ต้องบอกก่อนเลยว่านี่เป็นกระทู้แรกที่เราตั้งค่ะ ถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ณ.ที่นี้ด้วยนะคะ เราพิมพ์ในมือถืออาจจะสะกดผิดๆถูกๆบ้าง ก็ต้องขอโทษด้วยน้า ;)
   จุดประสงค์เราแค่อยากมาแชร์ประสบการณ์ความรักที่ต้องรอคอย เริ่มเลยละกันเนอะ เดี๋ยวคนอ่านจะเบื่อซะก่อน
   ขอเริ่มตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกับแฟนเลยละกัน
ตอนนั้นเราอยู่ประมาณม.2หรือม.3เนี่ยแหละโอ้(นามสมมุติ) ก็อยู่โรงเรียนเดียวกันอยู่ชั้นเดียวกันแต่แค่คนละห้อง เราก็จำไม่ค่อยได้ว่าคบกันได้ยังไงจำได้แค่ว่าเค้ามาขอเราเป็นแฟนซึ่งเราก็โอเคได้ (ขอนอกเรื่องนิดนึงคือตอนนั้นเราเป็นพวกขอคบก็คบ รักไหมไม่รู้ลองคบดูก็ได้ประมานนี้ค่ะ) คบกันไปสักพักโอ้ก็ต้องไปต่างประเทศกับครอบครัว
โอ้: ฉันต้องไปต่างประเทศนะ(ขอไม่ระบุนะค่ะ) เธอรอฉันได้ไหม?
ฉัน: ฉันรอได้
โอ้: ถ้าฉันถึง......แล้วฉันจะติดต่อมานะ รอฉันนะ อย่ามีคนอื่นนะ
ฉัน: อืม สัญญา
ถึงวันที่โอ้ต้องไปต่างประเทศ เราได้แต่บอกกับโอ้ว่า"ฉันจะรอ เชื่อใจเถอะ" ตั้งแต่โอ้ไปฉันรอการติดต่อกลับมาทุกวันแต่ก็ไม่มีเสียงสายโทรเข้าจากโอ้เลย แต่เราก็ยังรอ 3เดือนผ่านไป เราได้ข่าวจากเพื่อนในโรงเรียนว่าโอ้กลับมาไทยแล้ว (ลืมบอกเรื่องที่คบกันนั้นไม่มีใครรู้) เรารีบโทรเข้าเบอร์บ้านโอ้ทันทีที่กลับมาถึงบ้าน รอสายอยู่สักพักพี่สาวโอ้(ขอตั้งนามสมมุติว่าพี่แอน)ก็มารับ เราขอสายโอ้ไปพี่แอนก็ตะโกนเรียกให้ เราได้ยินเสียงโอ้ตะโกนมาว่า "ใครโทรมา" ตอนนั้นเราไม่ได้รู้สึกโกรธที่เค้าไม่ติดต่อเรามาเลย เราดีใจที่เค้าสบายดีมากกว่า
แต่พอเราบอกพี่แอนว่า "เบล(นามสมมุติ)ค่ะ" แล้วพี่แอนบอกโอ้เท่านั้นแหละ
เราได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้เรื่อยๆแบบว่าเร็วมากอ่ะพร้อมคำพูดรัวแค่"ไม่อยู่ๆๆๆ" แล้วสายก็ตัดไป
ณ.ตอนนั้นคือเหมือนติดสตั้นไปหลายวิมาก ทั้งงงทั้งอึนคือไม่อยู่ แล้วเมื่อกี้พี่แอนคุยกับใคร แล้วไอคนที่พูดไม่อยู่ๆ นั้น....คุณเมิงใช่ไหม!!! (ฉันจำเสียงแกได้นะเฟร้ยยย!!!) คือตอนนั้นอารมณ์แบบงงๆถามว่าเสียใจไหมไม่เลย ไม่ร้องไห้ ไม่รู้สึกอะไรเลย ความรู้สึกตอนนั้นคือเราคบกับเค้า เค้ายังไม่บอกเลิก เราสัญญาว่าจะรอ เราเลยไม่คิดมีใครเพราะมีแฟนแล้ว(อันนี้เราอาจจะคิดคนเดียว จากสภาพแล้วมันไม่ได้คิดชัว) แต่เรารู้สึกโล่งมากณ.ตอนนั้น เหมือนโดนปลดปล่อย แล้วเราก็กลับมาโสดอีกครั้ง
