เมื่อก่อนผมเป็นตรงมาก ไม่ชอบการโกหก ถ้าไม่อยากโกหกเลือกที่จะไม่พูดดีกว่า ผมรู้เรื่องจิตวิทยาในการพูด พูดอย่างไงให้เขารู้สึกดี พูดอย่างไงให้เขาชอบเรา แต่การใช้จิตวิทยาก็เหมือนการโกหก อย่างเช่น เด็กคนนี้ไม่เก่งเลย ทำอะไรก็ไม่ตั้งใจ ผมมักจะพูดกับเขาตรงๆ ว่า "ห่วยแตก ไม่ได้เรื่อง" (คนที่สนิทด้วย) ถ้าไม่สนิทผมเลือกที่จะไม่พูดอะไร เพราะผมรู้สึกว่า การพูดให้กำลังใจมีให้กับคนที่พยายามและตั้งใจอย่างเต็มที่ แต่เด็กสมัยนี้ ขาดสิ่งเหล่านี้เป็นอย่างมาก ต้องการความเห็นใจจากสังคม แต่ไม่เคยมองดูตัวเองว่าทำได้แค่ไหน เหมือนกับการว่ายน้ำ พอว่ายออกไปได้หน่อยก็บ่นว่าเหนื่อยไม่ใหวแล้ว แล้วก็ยกข้ออ้างทั้ง 108 ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วคือ ตนเองไม่เอาไหน