สวัสดีคะ เรื่องที่จะเล่าอาจจะยาวนิดนึงนะคะ อาจจะอ่านแล้วงงๆบ้างขออภัยด้วยนะคะเขียนไม่เก่งคะ
คือเราไม่รู้ว่าควรแก้ปัญหาเรื่องนี้ยังไงดีรึเราเองที่คิดไปเองว่าเค้าหวงเกินไปรึเราทำตัวเด็กในสายตาเค้าตลอดเวลา
ไม่รู้ว่าคนอื่นเจอกับปัญหาแบบนี้ไหมคะ
ก่อนอื่นเราอายุ 21 คะ เรียนอยู่ปี4 คือว่าเราเป็นลูกคนเดียว พ่อเราเสียตั้งแต่เด็ก เราอยุ่กับแม่ น้าสาว และแฟนของน้าสาว ซึ่งน้าสาวและแฟนน้าสาวไม่มีลูกเค้าเลี้ยงดูเราเหมือนเป็นลูกเค้าจริงๆ เราเลยกลายเป็นลูกคนเดียวที่คนทั้งบ้านประคบประหงมอย่างมาก
ตั้งแต่เล็กจนโตแฟนน้าสาวจะขับรถไปรับไปส่งโรงเรียนเสมอ ทั้งที่โรงเรียนกับบ้านอยู่ใกล้กันมาก ไม่เคยบ่อยให้ไปเองสักครั้ง ก็เข้าใจนะคะว่าเค้าคงเป็นห่วงเราละ คือโรงเรียนอยู่แถวรามอะคะ ตอนมอต้นเท่าที่จำได้เคยได้ไปเดินห้างเฉพาะเพื่อนๆนับครั้งได้คะ ซึ่งห้างที่ไปได้ก็คือเดอะมอรามคะไกลกว่านั้นไม่ได้ พอเวลาจะกลับแฟนน้าสาวก็จะขับรถไปรับที่ห้างไม่เคยกลับเองถึงแม้ว่าบ้านเพื่อนกับบ้านเราจะใกล้กันสามารถนั่งรถกลับด้วยกันได้สบายๆแต่เค้าก็ไม่ยอมให้กลับเอง ตอนแรกก็คิดว่าเพราะยังเด็กอยู่มอปลายเค้าอาจจะปล่อย แต่......พออยู่ขึ้นมอปลายยังเหมือนเดิมคะ 5555  แต่ที่ดีขึ้นมาคือเราสามารถไปเที่ยวได้ไกลถึงเดอะมอบางกะปิ ตอนไปเราไปกับเพื่อนโดยนั่งรถเมย์หรือไม่ก็แท็กซี่ได้แต่ตอนกลับเค้าก็มารับที่ห้างเหมือนเดิมคะ ใจนึงก็คิดว่าสบายดีเหมือนกันไม่ต้องไปเบียดกับใครรึรอรถนานๆและเค้าก็เป็นห่วงเรา แต่เราก็อยากเก่งแบบเพื่อนๆบ้างที่นั่งรถกลับเองได้รู้ว่ารถสายไหนไปไหนได้บ้าง พออยุ่มอ 5 มอ 6 เราเริ่มได้เรียนพิเศษที่วิสุท เราได้นั่งรถเมย์ไปเรียนกับเพื่อนๆเอง แต่บางครั้งแฟนน้ากับแม่ก็สลับกันไปส่งบ้าง มันก็ดีตรงที่ไปเรียนพิเศษทันไม่ต้องรอรถ บ้างครั้งเราก็รู้สึกว่ามันดีกับเราละ   พอเวลาเราใกล้เลิกเรียนแฟนน้าหรือบางวันก็แม่เราจะมาจอดรถนอนรออยู่ในรถเพื่อรอรับกลับบ้างทุกวัน โดยมีเพื่อนที่บ้านอยู่ใกล้กันติดรถกลับมาด้วย  เราเคยขอไปนอนบ้านเพื่อนได้ซึ่งขอได้แค่บ้านเพื่อนคนนี้คนเดียวมาตลอดบ้านเพื่อนคนอื่นไม่เคยขอไปนอนได้เลย อาจเป็นเพราะแม่รู้จักกันและเพื่อนคนนี้ก็มาจากต่างจังหวัดอยู่บ้านกับแม่บ้าน 2คน แม่อาจจะเห็นใจว่าคงเหงาเลยปล่อยให้ไปได้ แต่กว่าจะยอมก็ชักแม่น้ำทั้ง5พอดู แต่ก็ได้ไปไม่กี่ครั้งคะ 555 แต่ก็ยังดีละเนอะ  

และพอตอนเข้ามหาลัยติดมหาลัยที่อยู่ต่างจังหวัดคะ เราก็อยากไปนะแต่พอไปดูมหาลัยแล้วไกลมากเลยแถมอยู่ในป่าด้วย แม่ น้า แฟนน้า ก้ด้วยความเป็นห่วงและเราก็ไม่เคยได้ไปอยู่ไกลๆคนเดียวก็เข้าใจละคะ การกินการอยู่เดินทาง เค้าคงคิดดีแล้วเห็นว่าไม่เหมาะ เราเลยตัดสินใจเข้ามหาลัยเอกชนแทน ซึ้งก็ไกลจากบ้านอยู่ เราก็ต้องไปอยู่หอคะ หอก็ดีนะคะมีรถรับส่งถึงมอเลย แต่ก็อีกนะ....