อยากจะมาแชร์ประสบการณ์ของตัวเองที่เคยเจ็บช้ำเพราะรักแรกที่คิดว่าเค้าคือคนสุดท้าย (ผ่านมาเป็นสิบปีแล้วค่ะ)
เรื่องที่เราจะเล่ามันเกิดขึ้นสมัยเราวัยรุ่นค่ะ
คิดว่าคงมีคนด่าแน่ ว่าบ้าอะไรกับรักในวัยเรียน แต่ก็อย่างว่าค่ะมันไม่ควรเกิดขึ้นในวัยเรียนจริงๆ
ตอนนั้นเรากับแฟนรู้จักกันตอน ม.2ค่ะ (เด็กเกินไปที่จะรักจริงๆ)
เค้าจีบเราด้วยการเขียนจดหมายใส่กระดาษลายสวยๆทุกวัน(สมัยนั้นมือถือยังไม่มีค่ะ) และเราก้อจะเขียนตอบกลับเค้าเหมือนกัน ทุกฉบับเราจะเก็บไว้ในกระเป๋าตังค์ค่ะ เค้าเป็นคนหน้าตาดีค่ะ เราแค่ไปวัดไปวาได้ นึกถึงเด็กผู้หญิงผมสั้นติ่งหูไม่ดูแลตัวเอง แป้ง โฟมก้อไม่ใช่สิค่ะ ไม่คิดว่าจะมีคนมาจีบ555
เรา2คนเรียนโรงเรียนเดียวกันเจอกันตลอด ตอนเช้าก่อนเข้าแถวก็จะมานั่งกินข้าวเช้าด้วยกันในโรงอาหาร
ตอนเที่ยงก็จะมานั่งคุยกันที่ม้าหินอ่อนที่ประจำของเรา
พอจะเข้าเรียนเราจะไปส่งเค้าให้ถึงหน้าห้องเพราะแฟนเราเกเรค่ะอยู่ห้องท้ายสุด ชอบโดดเรียน ส่วนเราเรียนห้องต้นๆค่ะการเรียนก้อถือว่าอยู่ในระดับดี
ตอนเย็นเลิกเรียนแล้วเราก็จะนั่งคุยกันอีกประมาณ30นาทีแล้วเค้าก็จะไปส่งเราที่หน้าบ้านค่ะ แล้วก็ไม่ได้คุยกันจนกว่าจะตอนเช้าไปโรงเรียน
พ่อแม่เราทั้ง2ฝ่ายรับรู้ค่ะ ทางพ่อแม่แฟนจะชอบเราเพราะเราคบกันแล้วทำให้ลูกชายเค้าการเรียนดีขึ้นมากค่ะ
ส่วนพ่อแม่เราก็จะเฝ้าตลอดเวลาเราคุยกันที่รั้วหน้าบ้าน ทุกอย่างลงตัวและดีไปหมดค่ะ เราคบกันมาจนขึ้นม.4 เราก็อยู่โรงเรียนเดิมค่ะ เทคโนโลยีมือถือก็เริ่มเข้ามา แฟนเราซื้อมือถือแล้วค่ะ เราก็ยังคุยกันเหมือนเดิม เจอกันเหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มคือเราต้องเก็บเงินค่าขนมวันละ10บาท เพื่อมาหยอดตู้โทรหาเค้าค่ะ ก็เค้ามีมือถือส่วนเราไม่มีนิค่ะ อ่านดูก็คงเหมือนรักกันดีไม่น่ามีปัญหาอะไรใช่ไหมค่ะ แต่คงไม่มีอะไรจะดีได้ตลอดเวลา
มีวันนึงเราก้อเปิดกระเป๋าตังค์เค้าดูค่ะ (เราดูปกติอยู่แล้ว เพราะชอบเอาจดหมายเก่าๆมานั่งอ่านความบ้าของตัวเอง)
แต่สิ่งที่มีเพิ่มคือ เบอร์ผู้หญิงคนนึงเป็นเบอร์บ้าน และเขียนชื่อน้ำผึ้ง มากไปกว่านั้นคือ ในกระเป๋าตังค์ที่ปกติมีแต่รูปเรากลับมีรูปใครอีกคนเข้ามา
ตกใจสิค่ะ เราก็เก็บเบอร์นั้นไว้ค่ะ แต่เราเงียบไม่โวยวาย เป็นนางเอกที่ดูดี ที่คิดว่าแฟนตัวเองไม่นอกใจเราเด็ดขาด เค้าเจอเราตลอด
แต่แฟนเราบอกกับเราว่า เป็รรุ่นพี่ม.5เค้าชอบแฟนเราเอง พอเราได้ยินแบบนั้นเราก็ ตอบ อื้ม！ไม่เป็นไร เราเชื่อใจเธอนะ
พอตอนเย็น เราก็กลายร่างเป็นนางร้ายค่ะ เราโทรหาเบอร์นั้น ขอสายผู้หญิงคนนั้น
เรา：พี่ หนูเป็นแฟนXX (ชื่อแฟน)นะ หนูขอถามไรหน่อยนะ พี่ชอบXXหรอ
น้ำผึ้ง：อื้ม ชอบ แล้วทำไมหรอ?