อันนี้เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น

ผ่านไปหลายปีไม่มีการติดต่อกับโอ้อีก จนเราเข้ามหาลัยปี1 ได้สัก2-3เดือน วันนั้นเราไปเล่นเกมส์ที่ร้านอินเตอร์เน็ต ก็ออนMSN ตามปกติ อยู่ๆก็มีข้อความในMSN เด้งขึ้นมา (คือจะบอกว่าตอนนั้นเราติดเกมส์Ragnarokมาก เลิกเรียนนี่ชวนเพื่อนผู้ชายไปเล่นเกมส์ทุกวัน คือแบบไม่ได้ว่าไปยิงมอนไรนะ นั่งขายวาปบ้าง บางทีเห็นคนขายวาปแพงก็หมั่นไส้แจกวาปฟรีแม่มเลย  เกรียนอ่ะบอกเลย 5555) เข้าเรื่องต่อ เราก็ดูชื่อว่าใครทักมา โอ้ทักมาค่ะ ทักมาว่า "ทำอะไรอยู่ สบายดีไหม มีแฟนรึยัง" ตอนนั้นเรายังไม่มีแฟนเราก็บอกไป แต่มีคำถามนึงที่โอ้ถามมาแล้วเราแอบสะอึกเล็กน้อยคือ ถามเราว่า "เธอยังซิงอยู่รึป่าว" อึ้งค่ะ เราไม่เคยมีอะไรใครอ่ะ ก็ตอบ"อืม ทำไมเหรอ" โอ้ตอบมาว่า "ดีแล้ว อย่าให้ใครง่ายๆนะ" ตั้งแต่เด็กเลยเราปฏิญาณกับตัวเองเสมอว่า 'จะไม่ให้ใครจนกว่าจะแต่งงาน'
โอ้บอกว่าอยากเจอ เราก็ไม่คิดไรเห็นเป็นแค่เพื่อนก็ไปเจอกัน เค้าบอกว่าคิดถึงเราจังเลย แล้วเราก็คุยกันทุกวัน นัดเจอกันทุกวัน คือโอ้จะเป็นคนที่แทคแคร์ดีมาก (ถ้าเค้ารักอ่ะนะ)ผ่านไปสักพักโอ้บอกว่า คบกันนะ เราตกลงคบกัน เพราะรู้สึกดีด้วย ตอนนั้นคิดแค่ว่าที่เคยเลิกเพราะตอนนั้นเรายังเด็ก เลยให้โอกาสเค้า
โอ้สอนเราเล่น Skype ตอนนั้นเราไม่รู้จักโปรแกรมนี้เลย มันคืออัลไลเนี่ย!!? เราเริ่มเล่นเป็นและดีใจอ่ะ ตอนนั้นคือแบบอารมณ์เหมือนได้ไปวันเดอร์แลนในการ์ตูนดิสนี่ย์ 555
เห้ยย!!โปรแกรมนี้เจ๋งอ่ะ เห็นหน้าด้วย เรายืนโบกไม้โบกมือ หมุนตัวไปมาให้กล้องเหมือนอีบ้า ถ้าใครมาเห็นคือ ไอนี่เม่งเพี้ยน -.-
พอคบกันไปได้สัก 3 เดือน มันมีความสุขมากนะ เจอกันทุกวัน ตอนนั้นเราเริ่มชอบเค้าแล้วล่ะ แต่ก็ไม่ได้มากมายขนาดว่าฟูมฟาย
แต่แล้วมันก็เข้าสู่วงเวียนเดิมๆ เพราะโอ้ต้องไปเรียนต่างประเทศ คำพูดก็เดิมๆ
"เธอรอฉันนะ ฉันรักเธอนะ อย่ามีคนอื่นนะ"
เราก็ยังตอบเหมือนเดิมคือ "ฉันจะรอ เชื่อใจฉันเถอะ"

ก่อนโอ้จะไปเค้าขอมีอะไรกับฉันก่อน แต่ด้วยความที่ฉันไม่ชอบเรื่องแบบนี้เลยไม่ได้ให้ไป
ตอนวันที่โอ้จะไป วันนั้นเราก็ไปหาเค้าที่บ้านเหมือนเดิม เค้ากอดเราแน่นมากบอกว่า ไม่อยากไปเลยแต่ต้องไป พอตอนเย็นใกล้เวลาขึ้นเครื่องโอ้ก็ต้องเตรียมตัว เราเลยขอกลับบ้านก่อนเค้าก็ส่งเราขึ้นแท๊กซี่ ตอนนั้นเราไม่ร้องไห้สักหยด เพราะเรารู้สึกว่านี่ไม่ใช่การจากกัน มันไม่ใช่การเจอกันครั้งสุดท้าย โอ้บอกว่าเราเป็นผู้ใหญ่นะ ไม่ร้องไห้เลย เข้าใจเค้า ไม่ยื้อไร้สาระ
