มีเรื่องอยากระบายค่ะ...คือว่าเราคบกับแฟนมาได้เกือบ 7 ปี  แฟนให้เรามาอยู่บ้านแฟน เราก็มาอยู่นะ แต่ความจริงเราก็ไม่อยากมาอยู่เลยเพราะแม่แฟนเป็นคนจู้จี้จุกจิก ชอบใช้ให้ทำนู้นทำนี่ตลอด ถ้าเห็นเราว่างนั่งเล่นโทรศัพท์หรือคอมแกก็จะสรรหางานมาให้ทำ เราทำงานจันทร์-เสาร์ ได้หยุดวันเดียวคือวันอาทิตย์ ตื่น6.00-6.30ทุกวัน เลิกงาน 5 โมงแต่ส่วนมากก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านตรงเวลาเพราะเราทำงานเอกชนกว่าจะเลิกงานถึงบ้านก็เกือบ 6 โมง เป็นแบบนี้ทุกวัน (แม้กระทั้งวันหยุดเราวันอาทิตย์มีวันเดียวก็ยังต้องใช้ชีวิตเหมือนวันปกติ  บางครั้งเหนื่อยกว่าไปทำงานอีก) พอตอนเย็นเลิกงานกลับมาถึง ที่บ้านแฟนเราเปิดร้านขายของ เราก็จะมาช่วยปัด กวาด เช็ดถูร้าน จัดของขึ้นตู้ เรียงขนม คือช่วยงานทุกอย่าง แต่คือบางครั้งเราทำงานกลับมเหนื่อยๆเราก็อยากพักบ้าง แต่พอเราอยู่เฉยๆแม่แฟนก็จะใช้ให้ทำงานทันที ทั้งที่แฟนเราอยู่ตรงนั้นทำไมไม่ใช้ลูกตัวเองบ้าง ทำไมอะไรๆก็ใช้แต่เรา  เหมือนเป็นคนใช้อะไรยังงี้ บางทีเราอยากไปเที่ยว ไปสังสรรค์กับเพื่อนๆที่ทำงานเราก็ไม่ไป ไม่ใช่ว่าไปไม่ได้ แต่คือถ้าไปเที่ยวแล้วก็กลับเข้าบ้านดึก กลัวที่บ้านแฟนก็จะว่าให้ จนมันทำให้เราอึดอัด นี่เราอายุแค่25เองนะ แต่ทำไมเหมือนไม่มีอิสระในการใช้ชีวิต ทั้งที่มีแฟนดีเราควรจะมีความสุขไม่ช่หรอ  บ่อยครั้งที่เรารู้สึกว่าเราทนไม่ไหวแล้ว ทำไมแม่แฟนถึงเยอะได้ถึงขนาดนี้ แต่คือเราเป็นคนไม่ค่อยพูด เวลารู้สึกยังไงก็จะเก็บไว้ตลอด บางครั้งแฟนเห็นหน้าเราไม่สดชื่น แฟนก็ถามเราว่าเป็นอะไรรึเปล่า เราก็ไม่บอกว่าไม่มีอะไร เคลียดเรื่องงานนิดหน่อย บางครั้งเราอยากระบายกับแฟนแต่ก็ไม่ทำเพราะกลัวแฟนเราไม่สบายใจ นี่เราควรจะทำยังไรดี แฟนบอกกับเราว่าอีก2ปีเราแต่งงานกันนะ คือเราโอเคคิดว่าคนนี้ใช่ที่สุดที่เราจะฝากชีวิตไว้ให้เขาแล้ว แต่คือแบบว่าเรานึกภาพที่เราต้องอยู่กันแบบนี้ ต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปตลอดเราจะมีความสุขมั๊ย เพราะแฟนเราเป็นคนรักแม่มาก พ่อกับแม่แฟนบอกว่าถ้าแต่งงานไม่ต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น ไม่ต้องสร้างบ้านใหม่ที่อื่น ให้อยู่ด้วยกันที่บ้านพ่อแม่นี่แหล่ะ แต่แฟนไม่รู้ว่าแม่เขาเยอะกับเราขนาดนี้ ...  มีใครเป็นแบบเราบ้าง ขอคำแน่ะนำหน่อค่ะว่าควรจะทำอย่างไรดี