เรา： ไม่มีอะไรค่ะ ถ้าชอบจะยกให้
เราก้อวางสาย......
ดูนางเอกเน๊อะ ร้ายไม่ออกเลยทำไรไม่ถูกอยากร้องไห้ ทั้งที่เค้ารู้อยู่แล้วว่าคนที่ชอบมีแฟน แต่ก็ต้องการ เค้าไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรอ หลังจากนั้นเราก็โทรหาแฟนเรา
เรา：พี่เค้าชอบเธอนะ เรายกเธอให้เค้าแล้วแหละ(ในใจร้องไห้ แต่เก็บเสียงไว้)
แฟน：เห้ยยย แกบ้าป่าวเนี่ย ฉันแค่คุยเล่นๆกะพี่เค้าเฉยๆนะ
เรา：สำหรับเราคุยเล่นมันก็ไม่ได้เว้ย
แฟน：เออ ฉันจะเลิกยุ่งกะพี่เค้า กะอย่าทำแบบนี้นะ ไม่ต้องยกฉันให้ใคร ยังงัยฉันก็รักแกคนเดียว
เรา：อื้ม (ได้ยินก็ใจชื่นขึ้นมาเพราะเราคงยกให้เค้าจริงๆไม่ได้)
วันต่อมา ตอนกลางวันเรากำลังเดินไปที่ม้าหินอ่อนที่ประจำของเรากับเค้า สิ่งที่เราเห็นคือพี่คนนั้นนั่งอยู่กับแฟนเราคุยกันสนุกสนาน เราก็เดินเข้าไปแล้วโยนสมุดการบ้านของแฟนเรากลางวงนั้นแล้วเดินออกมา แฟนเราก้อไม่ได้ตามง้อ ไม่มาขอโทษเราเลย
เราก็เดินไปร้องไห้กับเพื่อนว่านี้มันอะไรว่ะแก ทำไมฉันต้องเจอแบบนี้ด้วย
เราก็ซึมไปหลายวัน แฟนเราทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น หลังๆเค้ารับโทรศัพท์บ่อย (ในใจเราก็คิดว่าพี่คนนั้นแต่ไม่ใช่เพราะพี่เค้าไม่มีมือถือ) เราแอบดูก็เขียนว่าน้องเบลเราเลยถามแฟนว่า
เรา：ใครหรอ
แฟน：น้องแถวบ้านอ่ะ พี่น้องกันเฉยๆ
เรา：ทำไมช่วงนี้โทรมาบ่อยหล่ะ
แฟน：น้องไม่มีรถกลับบ้านเค้าต้องไปรับนะตอนเย็นอ่ะ ให้เรากลับบ้านเอง (เราก็เงิบสิ ไม่น่าถามเลย เลยต้องกลับบ้านเองเลยอ่ะ)
เรา：ไม่เป็นไร ไปรับน้องเหอะฉันให้พี่สาวมารับได้
พอตอนเย็นเลิกเรียน เราก็รอพี่สาวมารับ แล้วเห็นพี่น้ำผึ้งขึ้นรถโรงเรียนกลับ เราก็โอเค แปลว่าเค้าไม่โกหกเราแน่ๆ ไว้ใจได้ ตอนนั้นทั้งเดือนเค้าไม่เคยไปส่งเรากลับบ้านเลย เค้าไม่ค่อยอยากคุยโทรศัพท์บอกว่าจะไปซ้อมกีฬา เราก็ว่าเค้าแปลกๆๆไป จนวันนึงเราเห็นเค้าขี่รถซ้อนท้ายผู้หญิงคนนึงที่ใส่ชุดเด็กโรงเรียนพาณิช (เราไม่ได้ว่าโรงเรียนหรือว่าคนที่เรียนโรงเรียนี้นะค่ะ แต่ที่บ้านเราคือโรงเรียนนี้ ผู้หญิงขึ้นชื่ออยู่แล้วว่าเป็นแบบไหน) เค้าขี่ผ่านหน้าเราไปแบบไม่เห็นเราเลย เราเริ่มสงสัย อีกวันเลยไปแอบเอาเบอร์ที่เข้าเมมไว้ในมือถือมา แล้วโทรไป
