เอกสารจีนเรียกเมืองยักษ์ว่าอาณาจักรหลินยี่ (林邑) มีความหมายว่าบ้านป่าเมืองเถื่อน เนื่องจากในสมัยโบราณ ดินแดนแห่งนี้เป็นถิ่นทุรกันดารและชาวเมืองมีนิสัยป่าเถื่อนดุร้ายราวกับยักษ์ เป็นเหตุให้จักรวรรดิ์จีนไม่สามารถพิชิตดินแดนส่วนนี้ได้ ในสมัยสามก๊ก (三國) ข้าหลวงแคว้นถงกิ่ง (東京) ได้ทำหนังสือร้องทุกข์ต่ออาณาจักรถงอู๋ (東吳) ว่า อาณาจักรหลินยี่ (林邑) ยกกองทัพขึ้นไปรุกรานหัวเมืองทางทิศใต้ ขอให้จักรพรรดิ์ส่งกองกำลังไปช่วยเหลือหัวเมืองซึ่งถูกรุกราน ต่อมาในปี ค.ศ. 446 อาณาจักรหลินยี่ (林邑) ถูกจีนพิชิตได้สำเร็จ และตกเป็นรัฐบรรณาการของจีนถึงคริสตศตวรรษที่ 6 อาณาจักรหลินยี่ (林邑) เป็นอาณาจักรเดียวซึ่งตั้งอยู่ระหว่างเส้นทางเดินเรือจากอยุธยาไปจีน ชีวิตความเป็นอยู่ภายในอาณาจักรหลินยี่ (林邑) เผยแพร่สู่สายตาของชาวจีนครั้งแรกจากบันทึกของนักเดินทางชาวจีนชื่อหมาต๊วนหลิน (马端临) ระหว่างคริสตศตวรรษที่ 14