ขอเกริ่นนิดนึงคะ ก่อนหน้านี้เราใช้ชีวิตเรียนอยู่ที่อังกฤษ ที่ซึ่งเราต้องเดินเร็ว ทำอะไรให้เร็ว เพราะฝนตก ลมเเรง

เดี๋ยวขึ้นใต้ดินสาาย ไปเรียนสาย  ตกรถเมลล์ ห้างปิด ร้านปิด

เเละตั้งเเต่เราเรียนจบ กลับมาอยู่เมืองไทยถาวรเข้าปีที่ 2 เรารู้สึก หดหู่ หงุดหงิดรำคาญใจ กับผู้คนรองข้างที่ทำอะไรช้า ในที่สาธารณะมากๆ

ซึ่งส่งผลให้เราหงุดหงิด สุขภาพจิตรเเย่ เช่น

-ประเพณียืนเเช่ขวางบันไดเลื่อน นี่เราทำใจเเล้วค่ะ เลิกพูด

-บางคนเล่นมือถือ เดินออกจากรถไฟฟ้า ช้า เราก็จะบอกเลย เดินก่อนค่อยเล่นได้ไหมคะ ขอบคุณค่ะ >> เค้าก็จะหันมามอง ไม่พอใจ

-เวลาคุย ประสานงาน ถ้าใครพูดช้า เวิ่นเว้อ ไม่เข้าประเด็นสักที เราหลุดค่ะ คิดอย่างอื่นเเละไม่ตั้งใจฟัง

-เราจะหงุดหงิด ถ้าต้องสั่งพูดสั่งอาหารซ้ำ หรืออธิบายรอบที่2-3 ทั้งที่ ครั้งเเรก เราพูดครบ ละเอียด เเต่คนไม่ตั้งใจฟัง

-เราจะพูดขอทาง ทันที เเละทุกครั้ง ถ้ามีคนมาขวางทาง เช่น ที่ 7/11หรือพวก market สังเกตว่าคนไทยจะไม่ค่อยสังเกตว่า ชั้นยืนเลือกของกลางทาง

เดินที่คนอื่นต้องการเดินผ่านนะ ชั้นก็จะไม่ขยับ เรามองว่า การตระหนักในการใช้พื้นที่สาธารณะของคนที่เราเจอตั้งเเต่กลับมา ต่ำมาก

-เวลาเราเดินไปไหนกับเพื่อน ทุกคนรู้ว่าเราเดินเร็วมากกกก จนเรามักไปถึงที่ร้านก่อนเเละทุกคนจะฝากสั่ง อันนี้ดีที่เพื่อนทุกคนเข้าใจ เเต่เราก็อยากปรับ

-เราจะเดินเเซงคนข้างหน้าทันที ที่มีโอกาส เเต่ไม่เบียดหรือโดนตัวด้วยกิริยาหยาบคาย เเต่จะลงมาเดินริมถนน เเละเดินขึ้นไปเเซงนำหน้า

-เราไปเล่นฟิตเนส พอเทรนตัวต่อตัวกับ trainer เสร็จ เค้าก็มักจะถามเสมอ รีบไปไหนไหมครับ อยากให้ออกกำลังตรงนั้น ตรงนี้ เพิ่ม เค้าบอกว่าท่าทางเรา

ดูรีบตลอดเวลา ทั้งที่เราไม่ได้รีบไปไหนเลย  

***นี่คือบางส่วนเท่านั้น***

เราจะปรับพฤติกรรมยังไงดีคะ ให้รับได้กับสภาพเหล่านี้ หรือว่าผิดที่เราเองไม่fit กับสภาพเเบบนี้จริงๆ จะเปลี่ยนยังไงดีค่ะ