ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าติดตามกระทู้ในพันทิปมานานมากๆ แต่เพิ่งสมัครวันนี้แล้วตั้งกระทู้เลย เพราะมีเรื่องที่ดิฉันขับข้องใจและเครียดมากๆ ไม่รู้ว่าจะจัดการกับปัญหายังไงดี  นั่นเพราะเป็นเรื่องที่ดิฉันบอกใครไม่ได้

เรื่องเริ่มต้นจากเมื่อวาน ดิฉันอายุ 18 ปี เเละเพิ่งเข้าศึกษาในชั้นปีที่ 1 สุดสัปดาห์ก็กลับบ้านเพราะกิจกรรมที่มหาลัยเริ่มน้อยลงแล้ว  กลับถึงบ้านปุ๊บก็เปิดใช้คอมตั้งโต๊ะที่บ้านเพื่อทำรายงาน บังเอิญดิฉันเกิดเข้า Facebook แล้วมีชื่อผู้ใช้งานของแม่ค้างอยู่ มันมีประวัติแชทที่ยังไม่ได้อ่านค้างอยู่ประมาณ3ข้อความ ด้วยดิฉันกับแม้สนิทกันมากๆก็เปิดดูโดยไม่ได้คิดอะไร ปรากฏณ์ว่าข้อความนั้น เป็นเฟสบุ๊คนิรนามที่สมัครมาเพื่อส่งข้อความด่าแม่ดิฉันในเรื่องชู้สาวซึ่งใช้ถ้อยคำรุนแรงมากๆ บอกจะส่งรูปแม่ให้พ่อดู ตอนแรกดิฉันเลือกที่จะเชื่อใจแม่ค่ะ มองเป็นเรื่องตลก คิดว่าคนคงส่งข้อความผิดและเข้าใจผิด เพราะแม่ดิฉันไม่ค่อยเล่นเฟสบุ๊ค ก็เลบบล๊อคเฟสบุ๊คที่ส่งข้อความมานั้นไป

หลังจากเล่นคอมเสร็จดิฉันก็ไปนั่งปรับทุกข์เล่าเรื่องที่มหาลัยให้พ่อกับแม่ฟังตามปกติ ก็ไม่ได้พูดกับแม่เรื่องที่เห็นข้อความอะไรนั้น คุยไปก็ร้องไห้ไปเพราะดิฉันเครียดเรื่องที่มหาลัยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว  แต่ระหว่างที่คุยกัน พ่อตั้งใจฟังมากๆ ผิดกับแม่ที่สนใจแต่มือถือท่าเดียว ไม่ได้จับจดอยู่กับเรื่องราวของดิฉัน ตอนนั้นพ่อก็บอกแม่ว่า ทำไมไม่ฟังลูก มือถือค่อยเล่นก่อนก็ได้ แม่ก็แบบ ก็ฟังอยู่ไง อ่านละครออนไลน์อยู่ ด้วยความที่ดิฉันเป็นคนมีเซนท์ มั้งค่ะ วูบนึงถึงคำพูดในแชทเฟสบุ๊คขึ้นมาเลย  พอคุยอะไรๆกับพ่อเสร็จ  ดิฉันเอาเลยเอามือถือแม่มาดู อ้างว่าจะโหลดสติ๊กเก้อให้ แม่ดูหวาดๆมันเลยทำให้ดิฉันยิ่งสงสัย

พอเปิดประวัติการแชทของแม่ ดิฉันเจอไลน์ของเพื่อนชาย ซึ่งเขาทำงานที่เดียวกับแม่ มันดูไม่ธรรมดามากๆแม่ในประวัติจะมีเพียงข้อความว่า -"วันนี้รู้สึกไม่สบายใจเลย" ซึ่งแม่ยังไม่ได้เปิดอ่าน  เท่านั้นละค่ะดิฉันจับเรด้าได้ถึงความไม่ปกติ ดิฉันเคยเจอผู้ชายคนนั้นค่ะ เจอมานานมากๆแล้ว แล้วก็รู้ถึงวีรกรรมความเจ้าชู้ของเขา เขาไม่สนิทกับแม่ขนาดที่จะส่งข้อความแบบนี้มาหา ประกอบกับด้วยความเป็นวัยรุ่นดูก็รู้ว่าประวัติการแชทไลท์โดนล่างไป ในใจก็นึกกลัวว่าถ้าเป็นแบบที่คิดจะทำอย่างไรดี  แต่ยังไงก็รู้เสียยังดีกว่าที่ไม่รู้ เลยจัดการใส่อีเมลล์ พร้อมกับพาสเวิสตัวเอง ในไลน์ของแม่ เพื่อนที่จะเข้าดูกับพีซี เพราะถึงจะล้างประวัติยังไง แต่ในพีซีมันก็ยังมีอยู่ดี (ประสบการณ์จากการอ่านพันทิปล้วนๆ)

