บีบอยเชียงราย
ตามปกติแล้ว พวกผมประมาณ 7-10 คน ซ้อมเต้นกันอยู่ที่ลานสวนตุงและโคม เพราะเห็นว่าเป็นที่จัดกิจกรรม
ซึ่งมีพี่ๆจากสภาเด็กและเยาวชน ทำห้องซ้อมเต้นให้ที่องค์การบริหารส่วนจังหวัด หรือเรียกง่ายๆว่า อบจ.
แต่ด้วยความที่เป็นห้องส่วนรวม มีหลายๆทีมเข้ามาซ้อม ไม่ว่าจะเป็นโคฟเวอร์จากที่ต่างๆ และพวกผมบีบอย
ทำให้เวลาที่ซ้อมเกิดการทับกัน แต่ละทีมแต่ละสังกัดก็อยากจะซ้อม พวกผมเลยทำใจกันหาที่ซ้อมที่อื่น
อีกประเด็นหนึ่งคือ ห้องซ้อมนี้อยู่ไกลจากตัวเมือง ลำบากต่อการซ้อมทีละวัน ถ้าเกิดพูดให้มองภาพง่ายๆคือ
พวกผมเลิกเรียนในเมือง ขับรถไปเต้นก็ประมาณ 15 นาที เปลืองน้ำมันรถ แถมเส้นทางก็เปลี่ยว
จนกระทั่งได้รู้จักบ้านสคูล ศูนย์สุขภาพวัยรุ่น มีห้องกิจกรรมของส่วนรวมบนชั้น 3 ซึ่งเช่นเดียวกัน
มีหลายๆกิจกรรมบนนั้น ไม่ใช่เพียงการเต้นโคฟเวอร์ แต่มีหลายๆสังกัดอย่าง พวกหลีด ซ้อมมวย ฯลฯ
และพื้นบ้านสคูลเป็นพื้นพรม ความนุ่มของพื้นพรมถึงจะเซฟการซ้อมไม่ให้บาดเจ็บได้ แต่ก็มีผลต่อการฝึกซ้อม
การที่นุ่มนี้ทำให้พวกผมฝึกท่าบีบอยท่ายากๆได้อย่างดี แต่ผลของการฝึกซ้อมคือการไปแข่งเต้น การโชว์ตามที่ต่างๆ
ซึ่งส่วนมากใช้พื้นไม้อัด หรือเสื่อน้ำมัน ซึ่งไม่ได้มีความนุ่มเหมือนกับพื้นพรม อีกอย่างคือการใส่รองเท้า
การใส่รองเท้าเหยียบบนพื้นพรมจะเป็นการทำให้พื้นสกปรกอย่างมาก ถ้าถอดรองเท้าก็เสี่ยงอย่างมากสำหรับการบาดเจ็บเช่นเดียวกัน
ผมจึงตัดสินใจที่จะกลับมาซ้อมที่สวนตุง ซึ่งเป็นที่สาธารณะ ส่งเสียงดังได้ มีพื้นที่กว้าง สามารถแบ่งที่ตามแต่ละประเภทได้
บีบอย โคฟเวอร์แด๊นซ์ สเก็ตบอร์ด ฟรีรันนิ่ง หลีดเดอร์ สามารถมาซ้อมกันได้โดยไม่มีใครรบกวนใคร
จนกระทั่งวันที่ผ่านมาไม่นาน ผู้คนที่มาทำกิจกรรมที่นี่ ก็เริ่มหายไป เนื่องจากมีการจัดงานเชียงรายดอกไม้งาม
วันนี้ผมได้เข้าไปพูดคุยกับเจ้าหน้าที่เทศบาลที่รับผิดชอบงานนี้ ได้คำตอบมาว่าจะไม่ได้เต้นที่สวนตุง
ตั้งแต่เดือนพฤษจิกา ยาวไปถึงกุมภา ซึ่งในช่วงเวลาดังกล่าว พวกผมไม่สามารถจะหาที่เต้นที่สะดวกได้เลย
ผมพยายามหาที่ แม้กระทั่งราชภัฏ เกาะลอย หรือหลายๆที่ ก็ยังไม่สามารถจะซ้อมเต้นได้
ผมขอกราบเรียนผู้ใหญ่ใจดีช่วยเห็นใจพวกผมด้วยนะครับ หลายๆคนก็ยังศึกษาอยู่ในระดับชั้น ม.ปลาย
พวกผมไม่มีรายได้หรือเงินทุนที่จะซื้อหรือเช่าห้องซ้อมเต้น
เงินที่พวกผมเคยเก็บกันมา ตอนนี้ก็ซื้อเพียงลำโพง และฟลอร์ไม้อัด เพียงเท่านี้ก็สุดกำลังแล้วครับ
พวกผมอยากทำในสิ่งที่พวกผมรัก และสิ่งที่พวกผมทำก็เคยสร้างชื่อเสียงให้กับทางจังหวัดมามากมาย
ในรุ่นของพี่ๆ จนมาถึงรุ่นของพวกผม ซึ่งถ้าผมไม่รู้จักการเต้นบีบอย
ตอนนี้ผมก็คงจะเป็นเด็กติดเกมส์ ไม่ยอมออกบ้าน ไม่รับรู้สังคม ไม่ออกกำลังกาย และหลายๆคนก็คงจะเป็นเช่นเดียวกับผม
สุดท้ายนี้ ก็อยากให้ช่วยๆกัน เยาวชนเชียงรายไปได้อีกไกลครับ ผมมั่นใจ
ขอกราบขอบพระคุณครับ
บีบอยเชียงราย ขอผู้ใหญ่ใจดีสนับสนุนหน่อยครับ
ตามปกติแล้ว พวกผมประมาณ 7-10 คน ซ้อมเต้นกันอยู่ที่ลานสวนตุงและโคม เพราะเห็นว่าเป็นที่จัดกิจกรรม
ซึ่งมีพี่ๆจากสภาเด็กและเยาวชน ทำห้องซ้อมเต้นให้ที่องค์การบริหารส่วนจังหวัด หรือเรียกง่ายๆว่า อบจ.
