เวอร์ชันสรุปสั้น ๆ สำหรับ TL;DR

การตั้งคำถามเป็นเรื่องดี แต่ชีวิตนี้ยังต้องไปอีกไกล
ไม่อยากให้คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องนี้ ยกเว้นถูกละเมิดสิทธิมนุษยชน

---

สวัสดีครับน้องเจ้าของกระทู้
ขอแทนตัวเองว่าพี่แล้วกันนะครับ ผมจบมาก็นานหลายปีมากแล้ว

ก่อนอื่น พี่ชื่นชมที่น้องกล้าตั้งคำถามนะครับ การที่เรากล้าตั้งคำถาม
นั่นหมายถึงเราเป็นคนมีความคิด และมีความเป็นขบถ ซึ่งถ้าใช้ในทางที่ถูก
อาจจะช่วยให้เกิดการพัฒนาได้

แต่สิ่งหนึ่งที่พี่ยังไม่ค่อยมั่นใจคือ น้องต้องการอะไรจากการตั้งคำถามนี้
น้องแค่อยากแสดงความคิดเห็น หรือน้องไม่แน่ใจว่าการที่น้องสงสัยมันถูกต้องไหม

อย่างไรก็ตาม พี่จะขออนุญาตแสดงความเห็นของพี่โดยแยกประเด็นดังนี้นะครับ

1. ปัญหาที่น้องพูดถึงเรื่องความรัก ความสามัคคี และความเกลียด ฯลฯ

พี่กล้าพูดเลยครับ ว่าตอนพี่โดยบังคับให้ไปทำแปรอักษร พี่ก็รู้สึกในเชิงลบกับมัน
ทำไมต้องตากแดด ทำไมต้องตะโกน ทำไมต้องไปทรมานบนสแตนด์ ฯลฯ
ตอนนั้นรู้สึกว่าพี่จะโดนบังคับโดยมีวิชากิจกรรมในสมุดพกหรืออะไรซักอย่างมาพ่วงด้วย
แล้วก็ได้รับคำแนะนำว่าถ้าผ่านตรงนี้ จะได้ใบรับรองการผ่านกิจกรรมพิเศษ
ซึ่งอาจจะช่วยได้เมื่อนำไปยื่นตอนสอบสัมภาษณ์เข้ามหาวิทยาลัย

(ทั้งหมดนั้น ไม่ได้ช่วยอะไรเลยครับ ใช้คะแนนเอนทรานซ์อย่างเดียว)

แต่สิ่งที่สำคัญคือ ความรู้สึกที่พี่ได้รับตอนกิจกรรมมันจบ ตอนได้เห็นภาพวิดีโอ
ว่าเราได้แปรอักษรอะไรไป มันแบบว่า เฮ้ย เจ๋งว่ะ นี่เราเป็นส่วนหนึ่งของอะไรเจ๋ง ๆ แบบนี้ด้วยเหรอ
เมื่อมันผ่านมา ก็รู้สึกดีเหมือนพี่ ๆ คนอื่น ๆ ครับ คือเราได้เป็นส่วนหนึ่งของอะไรที่มันดูยิ่งใหญ่
แม้จะโดนบังคับไปในตอนแรก มันก็รู้สึกภาคภูมิใจดีครับ

สำหรับตัวพี่เอง พอเรียนจบไปเข้ามหาวิทยาลัย ไปเจอกับกิจกรรมรับน้อง
(ที่ในปัจจุบันเป็นกระแสสังคม เรื่องการว้าก เรื่อง ฯลฯ)
พี่กลับรู้สึกโชคดี ที่เราผ่านอะไรคล้าย ๆ กันมา เพราะตอนซ้อมเชียร์และแปรอักษร
มันก็แทบจะมีบริบทไม่แตกต่างกัน ทำให้ชีวิตช่วงมหาลัยผ่านฉลุยไปได้อย่างง่ายดาย

ต่อมา เมื่อเรียนจบ เข้าทำงานในองค์กร ไอ้เรื่องการถูกบังคับให้ทำสิ่งที่ไม่ชอบ
การแบ่งพรรคแบ่งพวก และเรื่องทำนองไม่รักองค์กร ฯลฯ ก็ยังมีอยู่ทั่วไป
แม้จะไม่ชัดเจนและรุนแรงเหมือนสมัยเรียนครับ

