คนสองคน จะมีความรักและหวงแหนกันมากๆก็ตอนช่วงแรกๆของการคบกัน แต่ช่วงแรกๆของแต่ละคนย่อมไม่เท่ากัน
----- เราเป็นคนชอบวางแผนอนาคตค่ะ ว่าอายุเท่านี้ จะมีนู้นนี้ จะแต่งงานตอนช่วงอายุนี้ มีลูกช่วงอายุนี้ๆๆๆ บลาๆๆๆๆๆ  แต่แฟนเหมือนเป็นคนที่อยู่ไปวันๆค่ะ ทำงาน ใช้เงิน ทำงาน ใช้เงิน แล้วก็ไม่มีเงินเก็บ ตอนแรกก็คิดว่าเค้าเสมอต้น เสมอปลายดี คอยเอาใจเราตลอด อย่างว่าแหละ นานๆไปบางอย่างที่เคยทำให้เราได้ ก็กลับทำไม่ได้ เคยได้ยินที่เค้าพูดกันว่า "อย่าปล่อยให้คนๆนึงทำอะไรคนเดียวจนชิน เพราะเค้าอาจอยู่ได้โดยที่ไม่มีคุณ"  ตอนนี้รู้สึกเป็นแบบนั้นเลยค่ะ เราอยู่บ้านหลังเดียวกันกับแฟน นี้คบกันมาแค่2ปี เราเริ่มรู้สึกอยู่กะพี่ชายที่สนิทกัน มันเหลือแค่อารมที่ถึงเวลากินถึงถาม ถึงเวลานอนถึงถาม ก็ไม่รู้ว่าคิดมากไปเองรึป่าว บอกตามตรงเราเป็นคนชอบโพสรูปกับแฟนลงเฟส ชอบเม้นนู้นนี้ที่เกี่ยวกับแฟนลง แต่เดี๋ยวนี้ ได้แค่คิด พอจะทำแรงบันดาลใจมันก็ไม่เกิด เคยคิดเหมือนกันว่า เราไม่รักแฟนแล้วหรอ? พอไม่มีเค้าอยู่ก็คิดถึงนะ แต่พออยู่ด้วยกันทั้งวันก็ทะเลาะกัน เคยลองมองอนาคตดูเล่นๆ ว่าถ้าเป็นแบบครอบครัวอบอุ่น พ่อแม่ลูก มันใช่อ่อว่ะ? เพราะเรากับแฟนความเห็นค่อนข้างไม่ลงรอยกันมาก แต่อย่างว่าใครก็อยากมีครอบครัวอบอุ่นน่ารักกันทั้งนั้น
------- ก็ไม่รู้ว่าจะมีคนคิดเหมือนเราหรือป่าว บางทีเราชอบคิดว่าเรากับแฟนคงไปกันไม่รอดอ้ะ ต้องมีซักวันที่เลิกลากันไปแน่ๆ หรือถ้ามีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน แต่งงานกัน บ้านคงเป็นบ้านที่แปลกๆ แล้วมันจะมีการย่าร้างกลางครันรึป่าว หรือต้องทนอยู่เพื่อลูก คือแค่คิดก็ไม่มีความสุขแล้วค่ะ มันต้องทุกข์ทนอยู่ ซึ่งตอนนี้มันเลยถือว่ามีเวลาให้คิด ถ้าตัดสินใจแต่เนิ่นๆก็น่าจะดีกว่า เราไม่รู้ว่ารักของคนอื่นเป็นแบบไหน แต่ความรักในแบบเรา มันก็คือในสิ่งที่เรากับแฟนคลิกกัน เข้ากันได้ ตามแบบที่เราอยากให้เป็น หรือตามแบบที่แฟนเราอยากให้เป็น(แต่เราก็ต้องเห็นด้วย) ผู้หญิงเยอะ ใครๆก็รู้ แล้วผู้หญิงคนไหนบ้างไม่อยากได้แฟนที่ตามใจบ้างคะ ญาติผู้ใหญ่ก็เร่งให้แต่งงานค่ะ แต่มันจะดีอ่อ ถ้าแต่งไปแล้วเลิกอ้ะ 555 วนกลับมาคำพูดเดิม ซึ่งนี้แหละคือสิ่งที่คิดมากกว่าเรื่องงาน พูดเลยค่ะ


#นี่เป็นกระทู้แรกค่ะ อ่านแล้วก็อาจงง แต่มันคือความรู้สึกที่อยากพูดออกมา โปรดใช้วิจารณญาณนะค่ะ เพราะอาจไม่ถูกใจใครบ้างก็ได้ ขอบคุณค่ะ