สวัสดีค่ะ เราเพิ่งตั้งกระทู้เป็นครั้งแรก ต้องการจะระบายความรู้สึกอึดอัดที่มีอยู่ในใจมาก (ไม่รู้แท็กถูกห้องรึเปล่า)
เรื่องมีอยู่ว่า....เราทำงานกับอา(ผู้ชาย) และอาศัยอยู่ที่บ้านของอาด้วย อยู่ได้ประมาณครึ่งปีก็เลยคิดอยากจะมีธุรกิจเป็นของตนเอง จึงเปิดร้านของตัวเองขึ้นมาแล้วก็ชักชวนแฟนมาทำงานที่ร้านด้วยกัน แฟนเราก็ยินยอม  ลาออกจากงานที่ทำประจำเพื่อมาช่วยเรา  ส่วนเราก็ยังคงช่วยงานอาอยู่เหมือนเดิม เพียงแต่แบ่งเวลามาทำงานที่ร้านเรามากกว่า (เพราะเพิ่งเปิดร้านครั้งแรกเรากับแฟนก็อยากทำให้มันดีที่สุด)  ดูเหมือนทุกอย่างจะเรียบร้อยไม่มีปัญหาอะไร......

แต่อยู่ๆเรื่องมันก็เกิดขึ้น...โดยวันนั่นอาชวนแฟนเรากินเหล้าเพราะเพิ่งรู้จักกัน จึงใช้เหล้าเป็นสื่อกลางในการพูดคุย  เราก็นั่งอยู่ด้วย พวกเขาก็พูดคุยกันตามปรกติ เหมือนว่าไม่มีอะไร  จนอยู่มา 2 วัน แม่กับพ่อเรามาดูร้านที่เรากับแฟนทำ ตอนแรกแม่กับพ่อก็ยังพูดดีกับแฟนเราอยู่  จนมีอยู่คืนนึงเราเดินลงไปอาบน้ำข้างล่าง  แล้วเราก็ได้ยินอาพูดกับแม่แต่ได้ยินไม่ถนัดเพราะเราอยู่ในห้องน้ำ ได้ยินอาพูดถึงแฟนเราแต่คงไม่มีอะไร(เราคิดเองเพราะเห็นอากับแฟนเราเข้ากันดี) จนวันที่แม่กับพ่อจะกลับ แม่ทำกิริยาแปลกๆใส่แฟนเรา คือแฟนเราทำอะไรก็ไม่พอใจ หงุดหงิดไปซะทุกอย่างพูดจากระแทกว่านู้นนี่นั่น จนแฟนเราหัวเสียเดินหลบไปที่อื่น เราก็แปลกใจเพราะแม่กับแฟนเราเคยเจอกันแล้ว ทุกครั้งที่ผ่านมาก็พูดจากันดี...มันเกิดอะไรขึ้น? จนพ่อกับแม่ขึ้นรถจะกลับพวกเขาก็ถามเราว่า "จะเอาคนนี้แน่นะ ถ้ารักกันพ่อก็ไม่ขัด" เราก็พยักหน้า
ส่วนแม่ "เห็นอาบอกว่ามันพูดว่าเป็นหุ้นส่วนร้านกับ" (จริงๆแล้วร้านที่เปิด คือเงินทุนของแม่ทั้งหมด)
เราก็งงแฟนเราไม่น่าจะพูดแบบนั้น จึงบอกแม่ไปว่า"พี่เค้ามาช่วย หนูเป็นคนชวนมาเอง แม่ไม่ต้องคิดมากพี่เค้าไม่พูดแบบนั่นอยู่แล้ว"
"แต่แม่ไม่ไว้ใจมัน"  แล้วแม่กับพ่อก็ขึ้นรถกลับไป
อ่าว!! ทำไงดีล่ะ แม่กับพ่อดันมาไม่ชอบแฟนเราซะแล้ว เราเลยคิด....เป็นเพราะอาเราไปพูดไม่ดีแน่ๆ
