เราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีขน ไม่ว่าจะตรงไหนก็ตามเหมือนจะดีเลย
ขนคิ้วก็มีนะ แต่จาง จางแบบมองผ่านกล้องไม่เห็น
ลองเอาที่เขียนคิ้วปัดๆแล้วคนทักว่า นี่เขียนคิ้วแล้วหรือ???
จะให้เขียนเป็นเส้นๆให้เป็นคันศรก็ดันไร้ความสามารถ
แค่ปัดให้เท่ากันยังยากเลย
เขียนคิ้วแต่ละที บอกเลยว่าใช้เวลามากกก

วันนึง พอรู้ว่าลูกพี่ลูกน้องเราเปิดโรงเรียนสอนเขียนทำคิ้วสามมิติ
ความรู้สึกมีความหวังว่าจะมีคิ้วงามๆก็เปล่งประกาย วิ้งๆๆๆ


ปรึกษาพ่อ พ่อก็โอเค
แต่พอไปบอกแม่
แม่บอก...

"เรียนอยู่...จะสวยไปทำไม?"

จะ...
สวย...
ไป...
ทำไม?????????

เออ...จริงของแม่นะ เรายังเรียนอยู่แล้วเราจะสวยไปทำไม
เราก็คิดนะ ตอบไม่ได้ แต่ทำไมขำก็ไม่รู้ ขำอะไร

โอเค...อีกเทอมเดียวจะจบมหาลัยแล้ว รอหน่อยก็ได้
พ่อบอกทำใจซะ แม่เราไม่ค่อยแต่งตัวมาแต่ไหนแต่ไรละ
ใจเราก็ไม่ได้อยากมีคิ้วให้สวยหรอก แต่อยากประหยัดเวลา แล้วให้มันเท่ากัน
แต่ก็นะ แม่เขาคงมีเหตุผลของเขาแหละ

แล้ว..เรียนอยู่ จะสวยไปทำไม