เรา：ใช่ เบลป่าวค่ะ
เบล：ใช่จ้า เธอเป็นใครหรอ
เรา：เราเป็นแฟนกับXX อ่ะ เห็นเค้าบอกว่าต้องไปส่งเธอกลับบ้านเพราะไม่มีรถกลับหรอ
เบล：เธอคงเป็นแฟนเก่าแล้วแหละ เบลกับเค้าเราเป็นแฟนกัน แล้วมีอะไรกันแล้วด้วยจะบอกให้รู้
เรา：…………….(อยู่ในภวังค์ที่จะร้องก้อร้องไม่ได้ จะเถียงก็เถียงไม่ออก)
เราก็วางสายไป แล้วโทรไปโวยวายกับแฟนเราด้วยความเสียใจ บลาๆๆๆ
แฟน： แกก็เลิกๆๆไปสิ จะได้ไม่ต้องมาระแวง
เรา: นี้แกบอกเลิกเค้าหรอ ทำไมต้องเลิกกัน ฉันทำอะไรผิด ฉันไม่ดีตรงไหน ทำไมๆ บลาๆๆๆ
เราพยายามยื้อและรั้งเค้าทุกทาง อยากจะง้อเค้าก็ไม่เป็นผล เค้าเลิกกับเราจริงๆ
เค้าหลงผู้หญิงคนนั้นถึงขั้นไม่มาเรียนเลย อาจารย์ก็มาตามจากเรา เราก็ร้องไห้เวลาอาจารย์ถาม อาจารย์เลยรู้ว่าเราอยู่ในช่วงแย่
เราซื้อโทรศัพท์ใหม่ เพื่อโทรง้อเค้า โทรหาเค้า เค้ารับบ้างไม่รับบ้าง รับบางครั้งก็ด่าว่าเราวุ่นวายสารพัด คือเค้าด่าเราแบบไม่เหลือคุณค่า เราก็บ้าที่จะง้อจนวันนึงเราไม่ได้เจอเค้ามาประมาณ2เดือน แต่ก็นัดเค้ามาหาที่บ้านเพื่อตัดใจ ตอนนั้นไม่มีใครอยู่บ้าน เค้าก็มา พอมาถึงก็ถามว่า
แฟน：มีอะไรหนักหนา เลิกวุ่นวายกับชีวิตเค้าได้แล้ว เบลไม่ชอบให้แกมาวุ่นวายกับฉัน
เรา：พูดง้อต่างๆนานา (เพื่อนลองคิดว่าเป็นรักแรกสิค่ะ การทำใจให้เลิกกันมันยากมากนะ)
แฟน：กูไม่รักแล้วจำใส่หัวไว้
เสียงโทรศัพท์แฟนเราดังขึ้น เบลโทรมาให้เค้าไปหา พอเรารู้เราก็รีบกอดรั้งเค้าไว้ไม่ให้ไปเราก็กรี๊ดเสียงดังเหมือนคนเสียสติ สิ่งที่คนๆๆนึงที่เราเคยรักมากทำกับเราหรอค่ะ “เค้าต่อยเราค่ะ” ตอนนั้นตัวกระเด็นเลยค่ะ หน้าเราเขียวไปแถบนึง เค้าไม่ขอโทษแล้วก็ออกไปเลย
พ่อแม่เรากลับบ้านมาก็ถามเราก็บอกว่าเราเล่นกับหมาแล้วหน้าไปฟาดกับกรงเหล็กเลยเขียว
แต่หลังจากวันนั้นเราทำใจขึ้นได้เลยค่ะ เค้าคือผู้ชายที่แย่ที่สุดคนนึงที่เราเคยพบเจอค่ะ
