สำหรับตัวผมเองนี้เป็นบทเรียนที่ต้องจดจำ ปกติวิ่งสัปดาห์ละ 4 วัน 10-12km/3วัน ,15-22km/1วัน pace 5.30 - 6.00 ตั้งใจจะไปสมัคร 16 km พอไปถึงสถานที่รับสมัครเห็นนักวิ่งหน้าเก่า ใหม่ เข้าคิวที่แถว 32 km เยอะกว่าแถวอื่น เกิดอาการห้าวขึ้นมาซะงั้น ทั้ง ๆ ที่เราเคยบอกคนอื่นว่าซ้อมไม่ถึงอย่าริ แต่ก็ตัดสินใจต่อแถวนั้นไป โดยคิดว่าคงไหววิ่งไปเรื่อย ๆ แล้วก็เป็นเช่นนั้นจนถึงกิโลที่ 24 จากนั้นสิ่งที่ไม่อยากเจอก็ค่อย ๆ ทยอยกันมาตามลำดับ
-กิโลที่ 0 -24 ตี 5 ณ จุดปล่อยตัวเสียงแตร์ดังเริ่มวิ่งไปเรื่อย ๆ พยายามคุมเกลี่ย pace ที่ 6.00-6.30  ผ่านระยะฮาล์ฟไปตามแผนสบาย ๆ ที่ 2.11 ชั่วโมง ก็ยังวิ่งต่อไปได้เรื่อย ๆ กิโลที่ 24 เวลาที่ 2.29 พอเข้ากิโลที่ 25 อาการเริ่มออก  
-กิโลที่ 25 ตรูมีแรง มีใจ แต่ทำไมขามันเริ่มปวด เริ่มก้าวไม่ออก คุม pace ไม่ได้ เห็นโต๊ะน้ำเป็นต้องเดินไปหยิบ ไม่ได้หิวน้ำแต่อยากพักเดินสักแปป  แล้ววิ่งต่อแบบเบา ๆ พอเจอทางลงเนินก้าวขาไปเหมือนจะล้มเอาดื้อ ๆ
-กิโลที่ 27 ท้องเริ่มมีอาการจุก เสียด หูเริ่มจะอื้อ เหงื่อเต็มรองเท้ารู้สึกรำคาญบอกไม่ถูก
-กิโลที่ 29 ตอนนั้นคิดในใจว่าจัดงานกันแบบไหนทำไมต้องเป็น "ถนนคอนกรีต" มันแข็งมากรู้บ้างไหมว่ามันกระแทก รองเท้าตรูไอ้ที่ว่าดี ๆ เบา ๆ รองรับแรงกระแทกทำไมมันไม่ทำหน้าเลยแถมยังหนักจัง
-กิโลที่ 32 อากาศก็ร้อน แดดแรงชะมัด ช่างภาพทำไมมาอยู่ตรงนี้ มาถ่ายตอนตรูหมดสภาพ  ฝืนยิ้มให้ช่างภาพรู้สึกทุเรศตัวเองไงไม่รู้ ลากตัวเองจนเข้าเส้นชัยรับเหรียญ คูลดาวน์แทบจะไม่มีแรงยืดเหยียด จบที่ 3.30 ชั่วโมง
     อาการเหนื่อยยังไม่จบอาการหิวหน้ามืดตามมา ต้องมาเข้าคิวตากแดด บนทางแฉะ ๆ รอรับอาหาร ได้ข้าวต้มหมูร้อน ๆ หอม ๆ กินไป 2 คำ ท้องไส้มันปั่นป่วนไม่ยอมรับอาหารพยายามจะดันออกมาให้ได้ มือเริ่มชา สมองสั่งว่าไม่ไหวต้องพักแล้ว โคตะระเหนื่อยเลยตรูไม่เอาอีกแล้ว ออกแรงเฮือกสุดท้ายพาร่างตัวเองเดินกลับที่พัก นั่งพัก อาบน้ำเสร็จอาการเริ่มดีขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า เก็บเต็นท์
     เรี่ยวแรงเริ่มกลับคืนมา เดินไปที่หน้างานหาอะไรกิน จนอิ่มเท่าที่กินได้ เดินทางกลับนั่งบนรถดูเหรียญในมือ "พระฉายาลักษณ์สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา" เหรียญช่างงดงามภายใน "กรอบสีทอง" คุ้มค่ากับความเหนื่อยล้า ยิ้มอย่างมีความสุขหายเหนื่อยแล้วบอกกับตัวเอง "งานหน้าขอฮาล์ฟพอเรายังแกร่งไม่พอ ซ้อมไม่ถึง โชคยังดีที่ไม่บาดเจ็บจำเอาไว้อย่าห้าว" แล้วก็หลับไป