ผมได้รู้จักกับแฟนผมผ่านทาง Facebook เธอเป็นเพื่อนของเพื่อนสนิทผม ผมเห็นว่าเธอน่ารักดีเลย add FB ไปแต่ก้อไม่เคยได้คุยอะไรกับเธอ จนวันนึงผม
มีเรื่องสงใส เลย messenger ไปหาเธอแล้วถามสิ่งที่ผมอยากรู้ ซึ่งเธอก็ช่วยหาคำตอบให้ หลังจากนั้น เมื่อผมสงใสอะไรที่เกี่ยวกับเมืองไทยผมมักจะถามเธอ
ผมมีเรื่องไว้วานให้เธอช่วยทำอะไรบ้างนิดๆหน่อยๆ 2 ครั้ง ซึ้งเธอก้อไม่เคยประติเสทผม ผมเลยคิดว่าเธอเป็นคนที่แปลกกว่าผู้ญ หลายๆคนที่ผมเคยเจอมา ผมเลยเริ่มที่จะจีบเธอ และแล้ว เราก้อตกลงเป็นแฟนกัน
เราไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ จะมีก็ line หากันบ้างเป็นครั้งคราว ครั้งคราวที่ว่านี่คือ 2 -3 วันจะคุยกันทาง line สักที อาจจะมี facetime กันบ้างแต่ก้อไม่บ่อยนัก จนกระทั่งวันนึง คุณยายผมกลับมาจากผมไปโดยไม่กลับมาอีกแล้ว ผมจึงต้องบินกลับมาเมืองไทย 2 อาทิตย์ ใน 2 อาทิตย์นี้ผมเจอเธอ แค่ครั้งเดียววันเดียวเท่านั้นผมเป็นคน กรุงเทพ ส่วนเธอ อยู่ ชลบุรี วันนั้นเธอโดดงานแล้วนั่งรถมาหาผมที่กรุงเทพ อาจจะเป็นเวลาไม่นานนัก แต่ผมก้อรู้สึกดีที่ได้เจอกันเธอ ผมอยากจะเจอเธอมากกว่านี้อีกหากผมทำได้ แต่เธอ มีภาระมากมาย เธอเป็นผู้ ญ ที่ดีเลยทีเดียว เธอ ทำงาน7วันไม่มีวันหยุดเลยแม้แต่วันเดียว ทำให้ผมไม่กล้าที่จะเรียกร้องให้เธอมาพบผมสักเท่าไหร่นัก
แต่หลังจากที่เราได้เจอกันจริงๆแล้ว ผมจึกถามเธอว่า เธอชอบผมมั้ย? เธอยังจะคบกับผมมั้ย? เธอก้อยังคงตอบว่า " คบสิ "แล้วเธอก้อถามผมกลับว่าผมจะคบกับเธอมั้ย? แน่นอน ผมตอบโดยไม่ลังเล ว่า "คบสิไม่คบก้อบ้าแล้ว" หลังจากที่เสร็จธุระเรื่องคุนยายแล้วผมก้อต้องบินกลับไป เรายังคงติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ ผมเริ่มที่จะโทรหาเธอ Facetime หาเธอ line หาเธอมากขึ้น
ผมคิดอยู่เสมอว่าอยากจะกลับไทยเพื่อที่จะได้อยู่ใกลๆเธออีก แต่ไม่นานนัก คุนแม่ผมก้อขอให้ผมกลับไทยเพื่อไปช่วยดูแลธุรกิจที่บ้าน ผมตัดสินใจอย่างไม่ลังเลที่จะทิ้งทุกอยากที่เมืองนอกแล้วบินกลับไทย ด้วยเหตุว่า ผมอยากจะอยู่ใกลๆครอบครัว อยากจะช่วยเหลือครอบครัวและอยากจะกลับไปอยุ่ใกลๆเธอผมได้แต่นับวันรอที่จะกลับไทยรอที่จะได้เจอเธออีกครั้ง ผมมักจะบอกเธอเสมอว่าผมจะกลับไทยแล้วนะ ผมจะกลับวันเวลาอะไร และอยากให้เธอมารับผม
แต่เธอมักจะบอกผมว่า เธอไม่แน่ใจว่าจะลางานไปได้มั้ย
จนวันนึงเธอบอกผมว่าจะไปข้างนอกกับพวกพี่ๆน้องๆที่ร้าน ผมเองก้อจะออกไป party กับเพื่อน เช่นกัน แต่ผมถ่ายรูปแล้ว Post on Facebook ของเธอ ว่า "ชิหนีไปเท่วกับเพื่อน ลืมเค้าเลยนะ " กลับกลายเป็นประเด็นที่ทำให้เธอเสียใจ วันต่อมาผม Line หาเธอตามปกติ แต่ก้อมีแอบ นอย์ส นีสๆ แล้วหลังจากนั้น ได้ 2 วันเธอกลับถามผมว่า บอกขอถอยกลับไปเป็นเพื่อนได้มั้ย ทั้งๆที่อีกไม่นานนักผมก้อจะกลับไทยแล้ว.... ผมเลยถามเธอว่าทำไม