แต่ด้วยความที่เป็นห้องส่วนรวม มีหลายๆทีมเข้ามาซ้อม ไม่ว่าจะเป็นโคฟเวอร์จากที่ต่างๆ และพวกผมบีบอย
ทำให้เวลาที่ซ้อมเกิดการทับกัน แต่ละทีมแต่ละสังกัดก็อยากจะซ้อม พวกผมเลยทำใจกันหาที่ซ้อมที่อื่น
อีกประเด็นหนึ่งคือ ห้องซ้อมนี้อยู่ไกลจากตัวเมือง ลำบากต่อการซ้อมทีละวัน ถ้าเกิดพูดให้มองภาพง่ายๆคือ
พวกผมเลิกเรียนในเมือง ขับรถไปเต้นก็ประมาณ 15 นาที เปลืองน้ำมันรถ แถมเส้นทางก็เปลี่ยว
จนกระทั่งได้รู้จักบ้านสคูล ศูนย์สุขภาพวัยรุ่น มีห้องกิจกรรมของส่วนรวมบนชั้น 3 ซึ่งเช่นเดียวกัน
มีหลายๆกิจกรรมบนนั้น ไม่ใช่เพียงการเต้นโคฟเวอร์ แต่มีหลายๆสังกัดอย่าง พวกหลีด ซ้อมมวย ฯลฯ
และพื้นบ้านสคูลเป็นพื้นพรม ความนุ่มของพื้นพรมถึงจะเซฟการซ้อมไม่ให้บาดเจ็บได้ แต่ก็มีผลต่อการฝึกซ้อม
การที่นุ่มนี้ทำให้พวกผมฝึกท่าบีบอยท่ายากๆได้อย่างดี แต่ผลของการฝึกซ้อมคือการไปแข่งเต้น การโชว์ตามที่ต่างๆ
ซึ่งส่วนมากใช้พื้นไม้อัด หรือเสื่อน้ำมัน ซึ่งไม่ได้มีความนุ่มเหมือนกับพื้นพรม อีกอย่างคือการใส่รองเท้า
การใส่รองเท้าเหยียบบนพื้นพรมจะเป็นการทำให้พื้นสกปรกอย่างมาก ถ้าถอดรองเท้าก็เสี่ยงอย่างมากสำหรับการบาดเจ็บเช่นเดียวกัน
ผมจึงตัดสินใจที่จะกลับมาซ้อมที่สวนตุง ซึ่งเป็นที่สาธารณะ ส่งเสียงดังได้ มีพื้นที่กว้าง สามารถแบ่งที่ตามแต่ละประเภทได้
บีบอย โคฟเวอร์แด๊นซ์ สเก็ตบอร์ด ฟรีรันนิ่ง หลีดเดอร์ สามารถมาซ้อมกันได้โดยไม่มีใครรบกวนใคร
จนกระทั่งวันที่ผ่านมาไม่นาน ผู้คนที่มาทำกิจกรรมที่นี่ ก็เริ่มหายไป เนื่องจากมีการจัดงานเชียงรายดอกไม้งาม
วันนี้ผมได้เข้าไปพูดคุยกับเจ้าหน้าที่เทศบาลที่รับผิดชอบงานนี้ ได้คำตอบมาว่าจะไม่ได้เต้นที่สวนตุง
ตั้งแต่เดือนพฤษจิกา ยาวไปถึงกุมภา ซึ่งในช่วงเวลาดังกล่าว พวกผมไม่สามารถจะหาที่เต้นที่สะดวกได้เลย
ผมพยายามหาที่ แม้กระทั่งราชภัฏ เกาะลอย หรือหลายๆที่ ก็ยังไม่สามารถจะซ้อมเต้นได้
ผมขอกราบเรียนผู้ใหญ่ใจดีช่วยเห็นใจพวกผมด้วยนะครับ หลายๆคนก็ยังศึกษาอยู่ในระดับชั้น ม.ปลาย
พวกผมไม่มีรายได้หรือเงินทุนที่จะซื้อหรือเช่าห้องซ้อมเต้น
เงินที่พวกผมเคยเก็บกันมา ตอนนี้ก็ซื้อเพียงลำโพง และฟลอร์ไม้อัด เพียงเท่านี้ก็สุดกำลังแล้วครับ
พวกผมอยากทำในสิ่งที่พวกผมรัก และสิ่งที่พวกผมทำก็เคยสร้างชื่อเสียงให้กับทางจังหวัดมามากมาย
ในรุ่นของพี่ๆ จนมาถึงรุ่นของพวกผม ซึ่งถ้าผมไม่รู้จักการเต้นบีบอย
ตอนนี้ผมก็คงจะเป็นเด็กติดเกมส์ ไม่ยอมออกบ้าน ไม่รับรู้สังคม ไม่ออกกำลังกาย และหลายๆคนก็คงจะเป็นเช่นเดียวกับผม
สุดท้ายนี้ ก็อยากให้ช่วยๆกัน เยาวชนเชียงรายไปได้อีกไกลครับ ผมมั่นใจ
ขอกราบขอบพระคุณครับ