โดยรวม ๆ จากมุมมองของพี่นะครับ น้องไม่ผิดที่ตั้งคำถาม ถ้าบางอย่างน้องรู้สึกว่ามันทำเกินไป
เช่น เป็นการเหยียบย่ำสิทธิมนุษยชน เสี่ยงต่อการทำให้ได้รับบาดเจ็บ ฯลฯ
เรื่องพวกนี้ควรนำออกมาสู่ที่แจ้ง เพื่อให้สังคมได้รับรู้ครับ เพราะมันต้องได้รับการแก้ไข

ในทางตรงกันข้าม ถ้าน้องแค่รู้สึกไม่อยากทำสิ่งที่โดนบังคับให้ทำ โดยน้องมองว่า
น้องกำลังเป็นตัวแทนของเสียงที่ไม่พอใจ และอยากให้ยกเลิกมันไปเสีย จึงเลือกเวที Pantip
ในการเปิดประเด็นเรื่องนี้ พี่คิดว่าผลลัพธ์อาจจะไม่เป็นตามที่น้องหวังเท่าไหร่

เหตุผลหนึ่งก็เพราะใน Pantip มีพี่ ๆ ที่เรียนจบมาแล้ว และได้เห็นได้เข้าใจ
แยกแยะได้ว่า ตัวกิจกรรมเอง มันอาจจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ในชีวิต
อาจจะเป็นความทรงจำที่ทั้งดีและไม่ดี แต่มันไม่ใช่สาระสำคัญขนาดที่จะเอาเป็นเอาตายกับมัน
เพราะในชีวิตของน้อง น้องอาจจะมีโอกาสต้องทำในสิ่งที่ไม่ชอบ และเกิดคำถามขึ้นอีกหลายครั้ง

สิ่งสำคัญคือถ้าน้องกล้าที่จะตั้งคำถาม น้องก็ควรจะเปิดใจรับเอาคำตอบไปคิด
อย่าตั้งคำถามโดยคาดหวังว่าทุกคนจะเห็นด้วยกับน้อง แล้วพอถูกตำหนิถูกแย้งมาก ๆ เข้า
ก็นึกน้อยใจว่าไม่มีใครเข้าใจเรา เพราะนั่นจะทำให้น้องเสียเวลาเปล่า
(พี่ไม่ได้ว่าน้องกำลังทำแบบนั้นนะ แค่ดักไว้เฉย ๆ ฮา ฮา)

สำหรับตัวพี่เอง พี่มองว่ามันเป็นกิจกรรมหนึ่งที่ทำก็ดี ไม่ทำก็ไม่เป็นไร
มันไม่ได้เป็นตัวกำหนดชะตาชีวิตของพี่ในปัจจุบัน แต่มันก็ไม่ได้ทำลายชีวิตพี่เช่นกัน
ทว่า มันมีผู้ใหญ่ รุ่นพี่ และคนอื่น ๆ อีกหลายคน ที่รู้สึกดีกับกิจกรรมนี้
ดังนั้น การได้มีส่วนร่วมในจตุรมิตรก็เป็นอะไรที่บวกนิด ๆ แต่ไม่ใช่ลบแน่ ๆ สำหรับตัวพี่

สรุปก็คือ พี่ก็อยากให้น้องหันมาสนใจอนาคตของตัวเองต่อจากนี้ดีกว่า
มองจตุรมิตรเป็นกิจกรรมหนึ่งที่ผ่านมาและผ่านไปเถอะครับ
มันไม่ได้ดีเด่ แต่ก็ไม่ได้แย่อะไรสำหรับพี่
ตราบใดที่ยังมีคนให้ความสำคัญกับมัน เราก็ควรเคารพสิทธิของเขา
(ถ้าเขาไม่ละเมิดสิทธิของเราจนเกินควรน่ะนะ)

ขออภัยถ้ามันยาวเหยียดและอาจจะตอบคำถามของน้องไม่ได้