เธอบอกผมว่าเธอไม่ชอบที่ผม ไป Post ข้อความ น้อยใจเธอ ใน Facebook ผมพยามพูดเพื่อที่กลับไปเป็นเหมือนเดิมแต่เธอก้อไม่ยอม ผม จึงบอกเธอว่า ขอเวลาผม อีกหน่อยได้มั้ย ขอให้เราเป็นเหมือนเดิมจนกว่า จะถึงวันเกิดผมได้มั้ยแล้วผมจะถามเธออีกครั้งว่า "เธออยากจะเป็นเพื่อนรึแฟนผม " แต่เธอกลับบอกผมว่า เธอไม่พร้อมที่จะมีแฟน เธอกลัวว่าเธอจะไม่ดีพอสำหรับผม ในที่สุดเธอก้อกลับมาอยู่ในฐานะ เพื่อน ส่วนผม ไม่เคยคิดว่าเธอเป็นเพื่อน เธอ ยังคงเป็นแฟนขอผม
เรา สอง คนเริ่มคุยกันน้อยมากยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม เรียกได้ว่า 1 อาทิตย์ จะคุย Line กันสัก ครั้ง แล้ว ครั้งที่ว่านี่ เป็นเพียงประโยคสั้นๆ ผมอยู่ในฐานะ นั้นเรื่อยมาจนกระทั่ง ถึงวันเกิด ผมถามเธออีกครั้งว่า เธอยังอยากเป็นเพื่อนผมอยู่ รึ อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม เธอตอบว่า "ให้เวลาเป็นคนบอก"
และแล้วผมก้อบินกลับบ้านเกิด ประเทศไทยที่รัก เมื่อผมถึงประเทศไทยสิ่งแรกที่ทำคือ หาซิมโทรศัพท์ ใน สุวรรณภูมิ แล้วโทรหาแม่ผมว่า ผมถึงแล้ว และโทรหา เธอ แล้วบอกเธอเช่นเดียวกันกับที่ผมบอกแม่ หลังจากนั้น ผมและเธอเรายังคบ เงียบงั้น ไรซึ้นข้อความและเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ เราต่างใช้ชีวิตของเราไปเหมือนกับเราไม่เคยมีกันอยู่..........................จนวันนึงสิ่งที่ผมไม่คาดคิดมาก่อนก้อเกิดขึ้น
อยากทราบว่าถ้าทำรับเหมากับรัฐบาล แล้วเมื่อถึงเวลาเบิกงวดเงิน แต่ทางการเงินดำเนินการช้าควรทำอย่างไรดี
มีเรื่องสงใส เลย messenger ไปหาเธอแล้วถามสิ่งที่ผมอยากรู้ ซึ่งเธอก็ช่วยหาคำตอบให้ หลังจากนั้น เมื่อผมสงใสอะไรที่เกี่ยวกับเมืองไทยผมมักจะถามเธอ
ผมมีเรื่องไว้วานให้เธอช่วยทำอะไรบ้างนิดๆหน่อยๆ 2 ครั้ง ซึ้งเธอก้อไม่เคยประติเสทผม ผมเลยคิดว่าเธอเป็นคนที่แปลกกว่าผู้ญ หลายๆคนที่ผมเคยเจอมา ผมเลยเริ่มที่จะจีบเธอ และแล้ว เราก้อตกลงเป็นแฟนกัน
เราไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ จะมีก็ line หากันบ้างเป็นครั้งคราว ครั้งคราวที่ว่านี่คือ 2 -3 วันจะคุยกันทาง line สักที อาจจะมี facetime กันบ้างแต่ก้อไม่บ่อยนัก จนกระทั่งวันนึง คุณยายผมกลับมาจากผมไปโดยไม่กลับมาอีกแล้ว ผมจึงต้องบินกลับมาเมืองไทย 2 อาทิตย์ ใน 2 อาทิตย์นี้ผมเจอเธอ แค่ครั้งเดียววันเดียวเท่านั้นผมเป็นคน กรุงเทพ ส่วนเธอ อยู่ ชลบุรี วันนั้นเธอโดดงานแล้วนั่งรถมาหาผมที่กรุงเทพ อาจจะเป็นเวลาไม่นานนัก แต่ผมก้อรู้สึกดีที่ได้เจอกันเธอ ผมอยากจะเจอเธอมากกว่านี้อีกหากผมทำได้ แต่เธอ มีภาระมากมาย เธอเป็นผู้ ญ ที่ดีเลยทีเดียว เธอ ทำงาน7วันไม่มีวันหยุดเลยแม้แต่วันเดียว ทำให้ผมไม่กล้าที่จะเรียกร้องให้เธอมาพบผมสักเท่าไหร่นัก
