้อะทิบายเหดผนทุกอย่างให้ท่านฟัง ท่านก่อเข้าใจ ....แต่แม่ไม้เข้าใจอะไรเลีย คิดแต่ว่าเราไม่รักท่าน ไม่ฟังเหดผน เพาะแม่เปันคนจิงจัง พูดอะไร อยากทำอะไรต้องทำให้ได้…….ทางบ้านพ่อกับแม่ก่อไม่ได้ขัดสนอะไรนะ มีแต่จะหว่งก่อเรื่องสุขะพาบของท่านทังสอง พ่อก่อเปันคนไม่ค่อยแขงแรง แม่ก่อชอบปวดหลังตะหลอด..
มีคำคำหนื่งทีแม่พูดแล้วเราสะเทือนใจมาก "ลูกอ่ะ บาบแล้วนะรู้ไหม เพาะทำให้แม่ร้องไห้เพาะลูกมามากแล้ว".....เราอื้งไปเลีย.....เราไม่กับไปทำงานที่บ้าน เราไม่ไปอยู่กับท่าน ทำให้เราเปันบาบได้ขะหนาดนี้เลียหลืไง ..ทั้งทั้งที่เราก่อทำให้พ่อกับแม่พูมใจมาตะหลอด ไม่เคียส้างความเดือดร้อนมาให้ท่านสักครั้ง เรียนเราก่อเปันคนเรียนดี สอบได้ทุนมาเรียนต่อ พอเรียนจบก่อสอบได้ทุนในที่ทำงานอีก ...พ่อแม่น้องชายอยากได้อะไรเราก่อชื้อฝากไปให้ ....
เราไม่เคียรู้สืกผิดอะไรเท่านี้มาก่อน ...เหมือนกับว่าตวเองเปันลูกอกตัญญูมาก.....เรารักพ่อแม่ รักน้องมาก แต่ทำไงได้ เวียกงานเราก่ออยากทำ สามีเราก่อทำงานที่นี้ เรากับสามีทำธุรกิจเล็กเล็กด้วยกัน ตอนนี้ธุรกิจกำลังไปด้วยดี...
เราไม้รู้จะทำไงแล้ว...หนักใจมากเลีย...เพื่อนเพื่อนช่วยบอกทางออกหน่อยได้ไหม.......T_T...พูดแล้วก่อร้องไห้....ร้องไห้ร้องไห้