อันนี้คงต้องยกเว้นพวก Smooth Jazz ของค่าย Linvin's G ที่บันทึกเสียดู Digital จ๋านะครับ

แผ่นหลายๆแผ่นที่ชื้อมาไม่ว่าจะพวกงานของ Monk, Blakey, Modern Jazz Quartet ที่บันทึกเสียงจากยุคกลาง 60 ขึ้นมาหลายๆแผ่นทำไมผมรู้สึกว่ามันบันทึกและมิกซ์เสียงออกมาได้ดีจัง หลายแผ่นเสียงเบสเดินและหายใจได้ แบบมีเสียงสายกระทบเฟรตแล้วดังก้องออกมาจากลำตัวดับเบิ้ลเบสอย่างมีมิติ กีตาร์เป็นเม็ดๆ เสียงเครื่องเป่าดุจหายใจได้ ยิ่งแผ่นแสดงสดมีบางทีมีเคลื่อนซ้ายขวาตามอารมณ์คนเป่า ยิ่งเปิดตอนนอนมืดๆรู้สึกเหมือนจ้างมือโปรมาเล่นกล่อมในห้อง แล้วหลาแผ่นได้มามูลค่าแค่ประมาณ 10ดอลนิวซีแลนด์เองนะเจ๋งเกินราคาไปเยอะ

แผ่นเพลงคลาสสิคยังไม่ส่งอารมณ์บันทึกเสียงเจ๋งๆถึงขนาดนี้เลย (หรือยังไม่เจอแผ่นบันทึกเจ๋งๆจริงๆก็ไม่รู้) ยิ่งเพลงร็อกไม่ต้องพูดถึง มักจะ Mix ออกมาให้ดูรกกับแสบดากมากกว่า (แต่ยุค 6 - 70 เสียงกลองกับกีตาร์ทำออกมาโหดกันดีจริงๆ แต่พอวงพวกนี้แก่ๆมารวมตัวแผ่นแสดงสดใหม่ๆกลับ Mix ออกมานุ่มจนแทบเป็นป๊อบไปหมด)

มีปัจจัยอะไรหรือครับที่ทำให้แผ่นเพลง Jazz หลายๆแผ่นบันทึกออกมาได้ดูดีกันขนาดนี้