จากเหตุการณ์เมื่อวันที่ 25 ณ.ครัวกรุงเทพ เมื่อน้องกัปตันได้หลั่งน้ำตาออกมาด้วยความตื้นตันใจ ขณะร่วมร้องเพลงกับเพื่อนๆ
เมื่อเห็นแฟนคลับกลุ่มใหญ่ยอมยืนตากฝนเพื่อเป็นกำลังใจให้น้อง พี่ป้าน้าอา ที่ได้ติดตามข่าวคราวของน้องผ่านสื่อเชื่อว่าหลายๆคน
คงจะอดกลั้นน้ำตาตามน้องไม่ไหว  ผมก็คนนึงนะยอมรับแบบไม่อายเลยว่าร้องให้ตามน้องไป  แต่ก็ร้องให้แบบว่ามีความสุขนะ
เพราะรู้ว่าน้องร้องเพราะมีความปิติยินดีในใจ ยิ่งได้เจอที่น้องได้ให้สัมภาษณ์ว่า" ถ้าแฟนคลับเข้าไม่ถึง น้องจะเป็นฝ่ายที่มองหาเอง
เพราะไม่อยากให้ทุกๆคนเสียใจ " แล้วน้องก็ได้ทำอย่างที่พูดไว้อย่างนั้นจริงๆ

แต่มีสิ่งหนึ่งที่อยากฝากกระทู้นี้ไปถึงกัปตันและไวท์ เผื่อว่าสักวันน้องจะได้มีโอกาสเข้ามาอ่าน คืออยากจะบอกกับน้องทั้งสองคนว่า
ยังมีแฟนคลับของน้องอีกมากมายหลายหมื่นหลายแสนคน ที่อยู่ไกลๆที่เฝ้าส่งกำลังใจให้น้องอย่างเงียบๆ เฝ้าติดตามข่าวของน้อง
ทุกวันด้วยความรัก ความห่วงใย ไม่ได้มากกว่าหรือน้อยกว่าคนในกรุงเทพเลย แต่แฟนคลับของน้องที่ห่างไกลนั้นรู้ตัวว่าเป็นคนไกล
ก็จะเจียมตัวและเจียมใจอยู่เสมอ " ว่าพวกเราอยู่ไกลเกินกว่าสายตาของน้องจะมองมาเห็นพวกเราได้ " แต่ก็หวังว่าจะมีสักครั้งหนึ่งมั๊ย
ที่จะมีโอกาสได้เห็นหน้าหรือขอเพียงได้สบตากับคนที่เรา " รัก " สักแว้บนึงก็ยังดี...

กระทู้ไม่ได้ตั้งขึ้นมาเพื่อเรียกร้องอะไรจากน้อง แค่ที่ผ่านมาเราก็มีความสุขกับทุกๆอย่างที่น้องได้ทำ ในแต่ละวันน้องกลายเป็นส่วนหนึ่ง
ในชีวิตของพวกเราไปแล้ว แต่แค่มีความรู้สึกว่าอยากจะได้ยินจากปากของน้องสักครั้งหนึ่งก็ยังดี อยากให้น้องพูดถึงแฟนคลับคนไกลๆ
คนต่างจังหวัดบ้าง อยากให้ฝากความรักฝากความคิดถึงมาให้พวกเรา แค่นี้พวกเราคงจะอุ่นใจ มากมาย...

ถึงแม้ว่าน้องจะไม่ได้มาอ่านเจอกระทู้นี้ ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะรักน้องน้อยลงหรือมีข้อแม้ต่างๆนานาหรอกนะ ก็จะยังคงรักน้อง
ทั้งสองคนอยู่เสมอ และรู้สึกรักมากขึ้นในทุกๆวันๆ  ผมก็ไม่รู้นะว่าเขียนกระทู้นี้ด้วยอารมณ์หรือความรู้สึกแบบไหน หรืออาจจะเป็น
ความรู้สึก อิจฉาคนกรุงเทพมั้ง ที่ได้เจอน้องบ่อยๆ ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับน้อง อยากอยู่ในเหตุการณ์แบบนั้นบ้าง แต่คงหาโอกาสได้ยากเต็มที

กระทู้เพ้อเจ้อแต่เขียนจากใจคนที่รักไวท์และกัปตัน

เครดิตเจ้าของภาพด้วยครับ