แล้วแต่ว่าจะตกลงกันยังไงค่ะ   เอาที่สบายใจ   อย่าฟังใครมาก   ถ้ากลัวแม่บ่นก็บอกว่าเงินฝ่ายชายละกันค่ะ

เราขอแชร์บ้าง เรื่องจริงของเราเอง ตอนงานแต่งของเราสามีไม่ได้มีฐานะ เงินเดือนก็ไม่ได้มากมายอะไร ไหนจะต้องส่งน้องเรียน ไหนจะต้องส่งแม่อีก แต่ด้วยความที่สามีเป็นคนดี ขยัน พ่อแม่พี่น้องของเรารักเหมือนลูกเหมือนน้อง อีกอย่างเราก็คบกันมานานแล้วประมาณสามปี วันนึงสามีไปงานที่บ้านเราทำบุญ พอทำบุญเสร็จพ่อไปรดน้ำต้นไม้ที่สวนสามีก็ไปช่วยไม่รุ้เค้าคุยกันท่าไหนกลับมาตอนค่ำ พวกพี่ ๆทานข้าวแล้วก็จะกลับ กทม บ้านใครบ้านมัน พี่สาวคนโตเลยถามขึ้นมาว่า เธอสองคนเมื่อไรจะแต่ง เราเลยบอกว่า คงไม่มีงานแต่งที่บ้านหรอก ว่าจะไปแต่ง ที่ รพ สงฆ์ ค่าจัดงานไม่เกินหมื่นนึงเพราะไม่มีตัง (แฟนเราเงียบเลย ตอนนั้นรู้สึกสงสารเหมือนกัน)พี่สาวเราก็บอกไม่ได้ พ่อแม่มีหน้ามีตาในจังหวัดแต่งงั้นไม่ได้ พี่เราบอกว่าจะให้ยืมทอง 10 บาท เงินอีกสองแสน แล้วค่อยคืนทีหลัง วันนั้นสรุปว่าอีกสามเดือนจะจัดงานแต่งงานเรา พ่อก็หยิบปฏิทินดูฤกษ์เลย ตกลงได้ ได้วันที่ 29 เดือน 9 (เดือน กรกฏาคม แต่ดูตาปฏิทินไทยจะเป็นเดือน 9) ขึ้น 9 ค่ำ ปี 2544 ค่ะ เราเป็นลูกสาวคนที 9 ของครอบครัวด้วย  ทุกวันนี้เราแต่งมาได้ 13 ปีแล้ว มีบ้านสองหลัง มีรถสองคัน มีลูกสาวที่น่ารักอีกสองคน ซึ่งทั้งบ้านทั้งรถเงินในบัญชีต่าง ๆ ส่วนใหญ่ล้วนมาจากน้ำพักน้ำแรงของสามีเราเลย ตอนนี้เรามีเงินเก็บจำนวนนึง เราเลยลาออกมาดูแลลูกสาวทั้งสองคน สอนพิเศษเอง รับส่งเอง ( เราไม่ได้อวดนะคะ แต่จะบอกคุณเจ้าของกระทู้ว่า ใครจะออกค่าใช้จ่ายในงานแต่งไม่สำคัญสำคัญที่ว่าเค้าเป็นคนดี มีความรับผิดชอบหรือเปล่า จะอยู่ด้วยกันต้องให้เกียรติกัน อย่าเอาเรื่องเงินทองเข้ามีคิดให้รกสมอง เพราะแต่งกันไปแล้ว ก็คือคนเดียวกัน ใช้ความรักความเข้าใจคุยกันค่ะ  ก็ขอให้คุณโชคดี ประสบความเร็จกับชีวิตคู่สร้างครอบครัวให้มีความสุขนะคะ)

สำหรับเราคิดว่าแหวนมันคือสัญลักษณ์แทนใจน่ะค่ะ
ก็ซื้อแลกกัน ส่วนตัวคิดว่ามันตลกไปถ้าเค้าซื้อเองให้เราใส่ให้
มันก็เหมือนอัดยายซื้อขนมยายน่ะค่ะ

แต่ทองคงไม่ต้องให้ก็ได้ค่ะ อยากให้ก็ได้ไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัว