วันนี้ครับดวงดีมากกหรือไงไม่รุ้ ผมนั่งบีทีเอสจากหมอชิต-สยาม ผมถูกคนเหยียบตรีนนสองครั้งในวันเดียววกัน เศร้า รอบแรกที่เสาวรีย์สาวส้นเข็มจัดให้หนึ่งทีแถมไม่มีขอโทษสักคำ อีกรอบคือตอนจะลงแล้วที่สยาม ด้วยความที่คนมันลงเยอะ ผมก็ทำตัวไหลๆไป มีลุงออฟฟิศจากไหนไม่ทราบมาแทรกตรงผม เหมือนลุงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจะลงสถานีนี้ เต็มๆตีนครับ รองเท้าหนังหัวแหลม ผมนี่ร้อง"อ๊ากกกก" ลุงก็หันมามองแปปนึง แล้วลุงก็วิ่งไปขึ้นรถสายสีลมรัวๆ ตอนนั้นผมเจ็บมาก อยากด่า อยากเหยียบคืน แต่ก็ทำไม่ได้เพราะตอนนั้นผมอยู่คนเดียว จริงๆที่ผมตั้งกระทู้นี้คือสงสัยว่าสังคมคนกรุงของเราทำไมแค่คำว่า "ขอโทษ" มันพูดยากมากหรอ ตีนเจ็บแปปเดียวหายครับ ไกลหัวใจ แต่ถ้าคนในสังคมเรายังปากหนัก ไม่ค่อยยอมพูดคำว่า "ขอโทษ" กันเพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษแบบนี้อีกหน่อยอยู่ยากครับ ผมก็เคยเหยียบตีนเพื่อนครับ แต่พอรุ้ว่าเหยียบผมก็รีบหันไปพูดว่า "เฮ้ยย!! ขอโทษว่ะ เจ็บป่าว?" แค่นี้คนโดนเหยียบมันก็โอเคแล้วป่ะครับ อยากฝากไว้ครับว่าคำว่า ขอโทษ นี่มันเปลื่ยนอะไรๆได้เยอะมาก อยากให้ทุกคนเวลารุ้ว่าทำผิดก็ควร ขอโทษ กันนะครับ สังคมเราจะได้น่าอยู่