จนเหตุการณ์แย่ๆเกิดขึ้นอีกครั้ง  เราขับรถมอไซค์โดยมีแฟนซ้อนท้าย เพราะเราเองเราอยากขับมอไซค์ แต่ดันมีรถกระบะมาปาดหน้า เราเบรคไม่ทันก็เลยชนมันซะเลย55 เลือกชนถูกคันซะด้วยดันไปชนลูกผู้ใหญ่บ้าน เราก็เอาหน้าไปฟาดกระบะท้ายเต็มๆ แฟนเราก็ล้มขาไปโดนล้อหลังถลอกเลือดซิบ แฟนเราตกใจมากรีบพยุงเราขึ้น แล้วคอยเรียกเราตลอดเพราะเห็นเลือดกำเดาออกเยอะประกอบกับเราลุกไม่ขึ้น เพราะหัวไปฟาดกับท้ายกระบะ ทำให้เรามึนมาก เจ็บจมูกด้วย แฟนเราก็บอกว่าโทรหาอานะ ให้เขามาช่วย เราก็บอกว่าอย่าโทร แต่แฟนเราก็โทรจนได้ อาเรามาพร้อมกับรถมูลนิธิ กู้ภัยบอกเราว่าเดี๋ยวจะพาไปโรงพยาบาล แต่อาเรามาพยุงเราขึ้น แล้วบองว่า "ผมพาไปเอง" ส่วนแฟนเราก็บอกว่าพี่ไปโรงพักก่อน แฟนเราก็ไปโรงพักทั้งเลือดอาบขานั่นแหละ ไปกับคู่กรณี เรานอนสลบในโรงยาพยาบาล 1 วันเต็มๆ มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย พ่อกับแม่เราก็มา พ่อเราบอกว่า "ตกลงใครดูแลใครกันแน่" (แกคงหมายความว่าแฟนเราไม่เอาไหน ไม่ช่วยเรา) พอเราหายดีออกจากโรงพยาบาล ก็ขึ้นโรงพักแม่กับพ่อบอกว่าให้อาไปด้วย เราก็ไม่ได้คิดไรมาก ก็ให้ไปด้วยพร้อมกับแฟนเรา ไปถึงโรงพักก็เจอคู่กรณีและพ่อของเค้าก็คือผู้ใหญ่บ้าน อารีบยกมือไหว้ บอกว่า "สวัสดีครับลุงผู้ใหญ่" ส่วนอีตาลุกผู้ใหญ่เมื่อเห็นแฟนเราก็ทัก "ว่าไงพ่อพระเอก" นั่น!!เอาแล้วไงแปลกๆแหะ ไหงไปรู้จักกับฝั่งนั่น....นั่งรอสักพักคุณตำรวจก็มา ตำรวจก็ให้คุยตกลงกันเองก่อน ว่าเราจะยอมมั๊ยหรือจะเรียกร้องอะไร  เราก็บอกไม่ยอมลุงต้องจ่ายค่าเสียหาย เพราะเราขับถูกเลนชิดซ้ายมาตลอดจู่ๆลูกลุงมาจากไหนไม่รู้ ปาดหน้าเฉยเลย แล้วตำรวจลงบันทึกว่าแฟนเราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ (อ่าวแล้วแฟนกุซ้อนท้ายล้มด้วยกันไม่อยุ๋ในเหตุการณ์ได้ไงฟ่ะ) คุยกันไปคุยกันมา อิตาลุงนั่นก็ไม่ยอมจ่ายค่าเสียหาย แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น (ของแฟนเราเอง) แม่แฟนโทรมา แค่เสียงโทรศัพท์ดังแฟนเราก็กดรับไม่ทันได้ปริปากพูดอะไรกับแม่ อาเราก็ด่าขึ้นมาเสียงดังว่า "นี่!!ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เค้าคุยกัน โทรศัพท์ค่อยคุยก็ได้!!!!" เแฟนเราก็คุยกับแม่เค้าว่า "แค่นี้นะแม่เขาไม่ให้คุย เดี๋ยวค่อยโทรไป " ไงล่ะอาเรา นี่มันหาเรื่องชัดๆ แล้วยังบอกให้เรายอมคดีจ่ายตังค์ให้ตาลุงผู้ใหญ่นั่นด้วย เข้าข้างฝ่ายนั่นสุดๆ นี่หลานตัวเองจะเป็นยังไงก็ช่างใช่มั๊ย??  แต่สรุปสุดท้ายเราก็ไม่ยอม ชนะคดีไป
   ตั้งแต่โดนว่าที่โรงพักครั้งนั้น แฟนเราก็เริ่มไม่ชอบอาเรามากขึ้น เพราะแม่แฟนได้คุยกับอาเราแล้วดันมาด่าแฟนเราว่า
"ไปหัวหมอใส่ลุงผู้ใหญ่ทำไม"
"อ่าวแม่ถ้าไม่หัวหมอใส่ ไอ้ลุงนั่นก็ไม่ยอมดิ อาของแฟนผมก็เข้าข้างมัน จะให้เรายอม เราไม่ผิดจะยอมได้ไงแม่"
"แต่กับผู้ใหญ่เราควรเคารพนะ"
"ผู้ใหญ่แบบนั่นอย่าเคารพดีกว่าแม่"
"แล้วอาเค้าบอกว่ากระโดดลงจากมอไซค์ก่อนจริงเหรอ  อาเค้าบอกว่าเป็นคนพาส่งโรงบาลเอง ไม่ได้ช่วยไรเลย"
"โหยแม่ ถ้าผมไม่ช่วยไร แล้วจะไปโรงพักแจ้งความทำไม ลองคิดดู ผมเป็นคนโทรหาอาเค้าเอง แล้วใครก็ไม่รู้มาเปลี่ยนบันทึกประจำวัน ว่าผมไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ "
"แม่...ผมถามหน่อยนะ มีอาที่ไหนไม่เข้าข้างหลานตัวเองบ้าง? แทนที่จะช่วยหลานตัวเอง ดันไปช่วยฝั่งนั่น เกลี้ยกล่อมให้เรายอม เสียตังค์ให้ฝ่ายผิด"
"ไม่มีหรอก คิดมากไป อาที่ไหนไม่รักหลาน"
"ผมว่ามีนะ ผมเจอแล้ว"
.....จากวันนั่น แฟนเราก็ไม่คุยกับอาเราเลย แต่เราก็ยังไปช่วยที่ร้านของอาตลอด มีบ้างที่เราไปได้ไปช่วยลาขาดไปหลายๆวัน ก็มีเสียงตามสาย(แม่โทรมาถาม)ตลอด ถามว่า ทำไมไม่ช่วยไปอา ขาดงานหลายวันแล้วใช่มั๊ย แฟนเรามันช่วยงานเราบ้างมั๊ย เค้าบอกว่าทำคนเดียวหมดแฟนไม่ทำไรเลย ทั้งๆที่แม่กับเราอยู่คนล่ะที่คนละจังหวัดกัน จะรู้ได้ไงถ้าไม่มีคนไปบอก โดนจิกกัดอย่างนั้นเรื่อยมา
จนกระทั่ง...แฟนเราให้ผู้ใหญ่มาขอ อาเราก็ขัดตลอดว่าจะรีบแต่งไปไหน แต่เราไม่สนเพราะเรื่องอย่างนี้ อยู่ที่ผู้ใหญ่ฝ่ายแฟนและฝ่ายพ่อแม่เราตกลงกัน
แล้วเราก็แต่งงานกันผ่านไปได้ด้วยดี นี่ก็แต่งงานกันได้ 6 เดือนแล้ว ตั้งแต่แต่งงานกันอาเราก็ไม่ค่ิยมายุ่งกับเราเท่าไหร่ ทางแฟนเราก็เลยคิดว่าถึงเวลาที่จะต้องไปพูดจาดีๆกับอาเราแแล้ว เพราะที่ผ่านมาไม่คุยกันเลย อาเรามาเหยียบที่ร้านเรานับครั้งได้เลย