ไม่รู้แม่ติดเรารึใครติดใคร แม่มาหาที่หอมานอนด้วยเกือบทุกวันคะ มันก็ลำบาคใจเนอะ เค้าก็อยากให้เราอยู่บ้าน ช่วงนั้นเป็นอะไรที่เครียดมากคะ กดดันมาก สุดท้ายเรียนได้แค่เทอมเดียวก็ย้ายมาอยู่มหาลัยที่ใกล้บ้านที่สุด และแฟนน้ากับแม่ก็ขับรถไปรับไปส่งเหมือนเดิมคะ จนนี้ปี4แล้วก็เหมือนดิมคะ เราเคยบอกว่าอยากเรียนขับรถมานานมากแล้วคะจนตอนนี้เราก้ยังไม่ได้เรียนได้แค่ขอเค้าขับเล่นในซอยไม่เคยได้ออกถนนใหญ่เลยไม่รู้ว่าเค้าเป็นห่วงอันตรายรึว่าอย่างไร
และที่รู้สึกตอนนี้คือมันอึดอัดยังไงไม่รู้อะคะเวลาเราขอทำอะไรแบบที่คนอื่นเค้าทำกันเราไม่เคยขอได้เลยคะ เรายังคงไปเที่ยวได้แค่เดอะมอบางกะปิซึ่งแฟนน้าก้ไปรับไปส่งอีกตามเคย แต่มันดีหน่อยตรงที่เพื่อนสนิทเราสมัยมอปลายเค้าย้ายไปอยู่คอนโดแล้วเค้าก็ช่วยขอให้เราไปนอนเล่นกับเค้าได้วันเสาอาทิตมันดีตรงนี้ที่เค้าให้ แต่บางครั้งก้ไม่ให้เเล้วแต่อารม และตามเคยไม่แฟนน้าก็แม่ที่เป็นคนไปรับไปส่ง  5555
  แต่ถ้าจะดูหนังแล้วมีรอบเย็น หรือไปเดินตลาดนัดตอนกลางคืนนี้คือไม่ได้เลย ขอก็ไม่ให้ และมันก็ทำให้เรานิสัยเสียโดยการแอบเค้าไปกับเพื่อน2คน บอกเค้าว่าอยู่ที่ห้อง นิสัยเสียจริงๆ 5555 แต่มันก็อยากไปบ้างอะเนอะ เหมือนยิ่งห้ามยิ่งยุเลยละคะ
ซึ้งคอนโดเพื่อนเราก็ใกล้กับมหาลัยที่เพื่อนเก่าๆเรียนอยู่เยอะทำให้ได้เจอเพื่อนเก่าๆมาก นัดกันไปเที่ยวกลางคืน (ก็ร้านเหล้าอะเนอะ) ร้านมันก็อยู่ใกล้ๆคอนโดละคะ ขอไปนะแต่ไม่ได้บอกว่าร้านอะไร ไม่กล้าบอกอะคะ แต่เค้าน่าจะรู้ไหมคะอยู่มหาลัยแล้วมันต้องไปร้านที่มีแอลกอฮออยู่ละถึงไม่ใช่แบบผับบาร์ก็เถอะ เค้าก็บอกว่าอย่ากลับเกินทุ่มห้ามกินของมึนเมา มันก็ทำให้เราต้องโกหกไปอีก  รู้สึกผิดคะแต่ก็อยากไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างเรารู้ลิมิตของเราอะคะ ไม่เคยกินจนเมาไม่รู้เรื่อง จนตอนนี้กลายเป็นว่าเราไปนอนคอนโดเพื่อนทุกอาทิตย์มันรู้สึกอิสระนะคะ เราได้นั่งรถเมย์ ได้ไปเดินช้อปห้าง ได้ไปตลาดนัดตอนกลางคืน ได้ไปนั่งชิลตามร้าน ไปเดินไปหาอะไรกินกับเพื่อนมันสนุกดีคะ
กลายเป้นเราต้องโกหกว่าเย็นๆไม่ได้ออกไปไหนกันแต่ป่าวเลยยังเดินออกมานั่งกินข้าวกันอยู่เลยคะ มันก็ไม่ดีตรงนี้ รู้ว่ามันผิดที่ปิดบังที่ทำอะไรแบบนั้นไปแต่ขอไปมันก็ไม่เคยได้เลย บางครั้งก็ไม่เปิดใจรับฟังเหตุผลเราเลย
เราอยากทำให้เค้าเชื่อใจเรานะ แต่มันก็แย่ตั้งแต่โกหกละแหละ จะทำยังไงดีคะ ให้เค้าเห็นว่าเราก็สามารถทำได้ คืออีกแปปก็ฝึกงานแล้วคะเค้าจะยังไปรับไปส่งอีกหรอคะ กลัวว่าจบไปทำงาน ก็ต้องทำใกล้บ้านหรือไม่เค้าก็ไปรับไปส่งกันอีก ใครมีความเห็นอย่างไรกันบ้างคะ เราไม่รู้ว่าเราทำตัวเป็นเด็กน้อยขนาดไหนเวลาอยู่กับเค้า แต่เราก็เข้าใจว่ายังไงในสายตาพ่อแม่ยังไงเราก็เป็นเด็ก
แต่เด็กมันจะไม่มีวันเเข็งเเรงและเก่งขึ้นมาในสายตาเค้าเลยหรอคะ  เรากลัวถ้าวันหนึ่งต้องอยุ่คนเดียวเราจะแย่คะ   



ขอความกรุณาช่วยหาทางแก้ไขให้ด้วยคะ