ความรักเกิดขึ้นได้เสมอไม่ว่ากับใคร ความรักเลือกไม่ได้จะเกิดขึ้นช่วงเวลาไหนก็ไม่รู้ แค่ปล่อยมันไปตามหัวใจ
หนังเรื่องนี้ได้ทำให้ผมเข้าใจความรักมากยิ่งขึ้น หลังจากที่ปิดหัวใจมานานพอสมควร คนเราทุกคนล้วนต้องมีความรัก
มันคือแรงบันดาลใจ มันคือแรงผลักดัน มันคือพลังอันยิ่งใหญ่ และมันคือทุกอย่างที่ทำให้เราอยากหายใจ
เราไม่รู้หรอก มันจะจบเยี่ยงไร แค่ปล่อยใจไปกับมัน ก็พอแล้ว

Shakespeare in Love เป็นหนังรักเพียงไม่กี่เรื่องที่สามารถให้รู้สึกว่า นี่แหละคือความรักที่แท้จริง
ผมหลงไหลกับความสวยงามของความรักตั้งแต่นาทีแรกที่ "วิลเลียม" พบ "เลดี้วิโอล่า" ในลุคส์ของเด็กหนุ่ม ปลอมตัวเข้ามาเป็นนักแสดง
หนังเรื่องนี้ผูกความเป็นเชกสเปียร์เข้ากับการเขียนละคร "โรมิโอจูเลียต" เชื่อเลยว่าครั้งหนึ่งวิลเลียมมีความรักเกิดขึ้นแบบนั้น
บททรงพลังมากๆ ตราตรึงดึงให้เราผจญภัยไปกับ "ความรักตั้งแต่นาทีแรกจนถึงนาทีสุดท้าย" อยู่หมัด ไม่สามารถหันหน้าหนีไปได้เลย

ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงสวยอย่างกวินเน็ธ พัลโทรว์ จะเล่นเป็น เจ้าฮะ ได้อย่างแนบเนียน สวมบทผู้ชายทั้งที่ตัวเองเป็นผู้หญิงได้เนียนตา
เมื่อผลออสการ์ออกมา จึงไม่แปลกที่สาว กวินเน็ธ พัลโทรว์ จะชิวรางวัลนำหญิงไปครอง พูดได้ว่า "สมศักดิ์ศรี"
เธอเล่นเป็นโรมิโอก็เนียนตา แถมท้ายยังต้องมารับบทเป็นจูเลียตอีกต่างหาก OMG! ทุกอย่างพลิกผันไปและสมบูรณ์
แน่นอนว่าทุกอย่างนั้นถูกคลุมภายใต้ชื่อ "เลดี้วิโอล่า"
ผมขอไม่พูดถึงความสวยแล้วกัน เพราะเธอสวยมาก สวยโคตรบิดามารดร สวยม้าตาย สวยควายล้ม สวยจนต้องร้องขอชีวิต สวยจริงๆ

โจเซฟ ไฟนส์ รับบทวิลเลี่ยม เชกสเปียร์ลงตัวสุดๆ ไม่ว่าจะเป็นการแสดงอารมณ์ทางสายตา ท่าทางหรือแม้แต่คิดคนเดียว
ผมเชื่อว่าเค้าคือเชกสเปียร์ตัวจริง ส่วนตัวเกิดไม่ทันแน่นอนอยู่แล้ว 55+ การแสดงดึงผมออกมาจากหัวใจแห้งเหี่ยวนานนับสิบเดือน
นี่แหละ "ความรักของผู้ชายคนนึงสามารถมอบทุกอย่างให้แก่ผู้หญิงที่ตนเองรัก" ทุกคำพูดของเค้าสละสลวย เค้าคือตัวพ่อแห่งความเสี่ยว

ที่ไม่พูดถึงไม่ได้เลยคือ องค์ราชินี (ป้าจูดี้ เดนซ์) ป้าจัดเต็มเพียงไม่กี่นาทีก็สามารถคว้าออสการ์สาขาสมทบหญิงไปกอดได้
องค์ราชินี คือผู้เบรกความดราม่าลงไปชนิดที่เรียกว่า ตัวฮาประจำหนัง เลยก็ว่าได้ ปรบมือให้กับการแสดงของป้าจูดี้ แปะแปะแปะ!
ออกไม่เยอะ แต่ได้ใจไปเต็มๆ Thank You 3 Times ครับ