จนเรามีความคิดว่าไม่อยากทำงานที่อาเราแล้ว เพราะอยากทำร้านตัวเองมากกว่า อยากย้ายไปทำที่บ้านอยู่ใกล้พ่อแม่ จึงบอกอาว่าเราไม่ทำล่ะนะ จะย้ายกับบ้าน อาก็นิ่งๆไม่ถามไรมาก
จนกระทั่งเมื่อวานซืน ที่ร้านอามีการเลี้ยงส่งพนังงานเพราะมีพนักงานลาออก จึงโทรชวนเราไปเลี้ยงด้วย เราก็ไปกับแฟน ไปถึงนั่งได้สักพัก อาเราก็เริ่มพูดว่าอาผ่านมาเยอะ การทำธุรกิจมันต้อง บลาบลาบลาๆๆๆ จนอาสะกิดแฟนเราเรียกว่า "!! นี่มันหยิ่งยโส จองหอง กูยิ้มให้ก็หลายครั้ง กูทำดีกับก็ไม่ดีกับกูเลย กูรุ่นพ่อรุ่นแม่แล้วนะ ไหนๆพวกจะไปแล้วกูก็ขอบอกเลยว่ากุจะไม่ไปเหยียบบ้าน จะทำร้านใหม่กูก็ไม่ไป เป็นหลานเขยก็ก็จริงแต่กูไม่ยอมรับ!!!" แฟนเราก็ยิ้ม "อาคิดมากไปมั๊ยผมไม่คิดติดใจอะไรแล้ว จริงเพราะอารุ่นแม่ผมแล้วผมจะว่าอะไรอาได้ แล้วอีกอย่างอายิ้มให้ผมตอนไหนผมไม่เห็นครับ" อันนี้ก็จริงยิ้มให้ตอนไหนทำดีให้ตอนไหนเราก็ไม่เห็นเพราะแฟนเราไม่เคยไปหาอาเราเลยหลังจากเกิดเรื่องรถชน ถึงอามาที่ร้านก็เจอเราไม่เคยเจอแฟนเราเลย ไม่ไดเข้าข้างแฟน อันนี้พูดตามความสัตย์จริง
อาเราก็ต่อ "รู้มั๊ยตอนงานแต่ง กูบอกคนในงานทุกคนว่ากูเกลียด!! พ่อของหลานกูมาขอร้องให้กูไปงานแต่งก็ก็ยอมไป กูไม่อยากไปหรอก กูยังถามพ่อมันเลยว่ายกลูกสาวให้คนแบบได้ไง ไอ้คนจองหอง กลับไปทำร้านที่บ้านระวังไว้นะ พวกกูเยอะอยู่ยากแน่"  เราบอกเลยว่าเราไม่เคยเห็นคนแก่อายุ 50 ขู่เด็กที่ที่อ่อนกว่าถึง 20 ปี แล้วเป็นอาเราด้วยเราเสียใจที่อาเราเป็นแบบนี้ ไม่ยอมใครเลย "ตอนที่หลานกูโดนรถชน มีคงรักมันมากนะถึงกับกระโดดลงจากมอไซค์ก่อน (นั่นไง!!พูดยังก็อยู่ในเหตุการณ์) กูเป็นคนช่วยหลานกูพาเข้าโรงบาล  แล้วละทำอะไร ไปทำอะไรเลยหนี" (เราจำได้ตอนนั้นแฟนเราไปแจ้งความที่โรงพักกับคู่กรณี) แต่แฟนเราไปพูดตอบโต้อะไรเลยเพราะไม่อยากให้เรื่องบานปลาย แล้วเราก็ชวนแฟนเรากลับ พนักงานที่ร้านของอาสงสารแฟนเราหมด ไม่มีใครสงสารคนแก่หาเรื่องเลย...