เปิดไปใส่รหัสไปก็มือสั่นไปค่ะ กลัวมากๆ พอเปิดปุ๊บเจอเลย อย่างที่ดิฉันคิดไว้ไม่มีผิด ประวัติแชทกับผู้ชายคนนั้นเต็มไปด้วยการพูดคุยเชิงชู้สาว ยังดีที่ไม่ใช่เรื่องลามก แต่มันเป็นพฤติกรรมของคนที่กำลังคิดนอกใจ ดิฉันถึงกับน้ำตาตกในพูดไม่ออก ไม่คิดว่าแม่จะทำกับดิฉันและพ่อได้ถึงขนาดนี้ นึกย้อนกลับไป ผู้ชายคนนั้นก็มีลูกมีเมียแล้วด้วย ทำไมแม่ถึงทำอย่างนี้ ดิฉันผิดหวังมากๆ ผิดหวังจนไม่รู้ว่าอธิบายออกมาเป็นคนพูดยังไง มันทั้งเสียใจ ทั้งโกรธ ที่สำคัญคือสงสารพ่อที่ซื่อสัตย์และอดทนเพระาครอบครัวมาตลอด ในใจก็นึกโทษตัวเองว่าดิฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้แม่เป็นแบบนี้หรือเปล่า นั่นเพราะว่าดิฉันเป็นคนทำให้พ่อแม่ต้องอยู่ห่างกัน สามปีที่แล้วดิฉันต้องมาเรียนมัธยมปลายอีกจังหวัดหนึ่งพ่อเป็นห่วงเลยตามมาอยู่ด้วย แม่เลยจะมาอยู่ที่นี่แค่ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์

กลับมาถึงเรื่องข้อความในไลน์สิ่งที่ดิฉันโกรธมากๆคือ แม่แชทกับเขาทั้งๆที่พ่อนั่งอยู่ข้างๆแล้วคุยกับผู้ชายคนนั้นเหมือนมนเป็นเรื่องตลก มีประวัติแชทของวันหนึ่งที่ดิฉันระบายกับแม่ผ่านไลน์ ซึ่งยังไม่นานมากจำได้ว่าวันนั้นแม่ตอบไลท์ช้า และตอบเพียงประโยคสั้นๆดิฉันคิดในแง่ดูว่าคนแก่คงพิมช้า แต่ที่ไหนได้แม่คุยกับผู้ชายคนนั้นเยอะมากๆ บอกว่าดิฉันไลน์มาบ่น ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว มีการบอกผู้ชายคนนั้นด้วยว่ากำลังลบประวัติแชทอยู่ ให้ผู้ชายนนั้นลบและระวังด้วย นอกจากนี้ก็ยังมีเรื่องอีกมากมายที่ดิฉันไม่อยากพิม พิมไปก็ทุกข์เอง

อ่านไปมือสั่น ตัวสั่นไปหมดค่ะ เลยตัดสินใจว่าต้องไปตามแม่มาคุยให้รู้เรื่อง ไม่อยากให้พ่อเสียใจ ไม่อยากให้พ่อต้องรับรู้ เลยเลือกเวลาที่พ่อหลับแล้ว ก็ตามแม่มา ปิดประตูห้อง ด้วยเป็นคนอารมณ์ร้อนดิฉันก็ลากมือแม่มาหน้าคอม บอกเห็นหมดแล้ว รู้เรื่องหมดแล้ว แม่ทำแบบนี้กับพวกเราได้ยังไง แม่ไม่รักพวกเราเหรอ แม่แม่ใจพ่อบ้างหรือไง พ่อเป็นคนดีมากๆนะ ทำไมแม่ถึงทำเรื่องแบบนี้ได้ ความรู้สึกมันตื้อไปหมดค่ะ มันหมดทุกอย่างตั้งแต่อ่านประวัติแชทแล้ว ความเชื่อ ความศรัทธา ความชื่นชมนับถือที่เคยมีต่อแม่มันหายไป แม่ก็บอกขอโทษ จะไม่ทำแล้ว แค่คุยเล่น แต่อย่าบอกพ่อขอร้อง มันจะเป็นเรื่องใหญ่

ดิฉันก็บอกว่าคุยขนาดนี้  เล่นเหรอ แถวบ้านแม่เรียกเล่นเหรอ แม่หลบตา แล้วนิ่งมากๆ มีแต่ดิฉันที่ร้องไห้ ดิฉันไม่รู้จะทำยังไงดี แม่ก็เข้ามากอดบอกขอโทษจะไม่ทำอีกแล้ว แต่ใครจะเชื่อกันละค่ะ ลับหลังดิฉันกับพ่อยังทำถึงขนาดนี้ ความเชื่อใจมันไปหมดแล้ว ดิฉันไม่รู้ว่านอกจากคุยกันแค่นี้แล้วยังมีอะไรที่มากกว่านี้อีกไหม เพราะแม่กับผู้ชายคนนั้นทำงานที่เดียวกัน เจอกันทุกวัน มันไม่มีอะไรที่ไว้ใจได้

ดิฉันบอกแม่ว่าเอาเบอร์ผู้ชายคนนั้นมา ลูกจะคุยกับเขาพรุ่งนี้ แม่กลัวดิฉันจะบอกพ่อมังค่ะ ก็เลยให้บอกว่าจะโทรทำไม ดิฉันก็บอกว่าเอามา พอเปิดดูประวัติการโทรก็เหมือนเดิมค่ะ มันเป็นเบอร์ที่ไม่บันทึกชื่อ แต่ทราบได้ว่าพวกเขาโทรคุยกัน แล้วสายล่าสุดคือช่วงเย็นที่พ่อไปรับดิฉัน ส่วนแม่นั้นอยู่ที่บ้านซึ่งปกติแม่จะไปด้วย ดิฉันดูไปก็ถามย้ำแม่ว่า นอกจากคุยไลน์แล้ว โทรหากันด้วยไหม แม่ก็ปฏิเสธว่าไม่ ดิฉันก็บอกหลักฐานมันฟ้องอยู่ โกหกอะไรก็ช่วยดูตาม้าตาเรือหน่อย แม่ก็เลยยอมรับว่าคุยกัน

แม่นั่งดูดิฉันร้องไห้ เขามากอดแต่ดิฉันปฏิเสธ ความรู้สึกแรกคือเกลียดค่ะ มันเหมือนว่าถูกทรยศ ถูกทำลายความรัก ความรู้สึกทั้งหมด ดิฉันบอกให้แม่ไปนอนซะพรุ่งนี้ดิฉันจะจัดการ ทั้งคืนดิฉันนอนไม่หลับเลย เอาแต่คิดว่าจะทำยังไงต่อไปดี บอกพ่อไม่ได้แน่ๆ พ่อเป็นคนดี แต่ถ้าพ่อรู้พ่อคงเสียใจมากๆ ดิฉันไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรอีกต่อไปแล้วอยากหายไปจากโลกนี้ แต่ดิฉันกลัวถ้าพ่อไม่มีดิฉันพ่อคงอยู่ไม่ได้

จนเช้าขึ้นมาพ่อไม่ทราบเรื่องเห็นแม่นอนซมเพราะป่วย ก็รีบออกไปซื้อข้าวซื้อบาให้ ระหว่างที่พ่อออกไป ดิฉันก็จัดเลยค่ะ แม่ไม่ละอายใจบ้างหรือไง แม่ดุพ่อซิ พ่อรักแม่ ลูกรักแม่ขนาดไหน แต่แม้กลับทรยศพวกเราแบบนี้ ดิฉันถามแม่ว่า แม่จะให้ดิฉันทำยังไงต่อ แม่บอกแม่สัญญาว่าแม่จะไม่คุย ไม่โทรหาเขาแล้ว แม่รู้สึกผิดแล้ว คนอื่นจะเชื่อหรือเปล่าดิฉันไม่รู้ แต่สำหรับดิฉันดิฉันไม่เชื่อ นั้นเพระาว่าตลอดสิปแปดปีที่ผ่านมาดิฉันโง่ และเชื่อมานานมากพอแล้วว่าแม่เป็นคนดี รักแต่พ่อรักแต่ดิฉัน เหมือนที่พวกเรารักแม่ แต่ไม่เลย ดิฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในใจของแม่คิดอะไรอยู่ ขณะที่แม่พิม แม่คุยกับผู้ชายคนนั้นแม่ไม่อายตัวเองบ้างเหรอ ไม่นึกถึงดิฉันบ้างหรือไง ไม่นึกถึงลูกถึงเมียเขา ว่าถ้าเขารู้เขาจะทุกข์แค่ไหน มันเจ็บมากๆค่ะ เหมือนใครเอามีดมาจ้วงแทงเลย ทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้