เรื่องไม่จบแค่นั้นค่ะ เบลเค้าจะชอบโทรมาเยาะเย้ยเรา บอกว่าวันนนี้เค้าไปมี....กับแฟนเรามาที่นั้นที่นี้ โทรมาครั้งนึงเราก็ร้องไห้เป็นชั่วโมง กว่าเราจะดีขึ้นใช้เวลาหลายเดือนค่ะ จนมาวันนึงเรากำลังเรียนอยู่เบลโทรมาบอกเราว่าเค้าจะไหว้ผีกับแฟนเรานะ เชิญเราไปงานด้วยบอกวันเวลาเรามาพร้อม แล้วบอกว่าที่ต้องไหว้ผีเพราะเค้าท้องแล้ว เราที่กำลังเรียนอยู่อึ้งแล้วก็ต้องฟุบลงกับโต๊ะเรียนเพื่อร้องไห้ ร้องจนอาจารย์ได้ยินแต่ก็ไม่ว่าอะไร
หลังจากนั้นมาเราตัดขาดเค้าได้ค่ะ ได้แบบไม่แยแสไม่สนใจ
มีแต่ผู้หญิงคนนั้นที่โทรมาร้องไห้กับเราเพราะหลังจากที่คลอดลูกเค้ากับแฟนก้อเลิกกัน
โทรมาปรึกษาเราหลายๆชั่วโมง เราก็พูดได้แค่ใจเย็น จนเราเบื่อเราก็เปลี่ยนเบอร์หนี
พอตอนนี้มาคิดนะเรารู้สึกทุเรศตัวเองว่าเราจะรั้งผู้ชายแบบนั้นไว้ทำไม ทำไมเรารักจนไม่ลืมหูลืมตา เพราะมันเป็นรักแรกที่เราตั้งความหวังเยอะเกินไป คิดอนาคตกับเค้าไว้ไกลเกินไป เราเชื่อว่าทุกคนคงผิดหวังและเจ็บช้ำกับรักแรกพอสมคาร บางคนอาจจะถึงกับเข็ดไม่กล้ามีแฟนอีก
ส่วนเราคิดซะว่าเค้าผ่านเค้ามาให้รู้ว่าผู้ชายตัวเงินตัวทองมันเป็นยังงัย เพื่อไม่ต้องเจอคนแบบนี้อีก
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้เพราะผู้ชายคนนั้นเรียนจบแค่ม.3 เลยเป็นคนขับรถสิบล้อ ผู้หญิงคงมีครอบครัวใหม่
ส่วนลูกเค้าก็เป็นลูกของแม่ผู้ชาย ไม่เรียกผู้ชายว่าพ่อ
ส่วนเราเรียนจบปริญญาตรี มีงานทำดีๆ เป็นผู้หญิงที่ดูแลตัวเอง จนแฟนเก่าคนนี้ทักในเฟสมาว่า เธอสวยขึ้นนะ
เราก็สะใจสิค่ะ ขอบคุณนะที่ปล่อยมือฉันวันนั้น ทำให้ฉันมีชีวิตที่ดีๆๆวันนี้
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ เราเพิ่งเคยเขียนเล่าเรื่องราวตัวเองครั้งแรกยาวไปหรือไม่รู้เรื่องต้องขอโทษด้วย
อยากให้เพื่อนๆมาร่วมแชร์รักแรกกันนะค่ะ
รักแรก....ทุกคนมักทำได้ทุกวิถีทางเพื่อไม่ต้องการเสียเค้าไป
เรื่องที่เราจะเล่ามันเกิดขึ้นสมัยเราวัยรุ่นค่ะ
คิดว่าคงมีคนด่าแน่ ว่าบ้าอะไรกับรักในวัยเรียน แต่ก็อย่างว่าค่ะมันไม่ควรเกิดขึ้นในวัยเรียนจริงๆ
ตอนนั้นเรากับแฟนรู้จักกันตอน ม.2ค่ะ (เด็กเกินไปที่จะรักจริงๆ)
