วันนี้โทรหาพ่อถามเรื่องทั่วไป แล้วเค้าก็ถามเมื่อไหร่จะมีลูกมีผัวซะที
เราอายุ 30  คนที่คบ ที่คุยด้วยก็มีแต่มันยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสมถึงการแต่งงาน
พ่อกับแม่กดดันเรามากๆ ทั้งถามทั้งด่าทั้งว่าอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ แก่ตัวไปจะทำยังไงใครจะมาดูแล (สมมุติถ้ามีลุกจริงๆแล้วเราไม่มีมรดกให้มัน มันจะดูแลเราไหมอ่ะ ไม่เอาเราไปปล่อยไว้ที่บางแคเหรอ)  และชอบเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นที่เค้ามีครอบครัวเค้าแล้วและชอบบอกว่าคนอื่นลูกเค้าจะเข้ามัธยมแล้ว
เราอยากตะโกนออกไปดังๆว่า ก็ใช่ซิไอ้พวกนั้นมันมีลูกมีผัวตั้งแต่เรียนยังไม่จบ (ตอนนั้นล่ะทั้งบอกทั้งสอนทั้งห้ามว่า มันไม่ดีถ้ามีลุกมีผัวตั้งแต่เรียนไม่จบ)
เมื่อเช้าร้องไห้เลย มันอึดอัด เราเคยพาแฟนไปเจอพ่อกับแม่เมื่อหลายปีที่แล้ว แต่เค้าก็ติโน่นตินี่ว่าแฟนเราไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ สาระพัดที่จะเอามาว่าเค้า บอกให้เราเลิกคบกับแฟนคนนั้น และเราเข็ดกับเรื่องนี้มาก ตอนนี้เราคบกับอินเดียคนนึงแต่สิ่งที่มันเป็นแผลในใจเราตอนนี้คือ เรากลัวว่าถ้าเค้าเจอกันแล้วเค้าจะติโน่นตินี่อีก มีใครมีประสบการณ์เรื่องนี้ไหมคะ แล้วคุณแก้ไขปัญหายังไง ผลมันออกมาเป็นยังไง

ปล พี่สาวเราทำหน้ามึน สามีคนแรกพ่อแม่หาให้แต่ก็เลิกกัน
พอมีคนที่สองหนีไปอยู่ด้วยกันเลย พี่เขยเป็นคนกรุงเทพซึ่งพ่อกับแม่ไม่ชอบคนกรุงเทพ บังคับสารพัดวิธีให้พี่สาวเลิกกับพี่เขย แต่เค้าก็ไม่เลิกกัน อยู่ด้วยกันมาประมาณ 10 ปีแล้ว พ่อกับแม่เพิ่งจะมายอมรับพี่เขยเมื่อประมาณสามสี่ปีที่แล้วนี่เอง
พี่สาวแนะนำว่า ให้ทำเหมือนเค้าดิ 5555 จากร้องไห้เลยกลายเป็นขำทั้งน้ำตา