เรากลับมาบ้าน โอ้โทรมาบอกว่าเดี๋ยวถึงที่นู้นแล้วจะโทรมาหานะ คืนนั้นฉันนอนยิ้มมีความสุขรอเวลาที่เค้าจะโทรมา ตอนเย็นอีกวันเค้าโทรมาบอกว่าถึงแล้วนะ คิดถึงเธอจัง เราดีใจที่เค้าปลอดภัย ตอนนั้นทุกอย่างหวานไปหมด เราโอ้ว่าหนาวไหม โอ้บอกว่าหนาวนะ ถ้าได้กอดเธอคงจะอุ่นขึ้นเยอะ (บับบ..เขินอะ >////< 555) มีครั้งนึงโอ้บอกเราว่าพี่แอนบอกว่า "โอ้คบเราได้ไง ใส่รองเท้าผ้าใบ แต่งตัวก็เชย ไม่มีความสวยเลย" เจ็บจี๊ดค่ะตอนนั้นคือคิดว่า "ถึงผ้าใบก็Converseเลยนะเว้ย!! คนใส่เยอะแยะ ใช่เราอาจจะเชย เพราะไม่ชอบแต่งหน้า ทาแต่แป้งฝุ่นกับลิปมัน เราแค่คิดว่ามันยังไม่ถึงวัยอ่ะ ไม่รีบ เด่วโตก็ได้แต่งเอง" เราก็ไม่ได้เก็บมาคิดอะไรเยอะแยะมากมายหรอกค่ะ เป็นพวกไม่ใส่ใจก็ว่าได้ แปปๆเราก็ลืม โอ้บอกเราว่าไม่คิดจะแต่งหน้าบ้างหรอ เราบอกแค่ว่าถ้าอยากให้แต่งจะลองดูละกัน แล้วเราก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้อีก พี่สาวโอ้พยายามให้โอ้คบกับเพื่อนเค้าซึ่งเราก็ไว้ใจไม่ได้คิดอะไรนะ แต่ก็มีนอยนิดๆ แล้วก็ลืม 555
โอ้ยังเทคแคร์เราดีเหมือนเดิม เราเริ่มเชื่อใจ เริ่มรักเค้าขึ้นมานิดหน่อย เรากับโอ้จะส่งเมล์หากันบ้างเราจะเป็นคนส่งบ่อยที่สุด มีช่วงนึงที่เราส่งแล้วเค้าไม่ตอบ เราเลยส่งไปถามเชิงเล่นๆว่า หายไปเลยนะ ทำไรเนี่ย ลืมกันแล้วหรอ อีกวันนึงเค้าส่งกลับมา เราดีใจมากเค้าบอกว่า ตลกละจะลืมได้ไง ฉันไม่ลืมเธอหรอก รักเธอจังที่รัก เราไม่รู้จะตอบไง เลยส่งรูปหัวใจกลับไปให้เฉยๆ (จะให้ตอบไงอ่ะ เขิน 5555)

แต่ความสุขอยู่กับเราได้ไม่นานหรอกค่ะ หลังจากที่โอ้ไปเค้าโทรติดต่อเราตลอดนะ เราก็รักกันดี(คิดว่านะ) วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ เรายังคุยโทรศัพท์กันอยู่เลย วันนั้นโอ้ไม่สบาย คำสุดท้ายที่โอ้พูดก่อนวางสายคือ "ฉันรักเธอมากนะ"
อีกวันนึงด้วยความเป็นห่วงเห็นว่าไม่สบายละเงียบไปจึงเติมเงินโทรไปหารับบ้างเข้าข้อความบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะเข้าข้อความซะหมด คือเติม 300 คุย 3 บาท ประมานนั้น =___=" เวลาเข้าข้อความเราก็ฝากไว้นะ มันเสียตังแล้วอ่ะ นาทีละ 18 บาทแหนะ ตอนนั้นคือแพงมาก เราโทรตั้งแต่เช้าจนดึก ปกติเราจะไม่โทรขนาดนี้นะ แต่วันนั้นคือเซ้นส์มันบอกว่ามีอะไรแปลกๆละ คือมันไม่ใช่อ่ะ เราโทรไปจนประมาณ 3 หรือ 4 ทุ่มของบ้านเรานี่ละ แต่ไม่รู้ฝั่งนั้นกี่โมงนะ มีผู้หญิงรับสาย เราตกใจนิดหน่อยแต่ไม่ได้สงสัยอะไร เราขอสายโอ้ เค้าตอบกลับมาว่า โอ้นอนอยู่ค่ะ คุณเป็นใคร ตอนนั้นเรากระอักกระอ่วนมา  เซ้นส์เม่งแรงเกินไปแล้ว!!! พอเราตอบว่าแฟนโอ้ค่ะ เท่านั้นล่ะความจริงบังเกิดเลยจ้า ลูลู่ (นามสมมุติ)นางตอบกลับเสียงแข็งว่า "เราก็แฟนโอ้!!" บร๊ะ!!!เงิบเลย เราเงียบแล้วบอกแค่ อ่อค่ะ ขอโทษนะค่ะ แล้วก็วางสายไป คืนนั้นเรานั่งร้องไห้ เราคิดถึงแต่คำว่า "ฉันรักเธอมากนะ" ที่เมื่อวานเค้าบอกเราก่อนจะวางสาย เราตัดสินใจส่งเมล์ไปหาโอ้ ถามว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครเห็นว่าเป็นแฟนเธอนะ แต่ไม่มีเมล์ตอบกลับมา เรายังไม่เชื่อและยังไม่ล้มเลิก เราไว้ใจโอ้มาก อีกวันราส่งเมล์อีกว่า "เธอฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าคนนั้นเป็นแฟนเธอ ถ้าเธอไม่บอกฉันเอง ฉันไม่โกรธเธอหรอกนะ มีอะไรก็บอกกันได้ อย่าโกหกกันก็พอ ฉันรับได้ เรายังเป็นเพื่อนกันได้ ฉันเชื่อใจเธอมากนะ" (คือมันยาวกว่านี้นะ แต่เดี๋ยวคนอ่านจะเซ็ง เอาย่อๆพอ) ประมานครึ่งชม.ได้ มีเมล์กลับมาว่า "ฉันขอโทษ ตอนฉันกลับไทย ฉันทะเลาะกับแฟน แต่ตอนนี้คืนดีกันแล้ว" อ่านจบ น้ำตาร่วงเลยค่ะ ด้วยความที่นางเอกเข้าสิงมาก พิมพ์ตอบเมล์ทั้งน้ำตาว่า "ไม่เป็นไรนะ ฉันเข้าใจเธอ เราอยู่ไกลกัน เธอต้องการคนที่อยู่ใกล้ๆ ขอให้โชคดี มีปัญหาก็มาทักได้นะเพื่อน" คืนนั้นกอดหมาที่บ้านร้องไห้ หมาก็ทั้งถีบ ทั้งดัน ทั้งมุด แต่คืออารมณ์ตอนนั้นเคว้งอ่ะ หมาก็ถีบกุจัง ขอกอดหน่อยดิ กำลังเศร้า ยื้อหมาอยู่นานพแปล่อยมันเท่านั้นละ มันวิ่งโลดเต้นอารมณ์แบบดีใจ อีนี่ปล่อยกุแล้ว =-= เราร้องไห้แค่คืนเดียวค่ะ แต่ก็มีแบบว่านั่งๆอยู่น้ำตาซึมบ้าง บางทีเพื่อนถามเป็นไรป่าว เราก็บอกแค่อ่อเปล่าอ่ะ ช่วงนั้นเรานั่งดีดกีต้าร์ร้องเพลงอยู่เดียวที่มหาลัยประจำ เข้าโหมดโลกส่วนตัวสูง (เราลืมบอกไปเราเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงนะ คือถ้าเราทำอะไรสักอย่าง อ่านหนังสือ เล่นกีตาร์ วาดรูป ดูหนัง เราจะเหมือนหลุดเข้าไปไหนนั้นอ่ะ เข้าสู้พวังไปเลย) มีวันนึงเราเล่นกีต้าร์ 3 ชม.รวด ด้วยความที่ไม่เล่นนาน นิ้วยังไม่ด้านพอ ห่อเลือดจ้า เจ็บนี้อีกนาน

เดี๋ยวมาต่อนะ กินข้าวแปปค่ะ