เวลาบาร์คลีย์ลงสนามทีไรผมหนาวทุกที ไอ้เด็กนั่นมันเอาแต่เลี้ยงๆๆๆๆ จี้เข้าไป แล้วก็โดนแย่งโดนบุกสวนกลับ เวลามันครองบอลอยู่หน้าเขตโทษคู่ต่อสู้แล้วมีเพื่อนวิ่งขยับหาจังหวะหรือวิ่งทำทางกัน 4 - 5 คน มันกลับยิงไกลเองซะงั้น
         แล้วที่มันยิงส่วนใหญ่ก็ใช่วาดี ถ้ามันเล่นรักบี้อยู่ก็คงเป็นโกลที่สวยงามอยู่หรอก แต่นี่มันเล่นฟุตบอล ( เขาให้เตะเข้าใต้คานโว้ย !!! ) เล่นบอลชายเดี่ยวจนระบบทีมเวิร์คของทีมเสีย นาน ๆมันยิงประตูสวย ๆ ได้ซะที ซึ่งผมไม่อยากได้ประตูแบบนั้นเลย เพราะทำให้มันยิ่งเหลิงถลำลึกไปอีก ทำไมพวกผู้บรรยายกับนักวิเคราะห์ในโทรทัศน์ถึงเห็นมันราวกับเป็นคีย์แมนตัวสำคัญจังฟะ ตอนมันเจ็บอยู่ผมโคตรโล่งใจเลย
         
          ส่วนไอ้แมกเกรดี้ ทุกครั้งที่ทีมจะทำเกมสวนกลับแล้วบอลไปอยู่กับมัน จังหวะจะหยุดกึ้กให้คู่แข่งตั้งตัวได้แทบจะทุกครั้ง มันจะต้องคลึงบอลโยกไปมา 2 - 3 ที ก่อนโดนแบ๊คของฝ่ายตรงข้าม แย่งบอลไปแบบไม่ได้ฟาลว์ ( ถ้าแกเลี้ยงผ่านได้บ้างบางจังหวะแบบ โคลแมน ข้าจะไม่ว่าเอ็งเลย ) และเช่นเดียวกับบาร์คลีย์ คือชอบยิงไกลซะจัง ฤดูกาลนี้ก็ได้ประตูงาม ๆ มาบ้างล่ะแต่มันพลาดมากกว่าดี ตั้งแต่ย้ายมา นัดไหนที่ไอ้นี่ลงเป็นตัวจริง มักไม่ค่อยชนะหรอก
         แต่หมอนี่ก็มีเรื่องดี ๆ บ้างเหมือนกัน คือเดี๋ยวนี้ยอมลงมาช่วยเกมรับแล้ว ไม่เหมือนตอนแรก ๆ

          เวลาไอ้ 2 นักรักบี้นี่ลง ผู้รักษาประตูฝั่งตรงข้ามก็เหนื่อย  ( เตะโกลคิกบ่อยจนตะคริวขึ้น )  ยิ่งถ้าเพิ่มไอ้กิ๊บสันอีกตัว.... ก็เอาเข้าไป เฮ้อ !

          อยากรู้ว่าสาวกทอฟฟี่คนอื่นรู้สึกเหมือนกันรึเปล่า คนที่ไม่ใช่สาวกทอฟฟี่ก็ตอบได้นะครับ