ขออนุญาตนะคะ  อยากถามความเห็นและความรู้สึก คุณผู้หญิงท่านอื่นๆ ว่าเราเย๊อะกับสามีตัวเองไปไหม๊

เรากับแฟนอายุ 30 ต้นๆ  แต่งงานมาแล้ว 7 ปี มีลูกชาย 1 คน 7 ขวบค่ะ ขอเข้าประเด็นนะคะ  
สามีเป็นคนรักเพื่อนมาก ชอบมีสังคม ถ้าลองเพื่อนชวนดื่ม เมื่อไหร่ ก็ยากที่จะปฏิเสธ  มีเพื่อนอยู่ทุกหนทุกแห่ง
และทุกครั้งจะต้องมีการดื่มเหล้าทุกครั้ง เวลาที่ได้ดื่ม เค้าจะเพลิน ไม่ด่า (ย้ำนะคะ ไม่ด่า) ไม่กลับ แรกๆก็โทรจิก
หลังๆ เริ่มเบื่อค่ะ แต่พอดึกมาก 4 ทุ่มไปแล้ว มันก็อดไม่ได้ มันเป็นห่วงนะคะ  อยู่กันมา 7 ปี ไม่เคยทะเลาะกันเรื่องอื่นเลย
ทะเลาะกันแต่เรื่องเพื่อน เหล้า กินแล้วติดลม ล่าสุดที่ต้องมาตั้งกระทู้ เพราะรู้สึกสับสนในความรู้สึก
เพิ่งจะทะเลาะกันเมื่อคืน เพื่อนมาหาที่บ้าน รับสามีกับลูก ไปกินข้าวตั้งแต่บ่ายสาม และลากต่อไปงานวันเกิดเพื่อน
จน 4 ทุ่ม ก็ไม่มีวี่แววจะโทรมาบอกว่ากลับกี่โมง  เราก็อดทนได้แค่นั้น คือตั้งแต่บ่าย 3 ไม่โทรจิกเลย และจนถึง 4 ทุ่มครึ่ง ระเบิดจึงลง
เราถามว่า จะกลับกี่โมง สามีก็บ่ายเบี่ยงเรื่องอื่น ไม่ตอบ เราบอกว่า เอางี้ เดี๋ยวจะไปรับลูกกลับมาก่อน สามีก็บอก ไม่ต้องๆ
เดี๋ยวก้อกลับ อีกพักนึง เดี๋ยวนั่งแท็กซี่กลับ  (เราเกลียดคำว่าแป๊บนัง พักนึง ของสามีมาก มันคือคำพูดที่ขอไปที) เราโมโหมาก
ก็เลยด่าเค้าไป ค่อนข้างแรง ขึ้นขึ้นกูด้วย อันนี้ยอมรับในความผิด แต่มันทนไม่ได้ค่ะ อารมณ์มันมา  สามีก็เริ่มหงุดหงิดที่เรา
ด่าเค้า ท้าให้เรามารับเลยที่บ้านเพื่อน เราก็ขับรถไปรับ แต่ไม่พูดอะไรต่อนะคะ เงียบ จนถึงบ้าน สงสารลูกค่ะ ไม่อยากด่ากันให้ลูกได้ยิน
เราแอบได้ยินสามีคุยกับเพื่อนประมานว่า เซ็ง ก็นานๆเจอกันที จะอะไรนักหนา  และก็นั่งกินอยู่เนี่ย(บ้านเพื่อน) ไม่ได้ไปไหนเลย  เราเบื่อ
คำอ้างนี้มากที่สุด  ไอ้คำว่านานๆเจอกันที คือเจอกันที วงนู้นที วงนี้ที เพื่อนเย๊อะ สังคมเย๊อะ นานๆ เจอกันที ไม่ได้ว่าค่ะ ที่จะไปกินกัน
แต่มันควรมีขอบเขต ควรรู้เวลา อย่างน้อยโทรบอกเวลาจะกลับกันบ้าง ไม่ใช่ให้นั่งรอไป รอได้รอไป เคยคิดบ้างไหม๊ ว่าคนรอมันรู้สึกยังไง
