แกน่าจะหวังเอาดีทางฟุตบอล เพราะแกชอบบอลเป็นชีวิตจิตใจ ตอนเรียนประถม ได้เป็นตัวแทนจังหวัด ไปแข่งนู้นแข่งนี้อยู่ตลอด

พอเข้า ม.1 เรียนได้ประมาณสองสามอาทิตย์ ก็โดนเรียกตัวไปอีกแหละ จุดนั้น เราไม่ไหวแหละ เลยปรามว่า ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ คือ ตอนนั้นกลัวว่าจะเสียการเรียน เวลาไปที ก็อาทิตย์สองอาทิตย์เลยนะ (มานึกดูอีกที เราทำผิดใช่ไหม) ซึ่งตัวแกเอง ก็ไม่ได้มีอาการต่อต้านอะไร (จริงๆเลยนะ สังเกตดูอย่างดีแล้ว ไม่มีอาการน้อยใจ โกรธหรืออะไรเลย)

จู่ๆ แกก็เดินมาบอกว่า จบ ม.3 ผมจะต่อโรงเรียนกีฬานะ..

เราก็ตอบไปแค่ว่า "อ๋อ โรงเรียนกีฬาเหรอ อืมๆ" (บอกตรงๆ ตอนนั้น งง ไม่รู้จะพูดยังไง)

พูดกันตรงๆเลยนะ ปัญหามันอยู่ที่ แกเป็นเด็กเรียนดี ขั้นดีมากคนหนึ่ง เทอมล่าสุด 3.9+ คุณครูก็พูดให้ฟังบ่อยๆว่า แกหัวไว สอนอะไร เข้าใจง่าย แต่ก็เล่าให้ฟังว่า "แต่ถ้าว่างเมื่อไหร่ ก็ลงสนามทันที"

ในใจตอนนี้ ถ้าจะให้พูดแบบไม่เสแสร้งเลยนะ หวังว่า ความคิดของแกตอนขึ้น ม.3 จะเปลี่ยนไป.. เราอยากให้เขาได้เรียนสายสามัญ ได้เข้าคณะดีๆ

ตอนนี้เลยกังวลว่า ถ้าแกไม่เปลี่ยนใจล่ะ ถึงตอนนั้น เราจะยอมไหม ฯลฯ ความคิดนู้นความคิดนี้ แล่นเข้ามาในสมองเต็มไปหมด..

ขอมาระบายในนี้หน่อยแล้วกันนะคะ