พอพ่อกลับมาดิฉันก็ทำตัวให้ปกติที่สุด พ่อคงสังเกตได้ถึงความอึมครึม แต่คงคิดว่าดิฉันงอนแม่เรื่องทั่วไป เข้าไปดูแม่ นวดแม่ เพราะแม่ป่วย ดิฉันเห็นแล้วน้ำตาตกค่ะ สงสารพ่อ แต่ไม่ถึงกับเกลยีดแม่ แค่โกรธ ดิฉันแค่เกลียดตัวเอง เกลียดตัวเองจริงๆที่ทำไมต้องมาเจอกับเหตุการแบบนี้

ช่วงสาย ดิฉันทักไลน์ด้วยการส่งสติ๊กเก้อหาผู้ชายคนนั้นค่ะ เขาไม่ได้อ่านเลยทันที แต่ประมาณสองสามขั่วโมงหลังจากนั้นก็ทักกลับมา ว่าทำอะไร อยู่
ดิฉันเป็นคนพิมตอบ ตอบไปห้วนๆว่าเล่นคอม เพื่อดูปฏิกิริยาตอบกลับมา เขาถามต่อว่าแล้วดิฉันไปไหน (ในประวัติแชทที่ผ่านๆมา ถ้าเป็นวันที่ดิฉันกลับบ้านแม่จะบอกว่าคุยกับฉันอยู่เดี๋ยวค่อยตอบกลับ) ดิฉันขึ้นค่ะ ก็พิมไปเลย ก็เล่นอยู่นี่ไงค่ะ ไลท์พีซีมันอ่านประวัติที่ลบออกได้ อ่านหมดแล้ว รู้หมดแล้ว เขาเงียบไปค่ะ

สักพักก็ใจดีสู้เสือ ถามดิฉันกลับมาว่า แล้วกลับวันไหน ดิฉันไม่มีใจที่จะพิมโต้ตอบแล้วค่ะ ไว้โทรไปคุยเลย อยากรู้เหมือนกันว่าลูกผู้ชายแค่ไหน
เรื่องทั้งหมดนี้ ดิฉันไม่ได้โทษผู้ชายฝ่ายเดียวค่ะ แต่โทษแม่ของดิฉัน แม่ทำผิดต่อพ่อมากๆและเป็นเรื่องที่ดิฉันรับไม่ได้ ดิฉันไม่สามารถมองหน้าแม่ได้ มันรู้สึกไม่รู้จะทำยังไงดี ดิฉันไม่รู้แน่ชัดได้ว่าเรื่องทั้งหมดใครเป็นเริ่มก่อน แต่ถ้ามีศีลธรรมสักนิด คิดสักนิด อย่างน้อยมันต้องมีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดที่ไม่เล่นด้วย สรุปคือเลวทั้งสอง ไม่ดีทั้งสอง   สงสารก็แต่พ่อ ที่ไม่รู้อะไรเลย สงสารตัวเองที่ต้องมารับรู้มาเจ็บช้ำกับเรื่องแบบนี้ ดิฉันจะทำยังไงต่อไปดีค่ะ  มันเป็นเรื่องใหญ่มากๆสำหรับเด็กอายุสิบแปดอย่างดิฉัน มันคิดไม่ตก ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหายัง โทรไปขอผู้ชายคนนั้นตรงๆเลยจะดีไหมว่าสงสารดิฉันเถอะ ดิฉันขอร้อง ช่วยที่ค่ะเครียดมากๆ