พื้นที่ความอ้างว้าง ระยะห่างระหว่างลมหายใจ ระลอกคลื่นความคิดถึง สั่นประสาน ราวพิณกรีดสายขณะหย่าวโบว์รักสีดำ ความอ่อนไหว ถูกโน้มถ่วงด้วยหยดน้ำตา แม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ กระทั่งเสียงที่ไม่ได้ยิน ร่องรอยบอ

https://www.youtube.com/watch?v=KcbmNMElhw4ท่ามกลางผู้คนมากมาย ฉันยังเดียวดาย หัวใจที่แตกสลาย ยังเฝ้ารอใครสักคน แต่เมื่อเธอผ่านเข้ามา  โลกพลันสดใส เหมือนสายลมพัดพา ความเหงาหายไปในพริบตาไม่มีคำใด&

จากการบอกเล่าของเขาคนนั้น ว่าเธอฝันฟุ้งเฟื่องถึงเมืองฟ้า กอบเก็บเศษซากฝันแห่งกาลเวลา เหือดน้ำตาหน้าเปื้อนยิ้มดูพริ้มพราย ฟังสิ! เสียงใครอ่านบทกวีถึงที่รัก ใครทายทักลมเหงาเมื่อเช้าสาย ใครจ่อมจมในโ

อย่างน้อย ฉันก็ให้หัวใจรับใช้เธอ ใช้หยดน้ำตา ละลายความเหงา เวลาคิดถึงเธอ เพียงเพราะรัก เหนือเหตุผลอื่นใด...