เค้าจีบเราด้วยการเขียนจดหมายใส่กระดาษลายสวยๆทุกวัน(สมัยนั้นมือถือยังไม่มีค่ะ) และเราก้อจะเขียนตอบกลับเค้าเหมือนกัน ทุกฉบับเราจะเก็บไว้ในกระเป๋าตังค์ค่ะ เค้าเป็นคนหน้าตาดีค่ะ เราแค่ไปวัดไปวาได้ นึกถึงเด็กผู้หญิงผมสั้นติ่งหูไม่ดูแลตัวเอง แป้ง โฟมก้อไม่ใช่สิค่ะ ไม่คิดว่าจะมีคนมาจีบ555
เรา2คนเรียนโรงเรียนเดียวกันเจอกันตลอด ตอนเช้าก่อนเข้าแถวก็จะมานั่งกินข้าวเช้าด้วยกันในโรงอาหาร
ตอนเที่ยงก็จะมานั่งคุยกันที่ม้าหินอ่อนที่ประจำของเรา
พอจะเข้าเรียนเราจะไปส่งเค้าให้ถึงหน้าห้องเพราะแฟนเราเกเรค่ะอยู่ห้องท้ายสุด ชอบโดดเรียน ส่วนเราเรียนห้องต้นๆค่ะการเรียนก้อถือว่าอยู่ในระดับดี
ตอนเย็นเลิกเรียนแล้วเราก็จะนั่งคุยกันอีกประมาณ30นาทีแล้วเค้าก็จะไปส่งเราที่หน้าบ้านค่ะ แล้วก็ไม่ได้คุยกันจนกว่าจะตอนเช้าไปโรงเรียน
พ่อแม่เราทั้ง2ฝ่ายรับรู้ค่ะ ทางพ่อแม่แฟนจะชอบเราเพราะเราคบกันแล้วทำให้ลูกชายเค้าการเรียนดีขึ้นมากค่ะ
ส่วนพ่อแม่เราก็จะเฝ้าตลอดเวลาเราคุยกันที่รั้วหน้าบ้าน ทุกอย่างลงตัวและดีไปหมดค่ะ เราคบกันมาจนขึ้นม.4 เราก็อยู่โรงเรียนเดิมค่ะ เทคโนโลยีมือถือก็เริ่มเข้ามา แฟนเราซื้อมือถือแล้วค่ะ เราก็ยังคุยกันเหมือนเดิม เจอกันเหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มคือเราต้องเก็บเงินค่าขนมวันละ10บาท เพื่อมาหยอดตู้โทรหาเค้าค่ะ ก็เค้ามีมือถือส่วนเราไม่มีนิค่ะ อ่านดูก็คงเหมือนรักกันดีไม่น่ามีปัญหาอะไรใช่ไหมค่ะ แต่คงไม่มีอะไรจะดีได้ตลอดเวลา
มีวันนึงเราก้อเปิดกระเป๋าตังค์เค้าดูค่ะ (เราดูปกติอยู่แล้ว เพราะชอบเอาจดหมายเก่าๆมานั่งอ่านความบ้าของตัวเอง)
แต่สิ่งที่มีเพิ่มคือ เบอร์ผู้หญิงคนนึงเป็นเบอร์บ้าน และเขียนชื่อน้ำผึ้ง มากไปกว่านั้นคือ ในกระเป๋าตังค์ที่ปกติมีแต่รูปเรากลับมีรูปใครอีกคนเข้ามา
ตกใจสิค่ะ เราก็เก็บเบอร์นั้นไว้ค่ะ แต่เราเงียบไม่โวยวาย เป็นนางเอกที่ดูดี ที่คิดว่าแฟนตัวเองไม่นอกใจเราเด็ดขาด เค้าเจอเราตลอด
แต่แฟนเราบอกกับเราว่า เป็รรุ่นพี่ม.5เค้าชอบแฟนเราเอง พอเราได้ยินแบบนั้นเราก็ ตอบ อื้ม！ไม่เป็นไร เราเชื่อใจเธอนะ
พอตอนเย็น เราก็กลายร่างเป็นนางร้ายค่ะ เราโทรหาเบอร์นั้น ขอสายผู้หญิงคนนั้น
เรา：พี่ หนูเป็นแฟนXX (ชื่อแฟน)นะ หนูขอถามไรหน่อยนะ พี่ชอบXXหรอ
น้ำผึ้ง：อื้ม ชอบ แล้วทำไมหรอ?
