เห็นเรื่อง single mom มาเยอะ
วันนี้เลยอยากแชร์และเป็นกำลังใจให้กับ single mom ทั้งมือเก่า หรือมือใหม่   
เรามักตั้งคำถามกับตัวเองเสมอนะว่า
“การเป็นลูกคนเดียวมันสบายนะ แต่พอกลายเป็น single mom ทำไมมันลำบากจัง”
คำถามนี้วนเวียนในหัวมาตลอด 6 เดือน ที่คลอดลูกออกมา
จากวันที่เค้าเลือกไปเรียนต่อจนถึงวันนี้เราไม่เคยรู้สึกเกลียดเค้าเลย
เพราะสิ่งที่เค้าให้เรามามีค่ามาก.. เค้าทำให้เรารู้จักคำว่ารักแท้...
สอนเราให้เข้าใจหัวอกความเป็นแม่..รู้ว่าวันที่เราเป็นเด็กแม่กับพ่อเราลำบากแค่ไหน..

ย้อนกลับไปตอนเล็กๆ เราเป็นลูกคนเดียว ของครอบครัวในเมืองหลวง
เรียนโรงเรียนหญิงล้วน เพื่อนมีอะไร..เราก็ได้หมด แต่เราไม่เคยเรียกร้องอะไร
แต่ก็มีบางครั้งที่เราเอาแต่ใจตัวเองบ้างนะ ตามประสาลูกคนเดียว

อย่างที่บอกว่าเราเรียน รร ญ ล้วน ผช ที่เรารู้จักและคุ้นเคยในชีวิตก็มีแค่
พ่อและครู ผช ที่ รร นะ เราเลยเหมือนคนที่ขาดภูมิคุ้มกันเรื่องผู้ชาย
เพราะพ่อเองก็ดีกับเรามาตลอด ส่วนคนมาจีบนี่ไม่มีเลยเพราะชีวิตของเรา
จากบ้านไป รร รร ไป บ้าน วนอยู่แบบนี้ ในวันที่ไปเรียน
ส่วนเสาร์ อาทิตย์ เราก็แทบไม่เคยไปไหนกับเพื่อน ไปไหน มาไหนก็ไปกับพ่อ แม่ ตลอด
ขนาดช่วงที่ต้องสอบเข้ามหาลัย เรายังไม่เคยไปเรียนพิเศษที่ไหน
จะเรียน จะติว ก็ให้มาทำที่บ้านตลอด

ตอนแรกก็เคยอึดอัดนะเวลาเพื่อนๆ มาคุยกัน
ว่าไปเที่ยวนั่นนี่ ดูหนัง มีคนมาจีบ เมาท์เรื่อง ผช จาก รร อื่นๆ
แอบอิจฉาเพื่อนนะเวลาเค้าเอาของที่ ผช ให้มาอวด
แต่พอนานๆ ไป เห็นเพื่อนร้องไห้ เพราะถูกหลอก ถูกทิ้ง หรือบางคนต้องออกเพราะท้อง
ก็เริ่มเข้าใจความเข้มงวดของพ่อ แม่ ที่ห่วงเรา เพราะเค้ากลัวเราต้องเสียใจแบบนี้

ชีวิต ม.ปลาย เราจบลงด้วยดี เราได้เข้ามหาลัยตามที่พ่อกับแม่คาดหวัง
พ่อกับแม่เราเลย ตัดสินใจซื้อคอนโดให้เรา อยู่ใกล้ๆ มหาลัย
เพราะเค้ารู้ว่าเดี๋ยวต้องทำกิจกรรม อาจต้องกลับดึก โดยมีแม่เรามาอยู่เป็นเพื่อน

วันเปิดเทอม...จุดเปลี่ยนใหญ่ของชีวิตเด็ก ม.ปลาย ที่ก้าวเข้าสู่เด็กมหาลัย
พ่อกับแม่ เราขับรถมาส่งเรา แล้วกลับไปบ้านเพื่อเอาของแม่ มาไว้ที่คอนโด
ตอนเย็นเราก็รอแม่อยู่ที่คอนโด รอจนค่ำก็ไม่มาสักที....
เราเลยโทรหาทั้งพ่อและแม่ แต่ไม่มีใครรับสาย โทรซ้ำอีกหลายๆ ทีก็เหมือนเดิม ไม่มีคนรับสาย
ใจเราเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้ว น้ำตาก็เริ่มไหล กลัวไปหมด เพราะไม่เคยเป็นแบบนี้...

แล้วก็ลองโทรสลับไปเรื่อยๆ จนมีคนรับ

ปลายสาย “ฮัลโหลครับ...”
เรา “นั่นใครอะ มารับโทรศัพท์พ่อเราได้ไง”
ปลายทาง “คุณเป็นลูกของพี่เค้าหรือครับ ตอนนี้พ่อกับแม่คุณ ส่งตัวไป รพ...
เค้าถูกรถพ่วงชนอาการหนักเลย รีบไป รพ... นะครับ”

เราอึ้ง รีบนั่งแทกซี่ไป รพ เลยคะ ร้องไห้ไปตลอดทาง คิดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก..
สวดมนต์ขอให้พ่อแม่ไม่เป็นอะไร ขอให้เค้าอยู่กับเรา...
แต่...คำอ้อนวอนของเราคงไม่ทัน...เพราะเราสูญเสียทั้งคู่ไปพร้อมๆ กัน
เราจำได้ว่าวันนั้นเราร้องไห้เยอะมาก ทำไรไม่ถูก กลับคอนโดตอนไหนยังไม่รู้เลย



.............ขออนุญาตพักเรื่องไว้แปปนึงนะคะ มืดมากแล้ว ลืมดูเวลาก่อนตั้งกระทู้ ขอกลับบ้านก่อนนะคะ................