โอมนุษย์สุดระรื่นมายื่นเบ็ด
หวังจะเด็ดดวงรักให้ตักษัย
อันดวงพราวราวเด่นเช่นหัวใจ
ยังอยู่ยั้งยืนไหมก็ไม่รู้

เขาโปรยรำทำทีมีอาหาร
ทั้งของหวานของคาวล่อเข้าอู่
ครั้นจะชั่งยั้งตนบนตราชู
ก็เกรงลู่หล่นร่วงเหมือนยวงย้อย

ฉันเลยหลงปลงจิตพิศวาส
กับโอกาสต่ำช้าตาละห้อย
ต้องติดกับสับสนบนเรือลอย
เพื่อรอคอยลอยคอกับความตาย

มีเหล็กบางแบนแข็งมาขูดเกล็ด
ฉันก็เหน็ดฉันก็เหนื่อยเมื่อยเหลือหลาย
แต่เขาหยุดยืนยิ้มแย้มพริ้มพราย
คงผ่อนคลายกับอาหารหวานรสนี้

ร่างของฉันมันร้อนฟอนไฟเผา
แต่ใจเขาเย็นเยียบเปรียบกับผี
ทั้งใช้ลิ้นตวัดเล่ห์ประเวณี
กับเนื้อที่มอดไหม้เพราะไฟลน

เนื้อสีขาวนุ่มนิ่มเมื่อชิมรส
ฉันนั้นหมดความรู้สึกไม่นึกหม่น
ก็เช่นนี้แหละกลัวหัวใจคน
มาตามปล้นป่นปี้ที่ตัวปลา