    กลับมาถึงบ้าน แฟนเราก็บอกว่า "นี่แหละที่พี่ไม่อยากคุยด้วยเพราะเป็นแบบนี้ไง พูดให้ตัวเองดูดีตลอด เคยคิดจะไปพูดดีด้วยหลายครั้งแล้วแต่พอจะทำดีด้วยดันมีเรื่อง เอาตามจริงพี่ไม่ได้ติดใจอะไรเรื่องที่โรงพักแล้ว แต่ที่ทำใจไม่ได้คือคอยยุให้พ่อกับแม่เธอเกลียดพี่นี่ซิ...มันเจ็บใจไม่อยากคุยกับคนที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ "  นั่นซิ!!ถ้าคิดกลับกันเราเป็นเค้าเราคงไม่อยากพูดกับอาเหมือนกัน ไม่อยากยุ่งเพราะกลัวมีเรื่องราวให้เค้าเอาไปพูดต่ออีก
   แล้วตอนดึกอาก็โทรมาหาเรา ถามว่า "เห็นมั๊ย มันไม่คุยกับอา อารักหลานเสมอนะ (นั่ง!! เอาควาเป็นอาหลานญาติพี่น้องมาขู่) ชีวิตเรายังเจอคนอีกมาก อาเข้าใจว่าเป็นรักแรก อาเห็นมาหลายคู่แล้วเด็กๆแต่งงานกันรักกันแทบตายสุดท้ายก็เลิกกัน "
"นี่อากำลังจะบอกว่า เค้าไม่เหมาะกับหนูใช่มั๊ย เป็นเพราะอาไม่ชอบพี่เค้ารึเปล่าเลยคิดแบบนั่น"
"ก็มันไม่คุยกับอาเลย อาไปหาที่ร้านยิ้มให้มันก็เดินหนี"
"อายิ้มให้ตอนไหนหนูไม่เห็นจริงๆ"
"ก็วันนั่นเห็นมันเดินออกมา"
"อ๋อ..วันนั่นหนูอยู่หลังร้าน พี่เค้าเดินเข้ามาเรียกแล้ว (ที่จริงเราได้ยินแล้วว่าอาตะโกนเราเรียกชื่อเรา ไม่ได้ถามจากแฟนเราเลย)"
"สรุปแล้วหลานว่าใครผิด อาว่ามันผิดที่ไม่ยอมคุยกับอา"
"ใช่...มันก็ผิดกันทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ ต่างคนต่างก็หยิ่งไม่คุยกัน หนูบอกเค้าหลายครั้งแล้วว่าไปคุยกับอาบ้าง แต่หนูก็เข้าใจเค้านะ เป็นหนูก็ไม่ค่อยอยางไปคุยหรอก เพราะเดี๋ยวก็มีเรื่องให้ปวดหัวอีก"
"เอาเป็นว่าอาไม่นับมันเป็นญาต เพราะอาเคยถามพ่อหลานแล้วว่าคิดไงถึงยกลูกสาวให้คนแบบนี้ พ่อหลานบอกว่าจะให้ทำไง ก็เด็กมันรักกันอาคงทำใจรับมันไม่ได้จริงๆ" แล้วก็วางสายไป
    นี่ถ้าเราไม่บอกว่าเราจะย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านและลาออกจากงานที่เคยช่วยอา อาคงไม่พูดขนาดนี้แน่ๆ เพราะแฟนเราไม่โผล่และไม่เคยไปเจออาเราเลยตั้งแต่มีเรื่องครั้งนั้นก็ไม่รู้อะไรถึงทำให้อาเราเกลียดแฟนเราได้ขนาดนั้น  เรายังแซวแฟนเล่นๆเลยว่า "ก็พี่เป็นคนไม่คุยกับอาเค้าไงเค้าเลยเกลียด55"
เรามั่นใจเลยว่าเดี๋ยวอีก2-3วันพ่อกับแม่เราต้องโทรมาแน่ สงสารก็แต่แฟนเราอยู่เฉยๆโดนเค้าเกลียด พ่อกับแม่เราก็เชื่ออาทั้งๆที่เห็นกันอยู่ว่าไม่มีอะไรเลย แฟนเราก็ไม่ได้ทำตัวน่าเกลียด ไปที่บ้านก็ช่วยงานพ่อกับแม่ตลอด  ไม่รู้จะอธิบายให้พ่อกับแม่ฟังยังไง คนนึงก็ญาติคนนึงก็สามี

เรื่องมันยาวมากไม่รู้ว่าจะอ่านจบกันรึเปล่า แต่อย่างน้อยได้ระบายแล้วก็สบายใจขึ้นมานิดนึง ชีวิตมันยิ่งกว่าละครอีกยังมีอีกหลายๆเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ไม่อยากเล่ากลัวว่าจะใส่ร้ายอาตัวเองเกินไป เพราะกับอาคนนี้เราไม่ได้สนิทเลย กับแฟนเรา เราคบตั้งแต่ปวช.3 จนจบมหาลัยทำงานกันมาก็4-5ปีแล้วเพิ่งจะแต่งงาน เราทั้ง2รักษาความรักมาตลอด เรากลัวว่าพ่อกับแม่จะบอกให้เราหย่ากับเค้า เพียงเพราะคำพูดของคนอื่น คนที่เราควรทดแทนบุณคุณนั้นคือพ่อแม่ไม่ใช่ญาติรึเปล่าน่ะ  

ขอบคุณมากจริงๆที่รับฟังค่ะ