ทั้งโมโห ทั้งเป็นห่วง แถมเอาลูกไปด้วย สงสารลูกไหม๊ ไปนั่งเฝ้าพ่อกินเหล้า  และกับเพื่อนคนนี้ ก็ว่างไม่ได้ค่ะ หาเรื่องมาชวนกินตลอด
รถพัง ยางแตก มั่งหล่ะ บางทีก็มากินที่บ้าน ตี1 ตี2 ก็ไม่เลิกกินกัน คือคนเป็นเพื่อนเนี่ย ท่านโสด ไม่มีใครโทรจิก  สามีก็ ไม่เมา ไม่หลับ เหล้าไม่หมด
ร้านไม่ปิด ไม่เลิกค่ะ ไม่เคยถอนตัวก่อน ส่งเพื่อนนอนทุกครั้ง (คือหมายถึงอยู่ปิดท้ายทุกครั้ง)  ไม่ใช่กับเพื่อนคนนี้คนเดียวนะคะ สามีเค้ามีเพื่อนหลายก๊ก
เพื่อนทำงานเก่า เพื่อนทำงานใหม่ เพื่อนเรียน เพื่อนบ้านเดียวกัน เคยมีเคส โกรธเรา เพราะสามีนัดเพื่อนมากินเหล้าที่บ้าน เราบอก โห.. มาอีกแล้วหรอ
แล้วเราก้อหน้างอ เย๊อะค่ะ เรื่องแนวๆ นี้แหล่ะ ที่ทะเลาะกัน ความในใจที่เรามี ตอนเค้าอารมณ์ดี เราก็เคยบอกเค้าไปหมดแล้วนะคะ เค้าบอกว่า ก็สังคมเค้า
มันเป็นแบบนี้ คือไม่เข้าใจค่ะ ถ้าไม่กินหามรุ่งหามค่ำ หัวราน้ำ เพื่อนจะไม่คบหรือคะ เราเห็นคนอื่น เค้าไม่ต้องกินเหล้า เค้าก้อคุยกันได้นี่คะ คือเอาเป็นว่า กินได้นะ
แต่กินให้มันพอดีๆ นึกถึงลูกเมียบ้าง กลับกี่โมง ช่วยดูเวลาให้มันเหมาะสม ไม่ใช่กินหัวราน้ำ สนุกจนลืมคนข้างหลัง ตอนนี้เลยกลายเป็น เราเบื่อ และพาลเกลียดขี้หน้า
บรรดาเพื่อนๆสามีไปหมดค่ะ รวมถึงเริ่มเกลียดขี้หน้าสามีตัวเองด้วย เบื่อ เรื่องราวเดิมๆ เหมือนไม่แคร์เราเลย รักเพื่อนแคร์เพื่อน มากกว่าเรา

ทั้งนี้ทั้งนั้น เราขอถามความเห็นลูกผู้หญิงที่เข้ามาอ่านหน่อยนะคะ รู้สึกแบบเราบ้างไหม๊ หรือว่าเราจู้จี้จุกจิกกับสามีมากเกินไป บางทีก็มานั่งรู้สึกผิดนะ
เหมือนเราไปตีกรอบเค้ามากเกินไปหรือป่าว หรือเราไม่พยายามเข้าใจเค้า เอาแต่ใจ แต่อีกใจนึง ก็ยังยอมรับสิ่งที่สามีทำไม่ได้ โมโหทุกครั้ง
ที่เจอเรื่องแบบนี้   ช่วยบอกเราทีเถอะค่ะ ว่าคนอื่นเป็นเหมือนเราบ้างไหม๊  หรือจะเป็นไหม๊ ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้

ขอบคุณทุกท่านนะคะ ที่สละเวลามาอ่าน บางที เรื่องในครอบครัว เราก็ไม่สามารถเล่าให้คนรู้จักฟังได้ ช่างอึดอัดสิ้นดี