คือก่อนหน้านี้เราเคยตั้งกระทู้ว่า จะสารภาพรักกับรุ่นพี่ม.6ดีไหม เพราะชอบมา 5 ปีแล้ว แต่ไม่กล้าพูดออกไป จนได้ข้อสรุปจากพี่ๆเพื่อนๆในพันทิปว่า บอกเขาไปเลย. แล้วจากนั้นเราก้อใช้ความกล้า บวก ความด้าน บอกเขาไปค่ะ แต่สรุปคือ พี่เขารู้อยู่แล้วว่าเราชอบ แต่เขาไม่ได้คิดอะไรกับเราเลยค่ะ T,T ซึ่งตอนที่คุยเราก้อพยายามยิ้ม แล้วบอกประมานว่า เฮ้ย ไม่เป็นไร ก้อพอรู้สึกได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าคงเป็นได้แค่น้องสาว. แต่ในใจของเราตอนนั้น โครตเสียใจอย่างสุดซึ้งเลยค่ะ แบบรู้สึกชาไปทั่วร่างกาย. ไม่มีแรงจะทำอะไร รู้สึกเคว้งคว้างมากเลยค่ะ  เราก้อไประบายกับเพื่อน 5555 แต่เพื่อนก้อน่ารักค่ะ ปลอบเรา เรารู้สึกว่า เอาว้ะ นอนดีกว่า เดี่ยวตื่นมาคงดีขึ้น...  พอตื่นขึ้นมาปุ้บ. ความรู้สึกทุกข์ของเราหายไปเลยค่ะ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น. ก้อเลยทักไลน์พี่เขาไปเป็นปกติ พี่เขาชมนะคะว่าเรามีความกล้ามากๆ แต่มาบอกช้าไปหน่อย -.- (แต่เราว่าถึงจะบอกเร็วหรือบอกช้า ถ้าไม่รู้สึกก้อคือไม่รู้สึก) เอามาจากฮอร์โมนค่ะ อิอิ.  แต่ทุกวันนี้เราก้อยังรู้สึกดีๆกับพี่เขาอยู่นะคะ ถึงแม้บอกชอบไป พี่เขาก้อไม่เปลี่ยนไป เราหยอดมุขจีบผช.ไปให้พี่เขาทุกวันเลยค่ะ เผื่อว่าวันใดวันหนึ่งอยากให้หันมามองที่เราบ้าง (ขอขอบคุณกระทู้ มุขชะนีจีบผู้ชายมากนะคะ ที่ทำให้เรามีความกล้าที่จะคุยกับพี่เขามากขึ้น) 555555555  แต่เราว่า มุขอย่างเดียว อาจไม่เพียงพอ อยากได้คำปรึกษาอ่ะค่ะว่า เราควรจะทำยังไงดี ให้พี่เขาใจอ่อนให้เราบ้าง T.T