แต่หลังจากที่เราได้เจอกันจริงๆแล้ว ผมจึกถามเธอว่า เธอชอบผมมั้ย? เธอยังจะคบกับผมมั้ย? เธอก้อยังคงตอบว่า " คบสิ "แล้วเธอก้อถามผมกลับว่าผมจะคบกับเธอมั้ย? แน่นอน ผมตอบโดยไม่ลังเล ว่า "คบสิไม่คบก้อบ้าแล้ว" หลังจากที่เสร็จธุระเรื่องคุนยายแล้วผมก้อต้องบินกลับไป เรายังคงติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ ผมเริ่มที่จะโทรหาเธอ Facetime หาเธอ line หาเธอมากขึ้น
ผมคิดอยู่เสมอว่าอยากจะกลับไทยเพื่อที่จะได้อยู่ใกลๆเธออีก แต่ไม่นานนัก คุนแม่ผมก้อขอให้ผมกลับไทยเพื่อไปช่วยดูแลธุรกิจที่บ้าน ผมตัดสินใจอย่างไม่ลังเลที่จะทิ้งทุกอยากที่เมืองนอกแล้วบินกลับไทย ด้วยเหตุว่า ผมอยากจะอยู่ใกลๆครอบครัว อยากจะช่วยเหลือครอบครัวและอยากจะกลับไปอยุ่ใกลๆเธอผมได้แต่นับวันรอที่จะกลับไทยรอที่จะได้เจอเธออีกครั้ง ผมมักจะบอกเธอเสมอว่าผมจะกลับไทยแล้วนะ ผมจะกลับวันเวลาอะไร และอยากให้เธอมารับผม
แต่เธอมักจะบอกผมว่า เธอไม่แน่ใจว่าจะลางานไปได้มั้ย
จนวันนึงเธอบอกผมว่าจะไปข้างนอกกับพวกพี่ๆน้องๆที่ร้าน ผมเองก้อจะออกไป party กับเพื่อน เช่นกัน แต่ผมถ่ายรูปแล้ว Post on Facebook ของเธอ ว่า "ชิหนีไปเท่วกับเพื่อน ลืมเค้าเลยนะ " กลับกลายเป็นประเด็นที่ทำให้เธอเสียใจ วันต่อมาผม Line หาเธอตามปกติ แต่ก้อมีแอบ นอย์ส นีสๆ แล้วหลังจากนั้น ได้ 2 วันเธอกลับถามผมว่า บอกขอถอยกลับไปเป็นเพื่อนได้มั้ย ทั้งๆที่อีกไม่นานนักผมก้อจะกลับไทยแล้ว.... ผมเลยถามเธอว่าทำไม เธอบอกผมว่าเธอไม่ชอบที่ผม ไป Post ข้อความ น้อยใจเธอ ใน Facebook ผมพยามพูดเพื่อที่กลับไปเป็นเหมือนเดิมแต่เธอก้อไม่ยอม ผม จึงบอกเธอว่า ขอเวลาผม อีกหน่อยได้มั้ย ขอให้เราเป็นเหมือนเดิมจนกว่า จะถึงวันเกิดผมได้มั้ยแล้วผมจะถามเธออีกครั้งว่า "เธออยากจะเป็นเพื่อนรึแฟนผม " แต่เธอกลับบอกผมว่า เธอไม่พร้อมที่จะมีแฟน เธอกลัวว่าเธอจะไม่ดีพอสำหรับผม ในที่สุดเธอก้อกลับมาอยู่ในฐานะ เพื่อน ส่วนผม ไม่เคยคิดว่าเธอเป็นเพื่อน เธอ ยังคงเป็นแฟนขอผม
เรา สอง คนเริ่มคุยกันน้อยมากยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม เรียกได้ว่า 1 อาทิตย์ จะคุย Line กันสัก ครั้ง แล้ว ครั้งที่ว่านี่ เป็นเพียงประโยคสั้นๆ ผมอยู่ในฐานะ นั้นเรื่อยมาจนกระทั่ง ถึงวันเกิด ผมถามเธออีกครั้งว่า เธอยังอยากเป็นเพื่อนผมอยู่ รึ อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม เธอตอบว่า "ให้เวลาเป็นคนบอก"
และแล้วผมก้อบินกลับบ้านเกิด ประเทศไทยที่รัก เมื่อผมถึงประเทศไทยสิ่งแรกที่ทำคือ หาซิมโทรศัพท์ ใน สุวรรณภูมิ แล้วโทรหาแม่ผมว่า ผมถึงแล้ว และโทรหา เธอ แล้วบอกเธอเช่นเดียวกันกับที่ผมบอกแม่ หลังจากนั้น ผมและเธอเรายังคบ เงียบงั้น ไรซึ้นข้อความและเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ เราต่างใช้ชีวิตของเราไปเหมือนกับเราไม่เคยมีกันอยู่..........................จนวันนึงสิ่งที่ผมไม่คาดคิดมาก่อนก้อเกิดขึ้น