ยืมลอกอินหน่อยนะค้า อัดอั้นสุดๆ ไม่ไหวแล้ว ทุกวันนี้ไม่มีสมาธิจะเรียน
เรื่องมีอยู่ว่า เราลงเรียนภาษาไว้ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ไปเรียนคนเดียวค่ะ เวลานั่งก็จะนั่งที่เดิม แล้วเราก็ได้เพื่อนใหม่ค่ะ เป็นคนที่นั่งข้างๆกัน เธอชื่อเจค่ะ(นามสมมติ)
ยอมรับตลอดเวลาที่รู้จักกันมาประมาณ2เดือน เจเป็นคนไนซ์มากๆค่ะ ถ้าเราติดตรงไหนเค้าจะพยายามอธิบายช่วยเราเสมอ
ครั้งแรกที่คุยกัน ยังไม่ได้สนิทกันมากค่ะ เลยไม่ค่อยได้พูดมาก กลิ่นมีลอยมาบ้าง คิดว่าเป็นธรรมดาของคนเราเวลาทานอาหารเช้าเสร็จ แล้วเศษอาหารอาจตกในร่องรูฟัน ผสมกับน้ำลายบูดเพราะพูดน้อย เราก็พยายามเข้าใจเค้า จนบางทีเรายังระแวงตัวเอง ว่าจะมีบ้างมั้ย ก็เอามือป้องปาก ฮ่อออ ฮ่อออ ตอนพักเรียน
คราวนี้พอเราสนิทกันมากขึ้น เริ่มพูดคุยกันมากขึ้นค่ะ คุณครูจะให้จับคู่กันสนทนา เจกับเราก็จับคู่คุยกันค่ะ โต๊ะไม่ได้ไกลกันมาก ใกล้เลยแหละ กลิ่นบูดนี่ลอยมา เหมือนอะไรเน่า จนเราต้องหันหน้าไปทางอื่นเพื่อหายใจเข้า แล้วหันกลับมาอย่างเนียนๆเพื่อทำการสนทนาต่อ วินาทีนั้นถึงกับลืมเลยว่าถึงพารากราฟไหน
เป็นแบบนี้ทุกวัน ไม่มีวันไหนกลิ่นจะเจือจาง มีแต่จะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เพราะเราคุยกันมากขึ้น
ต่อมาเราได้เพื่อนเพิ่ม เป็นคนที่นั่งถัดไปจากเจ เราให้ชื่อว่าดา เวลาเจคุยกับดา เราคอยสังเกตุปฏิกิริยารีแอคชั่นของดาที่มีต่อเจ เหมือนเรามากๆ คือคุยๆอยู่ก็ต้องหันไปอีกทางอย่างไร้เหตุผล แล้วหันกลับมาคุยต่อ มันทำให้รู้ว่าเราไม่ได้คิดไปเองนะ เราพยายามหาวิธีแก้ไขค่ะ แต่เราไม่กล้าจริงๆที่จะบอกตรงๆ เราเลยไปซื้อลูกอมค่ะ พวกเมนทอลเย็นๆ จะแบ่งให้เจอมระหว่างเรียน วันนั้นเราหยิบขึ้นมาอมก่อน แล้วก็ยื่นให้เจ "กินมั้ย แก้ง่วง"
เจบอกว่า "ไม่เอาจ้าา" เง้อออออ ไม่นึกไม่ฝันเจปฏิเสธ เจบอกว่าไม่ชอบกินอันนี้มันเย็นเกิน
เราก็พยายามโน้มน้าว "อร่อยดีออกกก เม็ดนึงๆ อะ อะ "
"เจ ไม่ชอบอ่าาา ㅠ ㅠ"
"ก้อดะๆ" เก็บเข้าเป๋าตามเดิม
มันมีจังหวะที่เรากำลังเขียนๆ จดตามคุณครู เจจดไม่ทัน โน้มตัวลงมาถาม โอ้วววววว สาบานว่าคือปาก
เราหยุดเขียนพร้อมกับหยุดหายใจ กลั้นหายใจนานพอสมควร เริ่มไม่ไหว กลิ่นหายไปรึยัง กลั้นอีกนิดๆไม่ไหวแล้ว หันไปอีกทางสูดหายใจเข้าอย่างแรง เหมือนคนกำลังขาดอากาศหายใจ กลับมาที่สมุดจดอีกครั้ง อ้าวจดไม่ทันซะแล้ว เฮ่อออออ
วันต่อมา เปลี่ยนเป็นหมากฝรั่ง หวังจะให้เจเคี้ยวให้ได้ ถ้าไม่ยอมเคี้ยวจะยัดเข้าปากเลยคอยดู
"เจ....กินปะ" เราก็เคี้ยวอยู่หงับๆ
"ไม่จ๊ะๆ"
"เฮ้ยไม่ต้องเกรงใจ เราซื้อมาเยอะ อะเอาไปอันนึง"
เจรับไว้ แต่....วางไว้บนโต๊ะ อ๊ากอยากจะตะโกนลั่นห้อง เคี้ยวมันที กราบบบบบ
เหลือบไปเห็นดา วันนี้ดาพกยาดม กำลังสูดเข้า เอิ่มมมม คิดได้ไงดาา!!เจ๋งกว่าลูกอมเค้าอีกง่ะ
วันนี้ขากลับจะแวะซื้อยาดมบ้าง แต่มานั่งคิดมันจะดีมั้ยนะ เจจะคิดมากมั้ยว่าทำไมเรากับดาใช้ยาดม เอ...หรือให้รู้ไปเลยก็ดี เราจะทำยังไงกับเจดี~~~~ เฮ่ออ กลุ้ม
ต่อความเห็นที่ 14 ค่ะ~
