วันนี้เราแวะไปมหาลัยที่เราจบมาเพื่อไปเยี่ยมอาจารย์
พอไปจอดรถเสร็จก็เดินผ่านทางเดินระหว่างอาคาร
ก็เห็นถุงพลาสติกที่ขนมตกอยู่บนพื้น เลยว่าจะเดินไปเก็บเพื่อทิ้งถังขยะ
แต่ว่ามีเพื่อนที่ยังทำวิทยานิพนธ์ไม่จบมาทัก แล้วถามขั้นตอนว่าควรทำยังไงจะจบแบบเรา  เราเลยเดินไปนั่งที่โต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ เพื่ออธิบาย
ก็นั่งอธิบายกันอยู่นาน สักประมาณ 30 นาทีได้
จากนั้นเราก็ลุกขึ้นมาปรากฎว่าถุงพลาสติกยังอยู่ที่เดิม ทั้งๆที่ระหว่างที่เราคุยกับเพื่อนนี่เป็นช่วงพักกลางวัน
ระหว่างที่คุยก็มีน.ศ.เดินผ่านไปเกือบร้อยมั่ง แต่ว่าไม่มีใครเก็บขยะไปทิ้ง (โคตรเหลือเชื่อ)
เลยนั่งดูพฤติกรรมของน.ศ.ยุคนี้ว่าถ้าเจอถุงขยะจะทำยังไง ปรากฏว่าคนเดินผ่านมาอีกประมาณ 80  คน ก็ไม่มีใครเก็บ
จนเวลาประมาณบ่ายโมงก็มีแม่บ้านเดินมาจากนั้นก็หยิบถุงขยะไปทิ้งในถัง
เราก็เลยรู้ว่าเดี๋ยวนี้เด็กยุคนี้เขาคิดกับสถาบันยังไง
จากนั้นเดินไปหาอาจารย์ที่ห้อง ซึ่งใต้อาคารที่อาจารย์เราอยู่มีโปสเตอร์ติดว่ารณรงค์การแต่งกาย
ซึ่งเราก็คิดในใจว่ารณรงค์การแต่งกายไปเพื่ออะไร ถ้าแต่งกายดีแล้วไม่มีจิตสำนึกที่ดีและเสียสละต่อสังคม
ซึ่งถ้าจะรณรงค์อะไรนี่ผมคิดว่าควรรณรงค์เรื่องจิตสำนึกมากกว่า
ไม่ใช่ขยะชิ้นนี้เราไม่ได้ทำ ก็ช่างหัวมัน  
รุ่นพวกผมนี่ก็ไม่ใช่ทุกคนจะมาเก็บ แต่ใน 20-30 คนจะมีคนๆนึงมาเก็บไปทิ้งถังขยะอย่างแน่นอน


ปล. มีความเห็นบางความเห็นที่อ่านภาษาไทยไม่แตก จับประเด็นไม่ได้
ผมไม่ได้สื่อว่าคนที่ไม่เก็บเห็นแก่ตัว
ถ้าอ่านอย่างมีสมองจะเห็นว่าวันนี้เด็ก 180  คนไม่มีคนเก็บขยะ แต่สมัยผมเด็ก 20 คน ไม่มีคนเก็บ
นั้นแปลว่าควาามคิดที่จะเสียสละเพื่อส่วนรวมมีอัตราส่วนน้อยลง
ดังนั้น เราควรเพิ่มอัตราส่วนนี้ให้มากขึ้น

ดังนั้น หวังว่าความเห็นต่อไปจะมีคนที่อ่านภาษาไทยแตก มาแสดงความเห็น