คนที่เราชอบ ชื่อ อ นะคะขอบอกแค่นี้ ส่วนตัวเราชื่อ อ้อมค่ะ คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เราแอบชอบผู้ชายอยู่คนนึง คือแบบเห็นครั้งแรกก้อมีความรู้สึกชอบเลยอ่ะ ตอนนั้นเรากำลังเข้ามอ1 และวันที่เจอเขาคือวันที่เราต้องไปปฐมนิเทศน์ คือเราไปยืนรอรถอยู่ป้ายรถเมล์ แล้วเขาก้อมายืนอยู่ข้างๆเรา เรานี่หัวใจเริ่มเต้นแรงเลยยย แต่ตอนนั้นก้อยังไม่ถึงกับรักหรือมากกว่าคำว่าชอบเลย
แล้ววันนั้นเราก้อรู้ว่าเขาเรียนที่เดียวกับเรา มันเป็นอะไรที่ดูบังเอิญมากอ่าา ทำให้เราได้เจอเขาทุกวัน บางวันก้อขึ้นรถเมล์ไป รร ด้วยกัน แล้วก้อกลับบ้านพร้อมกัน แต่เขาก้อยังไม่รู้ว่ามีผู้หญิงคนนึงแอบชอบเขาอยู่ เราก้อได้แต่เฝ้ามองเขาทุกวัน วันไหนไม่เจอก้อทำได้แค่เป็นห่วง จนมีอยู่ช่วงหนึ่งเราได้ไปเข้าค่ายธรรมะในกรุงเทพฯ มีเวลาได้เห็นเขาตั้งแต่เช้าจะเข้านอน แต่มีอยู่คืนหนึ่งที่เรานั่งฟังพระอาจารย์สอน เรากับเขานั่งใกล้กัน ใกล้จนหัวเข่าเราติดกัน ใอ่ตอนนั้นเราร้องไห้อยู่นะคือแบบซึ้งที่พระอาจารย์สอนอยู่ แต่ข้างในหัวใจของเรากลับรู้สึกดีใจมากกก ดีใจจนอยากจะหยุดเวลาตรงนั้นไว้เลย จนเวลาผ่านไป1ปี ความรู้สึกของเราก็ยังเหมือนเดิม ชอบเขาเหมือนเดิม เวลาไม่ทำให้เราเปลี่ยนเลย เราได้แต่แอบมองเขาอยู่ห่างๆ ไม่กล้าเข้าไปคุยทั้งๆที่เขาก้อรู้จักกับเพื่อนเราในห้อง ใจก้ออยากจะได้ยินประโยคที่เราสนทนากัน แต่ความกล้าของเราไม่มีเลย จนกระทั่งมารู้ว่าเขาแอบชอบผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง พอเรารู้เราแทบรับความรู้สึกแย่ๆไม่ไหว แต่ก้อได้แต่ปลอบตัวเองว่า เรายังเด็ก ยังคงได้คบกันในวันข้างหน้า หรือไม่ได้คบก้อไม่เป็นไร แค่นี้ก้อมีความสุขมากพอแล้ว เวลาผ่านไปเราก้อแบกรับความรู้สึกนั้นมาตลอด มีแต่ความหวังลมๆแล้งๆที่ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่ จนเราเรียนจบมอ3 เราก้อไม่ได้เจอเขาอีกเลยเป็นเวลา 3 ปีกว่า ความรู้สึกชอบก้อยังอยู่ แต่ก้อไม่ถึงกับตอนมอต้นที่ชอบเขามาก แต่เรายังคอยยังหวังว่าจะได้คุยกับเขาได้เจอเขา สุดท้ายวันที่รอมานานก้อมาถึง เราได้คุยกับเขาผ่านเฟสบุ๊ค ตอนแรกๆเราก้อไม่กล้าคุยไม่กล้าจะพูดอะไรไปมาก ทำได้แค่ถามคำตอบคำ จนเราได้คุยกันมากขึ้น มากขึ้นทุกวัน ความรู้สึกของเราก้อเริ่มกลับมา กลับมาเรื่อยๆจนเหมือนกับตอนมอต้น ยิ่งเราได้คุยกับเขามันยิ่งทำให้เรามีความหวังแต่ก้อมีเผื่อใจอยู่บ้าง แล้วอยู่มาวันนึง มีเบอแปลกโทหาเรา ใอ่เราก้อไม่แอบหวังว่าจะเป็นเขา แล้วมันก้อใช่จิงๆค่ะ เขาโทหาเรา เรานี่แทบล้มทั้งยืนอ่า มันดีใจแบบสุดๆ ไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงเขาผ่านโทสัพ มันเป็นอะไรที่อธิบายไม่ได้ แร้วเราก้อคุยผ่านเฟสกันมาเรื่อยๆ คุยทุกวันแต่ก้อไม่ได้เป็นอะไรกัน ผ่านไปนานหัวใจเราเริ่มมีคำว่า ห่วง คิดถึง แต่ก้อไม่มีสิดหวง ก้อยังรู้สึกเจ็บๆนะ แต่ก้อเจ็บไม่เท่าความสุขที่เราได้คุยกับเขา จนเราได้นัดเจอกันที่ห้างแห่งหนึ่ง วันนั้นเราทำตัวไม่ถูก มือไม้ก้อสั่นไปหมด เป็นครั้งแรกที่เราได้คุยกับเขาแบบต่อหน้า และเป็นครั้งที่สองที่เราได้ใกล้กันมากขนาดนี้ มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากอ่ะ เราอยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนั้นเรย จากที่คำว่าชอบมันก้อมากกว่านั้น แต่ก้อไม่ถึงขั้นรัก เรามีความสุขมากวันนั้น ความสุขที่เราต้องการมานาน วันนั้นผ่านไปเราก้อคุยกันทู๊กกกกกวัน จนเราอยากคุยกับเขาแบบนี้ตลอดไป ตอนไหนที่เราไม่ได้คุยกัน เราก้อคอยดูรูปเขา อ่านข้อความเก่าๆที่เราคุยกัน มันก้อสุขใจดีนะ แต่ความคิดเราเริ่มมีความกลัวเข้ามา กลัวว่าเขาจะหายไป กลัวเขาจะเบื่อเรา กลัวทุกอย่างที่มันทำให้เราเสียเขาไป ตอนนี้เราไม่รู้แล้วว่าจะต้องทำยังไง ควรรอต่อไปหรือถอยห่างออกมา เพื่อไม่ให้มันรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ แต่มันก้อมีความรู้สึกดีๆจนล้น จนมันทำให้ไม่อยากถอยออกมา อยากจะอยู่แบบนี้ไปตลอด..... ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เราก้อชอบแกเหมือนเดิมนะ )))