เรา： ไม่มีอะไรค่ะ ถ้าชอบจะยกให้
เราก้อวางสาย......
ดูนางเอกเน๊อะ ร้ายไม่ออกเลยทำไรไม่ถูกอยากร้องไห้ ทั้งที่เค้ารู้อยู่แล้วว่าคนที่ชอบมีแฟน แต่ก็ต้องการ เค้าไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรอ หลังจากนั้นเราก็โทรหาแฟนเรา
เรา：พี่เค้าชอบเธอนะ เรายกเธอให้เค้าแล้วแหละ(ในใจร้องไห้ แต่เก็บเสียงไว้)
แฟน：เห้ยยย แกบ้าป่าวเนี่ย ฉันแค่คุยเล่นๆกะพี่เค้าเฉยๆนะ
เรา：สำหรับเราคุยเล่นมันก็ไม่ได้เว้ย
แฟน：เออ ฉันจะเลิกยุ่งกะพี่เค้า กะอย่าทำแบบนี้นะ ไม่ต้องยกฉันให้ใคร ยังงัยฉันก็รักแกคนเดียว
เรา：อื้ม (ได้ยินก็ใจชื่นขึ้นมาเพราะเราคงยกให้เค้าจริงๆไม่ได้)
วันต่อมา ตอนกลางวันเรากำลังเดินไปที่ม้าหินอ่อนที่ประจำของเรากับเค้า สิ่งที่เราเห็นคือพี่คนนั้นนั่งอยู่กับแฟนเราคุยกันสนุกสนาน เราก็เดินเข้าไปแล้วโยนสมุดการบ้านของแฟนเรากลางวงนั้นแล้วเดินออกมา แฟนเราก้อไม่ได้ตามง้อ ไม่มาขอโทษเราเลย
เราก็เดินไปร้องไห้กับเพื่อนว่านี้มันอะไรว่ะแก ทำไมฉันต้องเจอแบบนี้ด้วย
เราก็ซึมไปหลายวัน แฟนเราทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น หลังๆเค้ารับโทรศัพท์บ่อย (ในใจเราก็คิดว่าพี่คนนั้นแต่ไม่ใช่เพราะพี่เค้าไม่มีมือถือ) เราแอบดูก็เขียนว่าน้องเบลเราเลยถามแฟนว่า
เรา：ใครหรอ
แฟน：น้องแถวบ้านอ่ะ พี่น้องกันเฉยๆ
เรา：ทำไมช่วงนี้โทรมาบ่อยหล่ะ
แฟน：น้องไม่มีรถกลับบ้านเค้าต้องไปรับนะตอนเย็นอ่ะ ให้เรากลับบ้านเอง (เราก็เงิบสิ ไม่น่าถามเลย เลยต้องกลับบ้านเองเลยอ่ะ)
เรา：ไม่เป็นไร ไปรับน้องเหอะฉันให้พี่สาวมารับได้
พอตอนเย็นเลิกเรียน เราก็รอพี่สาวมารับ แล้วเห็นพี่น้ำผึ้งขึ้นรถโรงเรียนกลับ เราก็โอเค แปลว่าเค้าไม่โกหกเราแน่ๆ ไว้ใจได้ ตอนนั้นทั้งเดือนเค้าไม่เคยไปส่งเรากลับบ้านเลย เค้าไม่ค่อยอยากคุยโทรศัพท์บอกว่าจะไปซ้อมกีฬา เราก็ว่าเค้าแปลกๆๆไป จนวันนึงเราเห็นเค้าขี่รถซ้อนท้ายผู้หญิงคนนึงที่ใส่ชุดเด็กโรงเรียนพาณิช (เราไม่ได้ว่าโรงเรียนหรือว่าคนที่เรียนโรงเรียนี้นะค่ะ แต่ที่บ้านเราคือโรงเรียนนี้ ผู้หญิงขึ้นชื่ออยู่แล้วว่าเป็นแบบไหน) เค้าขี่ผ่านหน้าเราไปแบบไม่เห็นเราเลย เราเริ่มสงสัย อีกวันเลยไปแอบเอาเบอร์ที่เข้าเมมไว้ในมือถือมา แล้วโทรไป