(---ทำไงดี...ลองทุกทางแล้วไม่ได้ผล...เพื่อนร่วมห้องปากเหม็นมาก---)
เรื่องมีอยู่ว่า เราลงเรียนภาษาไว้ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ไปเรียนคนเดียวค่ะ เวลานั่งก็จะนั่งที่เดิม แล้วเราก็ได้เพื่อนใหม่ค่ะ เป็นคนที่นั่งข้างๆกัน เธอชื่อเจค่ะ(นามสมมติ)
ยอมรับตลอดเวลาที่รู้จักกันมาประมาณ2เดือน เจเป็นคนไนซ์มากๆค่ะ ถ้าเราติดตรงไหนเค้าจะพยายามอธิบายช่วยเราเสมอ
ครั้งแรกที่คุยกัน ยังไม่ได้สนิทกันมากค่ะ เลยไม่ค่อยได้พูดมาก กลิ่นมีลอยมาบ้าง คิดว่าเป็นธรรมดาของคนเราเวลาทานอาหารเช้าเสร็จ แล้วเศษอาหารอาจตกในร่องรูฟัน ผสมกับน้ำลายบูดเพราะพูดน้อย เราก็พยายามเข้าใจเค้า จนบางทีเรายังระแวงตัวเอง ว่าจะมีบ้างมั้ย ก็เอามือป้องปาก ฮ่อออ ฮ่อออ ตอนพักเรียน
คราวนี้พอเราสนิทกันมากขึ้น เริ่มพูดคุยกันมากขึ้นค่ะ คุณครูจะให้จับคู่กันสนทนา เจกับเราก็จับคู่คุยกันค่ะ โต๊ะไม่ได้ไกลกันมาก ใกล้เลยแหละ กลิ่นบูดนี่ลอยมา เหมือนอะไรเน่า จนเราต้องหันหน้าไปทางอื่นเพื่อหายใจเข้า แล้วหันกลับมาอย่างเนียนๆเพื่อทำการสนทนาต่อ วินาทีนั้นถึงกับลืมเลยว่าถึงพารากราฟไหน
เป็นแบบนี้ทุกวัน ไม่มีวันไหนกลิ่นจะเจือจาง มีแต่จะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เพราะเราคุยกันมากขึ้น
ต่อมาเราได้เพื่อนเพิ่ม เป็นคนที่นั่งถัดไปจากเจ เราให้ชื่อว่าดา เวลาเจคุยกับดา เราคอยสังเกตุปฏิกิริยารีแอคชั่นของดาที่มีต่อเจ เหมือนเรามากๆ คือคุยๆอยู่ก็ต้องหันไปอีกทางอย่างไร้เหตุผล แล้วหันกลับมาคุยต่อ มันทำให้รู้ว่าเราไม่ได้คิดไปเองนะ เราพยายามหาวิธีแก้ไขค่ะ แต่เราไม่กล้าจริงๆที่จะบอกตรงๆ เราเลยไปซื้อลูกอมค่ะ พวกเมนทอลเย็นๆ จะแบ่งให้เจอมระหว่างเรียน วันนั้นเราหยิบขึ้นมาอมก่อน แล้วก็ยื่นให้เจ "กินมั้ย แก้ง่วง"
เจบอกว่า "ไม่เอาจ้าา" เง้อออออ ไม่นึกไม่ฝันเจปฏิเสธ เจบอกว่าไม่ชอบกินอันนี้มันเย็นเกิน
เราก็พยายามโน้มน้าว "อร่อยดีออกกก เม็ดนึงๆ อะ อะ "
"เจ ไม่ชอบอ่าาา ㅠ ㅠ"
"ก้อดะๆ" เก็บเข้าเป๋าตามเดิม
มันมีจังหวะที่เรากำลังเขียนๆ จดตามคุณครู เจจดไม่ทัน โน้มตัวลงมาถาม โอ้วววววว สาบานว่าคือปาก
เราหยุดเขียนพร้อมกับหยุดหายใจ กลั้นหายใจนานพอสมควร เริ่มไม่ไหว กลิ่นหายไปรึยัง กลั้นอีกนิดๆไม่ไหวแล้ว หันไปอีกทางสูดหายใจเข้าอย่างแรง เหมือนคนกำลังขาดอากาศหายใจ กลับมาที่สมุดจดอีกครั้ง อ้าวจดไม่ทันซะแล้ว เฮ่อออออ
วันต่อมา เปลี่ยนเป็นหมากฝรั่ง หวังจะให้เจเคี้ยวให้ได้ ถ้าไม่ยอมเคี้ยวจะยัดเข้าปากเลยคอยดู
"เจ....กินปะ" เราก็เคี้ยวอยู่หงับๆ
"ไม่จ๊ะๆ"
"เฮ้ยไม่ต้องเกรงใจ เราซื้อมาเยอะ อะเอาไปอันนึง"
เจรับไว้ แต่....วางไว้บนโต๊ะ อ๊ากอยากจะตะโกนลั่นห้อง เคี้ยวมันที กราบบบบบ
เหลือบไปเห็นดา วันนี้ดาพกยาดม กำลังสูดเข้า เอิ่มมมม คิดได้ไงดาา!!เจ๋งกว่าลูกอมเค้าอีกง่ะ
วันนี้ขากลับจะแวะซื้อยาดมบ้าง แต่มานั่งคิดมันจะดีมั้ยนะ เจจะคิดมากมั้ยว่าทำไมเรากับดาใช้ยาดม เอ...หรือให้รู้ไปเลยก็ดี เราจะทำยังไงกับเจดี~~~~ เฮ่ออ กลุ้ม
ต่อความเห็นที่ 14 ค่ะ~