สวัสดีครับ พอดีผมเป็นติวเตอร์สอนวิชาภาษาอังกฤษครับ สอนมาประมาณเกือบ 2 ปีแล้วครับ เคยสอนมาหลากหลายกลุ่ม...
ไม่ว่าจะเป็นเด็กประถม เด็กมัธยมต้น เด็กมัธยมปลาย เด็กมหาลัย หรือแม้กระทั่งคนวัยทำงาน...

ตอนสอนผมก็มีโอกาสได้พูดคุย...โดยเฉพาะคนวัยทำงานที่มาเรียนกับผมเพื่อเตรียมสอบ TOEIC...
หลายคนมักบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า...ตอนสมัยเรียนเขาไม่ได้ใส่ใจเรียนวิชาภาษาอังกฤษ...
เพราะเขาบอกว่ารู้สึกตัวเองไม่เก่งภาษาอังกฤษ...ภาษาอังกฤษมันยาก...บางคนก็มีทัศนคติในแง่ลบไปเลย...
และก็บอกกับตัวเองว่า..."ทำไมตอนนั้นไม่ตั้งใจเรียนวะเนี่ย"

ผมก็เลยอยากจะมาถามเพื่อนๆชาวพันทิปครับ...ว่าแต่ละท่าน...โดยเฉพาะคนที่ติดลบกับภาษาอังกฤษ...
มีสาเหตุปัจจัยอะไรบ้างที่ทำให้ท่านเป็นแบบนั้น...

ส่วนตัวผมคิดว่า...คนที่โตมาแล้วยี้ภาษาอังกฤษ...ก็เพราะว่าตอนเด็กๆประสบกับรูปแบบการเรียนการสอนภาษาที่น่าเบื่อหน่าย...
ไม่เร้าความสนใจ...ไหนจะเจอกับครูไทยที่ออกแนวประสาทๆอีก...ก็เลยทำให้ยี้ไปเลยตั้งแต่นั้น...

ปล. ขอแท็กชีวิตวัยรุ่น กับ มนุษย์เงินเดือนนะครับ เพราะเรื่องดังกล่าวเกี่ยวของกับคนสอนวัยนี้อย่างมาก

ปล.แวะมาแก้ไขเพิ่มเติมเพื่อเพิ่มความเห็นส่วนตัวครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ตั้งแต่เด็กๆ...ผมเชื่อว่าคนไทยหลายคนตอนเรียนหนังสือ...เคยผ่านความรู้สึกแบบที่ว่า...
เวลาครูถาม...ไม่ว่าวิชาใด...เวลาเราต้องเป็นคนตอบ...ทุกสายตาในห้องจะหันมาจับจ้องเรา...เกิดอาการเกร็งและประหม่า...
เพราะ "กลัวจะตอบผิด"...
พอตอบผิดก็จะรู้สึก "หน้าแตก และ อับอาย" แถมบางทีก็โดนครูดุอีกต่างหาก...
จะให้ไม่อับอายเพราะตอบผิดก็กระไรอยู่....เพราะคำถามที่ครูถามในห้องตอนมัธยมแทบทั้งสิ้นนั้น..."เป็นคำถามปลายปิด"
ชุดคำตอบมันมีแค่ "ชุดเดียว"
ถ้าตอบผิดมันจะรู้สึก "ดูโง่" ไปในสายตาเพื่อน...
ซึ่งวัฒนธรรมการเรียนแบบนี้...มันก็ส่งผลมาถึงการเรียนและการฝึกใช้ภาษาอังกฤษของเด็กไทย...
แทนที่จะได้แสดงความกล้า...กลับกลายเป็นแสดงความกลัว...
"กลัวผิด...กลัวผิด...กลัวผิด"
เพราะวัฒนธรรมเราปลูกฝังมา..."ให้กลัว"...
แต่ไม่ได้ปลูกฝัง..."ให้กล้า"...
การเรียนการสอนของบ้านเรา...โดยเฉพาะชั้นมัธยม...น้อยนักที่จะมีช่องให้ถกให้เถียง...ให้แสดงความคิดเห็น...ให้มีความกล้า...
ก็จริงอยู่ที่ว่า...การใช้ภาษาอังกฤษมันก็มีเรื่อง "ถูกผิด" อยู่เช่นกัน...
แต่ถ้าหากไม่ได้รับการปลูกฝังความกล้ามา...แล้วเราจะเข้าถึงโอกาสที่จะได้รู้ว่า..."แบบไหนถึงจะถูก แบบไหนถึงจะผิด" ได้อย่างไรกันล่ะ?
ดังนั้น...ปราการด่านแรก...เราต้อง "พังทลายความกลัว...กลัวผิด" นั้นออกไปให้ได้ก่อน...
แล้วที่เหลือมันจะตามมาเอง...ถ้าเรามุ่งมั่นตั้งใจ...