เรา：ใช่ เบลป่าวค่ะ
เบล：ใช่จ้า เธอเป็นใครหรอ
เรา：เราเป็นแฟนกับXX อ่ะ เห็นเค้าบอกว่าต้องไปส่งเธอกลับบ้านเพราะไม่มีรถกลับหรอ
เบล：เธอคงเป็นแฟนเก่าแล้วแหละ เบลกับเค้าเราเป็นแฟนกัน แล้วมีอะไรกันแล้วด้วยจะบอกให้รู้
เรา：…………….(อยู่ในภวังค์ที่จะร้องก้อร้องไม่ได้ จะเถียงก็เถียงไม่ออก)
เราก็วางสายไป แล้วโทรไปโวยวายกับแฟนเราด้วยความเสียใจ บลาๆๆๆ
แฟน： แกก็เลิกๆๆไปสิ จะได้ไม่ต้องมาระแวง
เรา: นี้แกบอกเลิกเค้าหรอ ทำไมต้องเลิกกัน ฉันทำอะไรผิด ฉันไม่ดีตรงไหน ทำไมๆ บลาๆๆๆ
เราพยายามยื้อและรั้งเค้าทุกทาง อยากจะง้อเค้าก็ไม่เป็นผล เค้าเลิกกับเราจริงๆ
เค้าหลงผู้หญิงคนนั้นถึงขั้นไม่มาเรียนเลย อาจารย์ก็มาตามจากเรา เราก็ร้องไห้เวลาอาจารย์ถาม อาจารย์เลยรู้ว่าเราอยู่ในช่วงแย่
เราซื้อโทรศัพท์ใหม่ เพื่อโทรง้อเค้า โทรหาเค้า เค้ารับบ้างไม่รับบ้าง รับบางครั้งก็ด่าว่าเราวุ่นวายสารพัด คือเค้าด่าเราแบบไม่เหลือคุณค่า เราก็บ้าที่จะง้อจนวันนึงเราไม่ได้เจอเค้ามาประมาณ2เดือน แต่ก็นัดเค้ามาหาที่บ้านเพื่อตัดใจ ตอนนั้นไม่มีใครอยู่บ้าน เค้าก็มา พอมาถึงก็ถามว่า
แฟน：มีอะไรหนักหนา เลิกวุ่นวายกับชีวิตเค้าได้แล้ว เบลไม่ชอบให้แกมาวุ่นวายกับฉัน
เรา：พูดง้อต่างๆนานา (เพื่อนลองคิดว่าเป็นรักแรกสิค่ะ การทำใจให้เลิกกันมันยากมากนะ)
แฟน：กูไม่รักแล้วจำใส่หัวไว้
เสียงโทรศัพท์แฟนเราดังขึ้น เบลโทรมาให้เค้าไปหา พอเรารู้เราก็รีบกอดรั้งเค้าไว้ไม่ให้ไปเราก็กรี๊ดเสียงดังเหมือนคนเสียสติ สิ่งที่คนๆๆนึงที่เราเคยรักมากทำกับเราหรอค่ะ “เค้าต่อยเราค่ะ” ตอนนั้นตัวกระเด็นเลยค่ะ หน้าเราเขียวไปแถบนึง เค้าไม่ขอโทษแล้วก็ออกไปเลย
พ่อแม่เรากลับบ้านมาก็ถามเราก็บอกว่าเราเล่นกับหมาแล้วหน้าไปฟาดกับกรงเหล็กเลยเขียว
แต่หลังจากวันนั้นเราทำใจขึ้นได้เลยค่ะ เค้าคือผู้ชายที่แย่ที่สุดคนนึงที่เราเคยพบเจอค่ะ
เรื่องไม่จบแค่นั้นค่ะ เบลเค้าจะชอบโทรมาเยาะเย้ยเรา บอกว่าวันนนี้เค้าไปมี....กับแฟนเรามาที่นั้นที่นี้ โทรมาครั้งนึงเราก็ร้องไห้เป็นชั่วโมง กว่าเราจะดีขึ้นใช้เวลาหลายเดือนค่ะ จนมาวันนึงเรากำลังเรียนอยู่เบลโทรมาบอกเราว่าเค้าจะไหว้ผีกับแฟนเรานะ เชิญเราไปงานด้วยบอกวันเวลาเรามาพร้อม แล้วบอกว่าที่ต้องไหว้ผีเพราะเค้าท้องแล้ว เราที่กำลังเรียนอยู่อึ้งแล้วก็ต้องฟุบลงกับโต๊ะเรียนเพื่อร้องไห้ ร้องจนอาจารย์ได้ยินแต่ก็ไม่ว่าอะไร
หลังจากนั้นมาเราตัดขาดเค้าได้ค่ะ ได้แบบไม่แยแสไม่สนใจ
มีแต่ผู้หญิงคนนั้นที่โทรมาร้องไห้กับเราเพราะหลังจากที่คลอดลูกเค้ากับแฟนก้อเลิกกัน
โทรมาปรึกษาเราหลายๆชั่วโมง เราก็พูดได้แค่ใจเย็น จนเราเบื่อเราก็เปลี่ยนเบอร์หนี
พอตอนนี้มาคิดนะเรารู้สึกทุเรศตัวเองว่าเราจะรั้งผู้ชายแบบนั้นไว้ทำไม ทำไมเรารักจนไม่ลืมหูลืมตา เพราะมันเป็นรักแรกที่เราตั้งความหวังเยอะเกินไป คิดอนาคตกับเค้าไว้ไกลเกินไป เราเชื่อว่าทุกคนคงผิดหวังและเจ็บช้ำกับรักแรกพอสมคาร บางคนอาจจะถึงกับเข็ดไม่กล้ามีแฟนอีก
ส่วนเราคิดซะว่าเค้าผ่านเค้ามาให้รู้ว่าผู้ชายตัวเงินตัวทองมันเป็นยังงัย เพื่อไม่ต้องเจอคนแบบนี้อีก
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้เพราะผู้ชายคนนั้นเรียนจบแค่ม.3 เลยเป็นคนขับรถสิบล้อ ผู้หญิงคงมีครอบครัวใหม่
ส่วนลูกเค้าก็เป็นลูกของแม่ผู้ชาย ไม่เรียกผู้ชายว่าพ่อ
ส่วนเราเรียนจบปริญญาตรี มีงานทำดีๆ เป็นผู้หญิงที่ดูแลตัวเอง จนแฟนเก่าคนนี้ทักในเฟสมาว่า เธอสวยขึ้นนะ
เราก็สะใจสิค่ะ ขอบคุณนะที่ปล่อยมือฉันวันนั้น ทำให้ฉันมีชีวิตที่ดีๆๆวันนี้
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ เราเพิ่งเคยเขียนเล่าเรื่องราวตัวเองครั้งแรกยาวไปหรือไม่รู้เรื่องต้องขอโทษด้วย
อยากให้เพื่อนๆมาร่วมแชร์รักแรกกันนะค่ะ