ตอนที่1
เรื่องราวของหญิงสาวลูกครึ่งไทยสก๊อตแลนด์ อายุ17 น่าตาน่ารัก น่าถนุถนอมราวกับตุ๊กตาอาศัยอยู่กับแม่ชาวสก็อตแลนด์....
เมืองที่เต้มไปด้วยสิ่งแวดล้อมและธรรมชาตที่สวยงาม ณ ประเทศสก็อตแลนด์
ห้องนอนสีชมพู เต็มไปด้วยความอ่อนโยน และสดชื่อ พร้อมรูปภาพต่างๆติดอยู่บนผนัง มองไปรอบๆ ไอแดดก็เริ่มส่องเข้ามาในห้อง
จู่ๆทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู แล้วตามมาด้วยเสียงที่ดังงงงงงงมาจากข้างนอก นั่นคือแม่ของเค้าเอง....
" แพรรี่ ตื่นได้แล้ว ไปโรงเรียน!! นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว!!!! "
เธอมองนาฬิกาแล้วสดุ้งตื่นด้วยความตกใจ "ตายแล้ว นี่มัน8โมงแล้วหนิ" O_O
เธอรีบวิ่งเข้าไปที่ห้องน้ำล้างหน้าอาบน้ำแปรงฟัน โดยใช้เวลาแค่ไม่ถึง15นาที
เธอแต่งตัวเสร็จก็ลงไปทานข้าว
"วันนี้ลูกตื่นสายอีกแล้วนะ เมื่อคืนทำไมไม่ยอมนอน"
แพรรี่ รีบตอบกลับไป " หนูก็นอนตามปกตินะค่ะ แค่ช่วงนี้ หนูคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปหน่อยค่ะ"
กลิ่นอาหารของแม่ชั่งเย้ายวนจมูกเธอสิ้นดี เธอจึงรีบเดินไปตักข้าว
แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมพร้อมพูดคุยกับแม่ระหว่างกินข้าวไปด้วย
"โอ้โห วันนี้อาหารของแม่น่ากินที่สุดเลยค่ะ"
"วันนี้ลูกลืมอะไรหรือเปล่า" แม่ถามด้วยความสังสัย
"ก็ไม่ลืมหนิค่ะแม่"
ในใจแม่คิด...นี่ถึงขนาดลืมวันเกิดตัวเองเลยหรอเนี่ย =O=
แต่แม่ก็แอบยิ้มดีแล้วแหละที่ลูกลืม
เย็นนี้แม่ก็เลยคิดว่าจะพาออกไปกินข้าวแล้วก็ค่อยเซอร์ไพร์วันเกิดแล้วกัน
"เดี๋ยวเย็นนี้รีบๆกลับมานะ เดี๋ยวแม่พาไปกินข้าว"
แพรรี่พยักหน้าแล้วยิ้มแฉ่งพร้อมกับเดินไปหยิบกระเป๋า "แม่ค่ะหนูไปก่อนนะ"
หน้าประตูโรงเรียนอาจาร์ยผู้ชายฝ่ายปกครองยื่นทำหน้าเคร่งอยู่
พร้อมกับเด็กนักเรียนที่มาสาย จำนวนนึง
"พวกเธอไปลงชื่อมาสายแล้วมาเข้าแถวตรงนี้"
อาจารยได้สี่งทำโทษด้วยการลุกนั่ง
แล้วให้ทั้งหมดเดินไปเก็บขยะที่สนามหญ้าให้สะอาด แล้วค่อยเข้าชั้นเรียน
หลังจากเก็บเสร็จแพรรี่ เดินไปเข้าห้องน้ำผู้หญิง ล้างมือ แล้วจึงรีบขึ้นเรียน
หน้าชั้นเรียนเธอได้เคาะประตูแล้วเปิดเข้าไปพร้อมพูดว่า..
"สวัสดีค่ะ อาจาร์ย ขอโทษนะค่ะที่มาสาย" - -^
"เชิญ" อาจาร์ยพูดแบบปราบปลื้มเท่าไหร่ เธอจึงรีบเดินไปที่โตะแล้วนั่งลง
กิ่งเลิกเรียนดังขึ้น ตอนนี้ก็เวลา 11โมง
แพรรี่และเพื่อนอีก2คน ได้แก่ คิมมี่ หญิงสาวร่างอ้วน แต่ใบหน้าของเธอจะยิ้มตลอดเวลา
คนที่2เอ็มม่า เธอสวยระดับนางฟ้าในโรงเรียนเลยล่ะ
คืมมี่ : เห้ยแก ชั้นหิวอ่ะไปหาอะไรกินกันที่โรงอาหารกัน
ณ โรงอาหารผู้คนมากมายส่งเสียงพูดคุยกันเสียงดัง
3สาวเดินมาเห็นโต๊ว่างพอดีเลยเข้าไปนั้ง คิมมี่และเอ็มม่า ต่างรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของแพรรี่
ทั้ง2จึงให้แพรรี่นั่งเฝ้าโต๊ะ แล้วทั้งคู่ก็เดินหายไปในฝูงคน แพรรี่นั่งรอได้สักพักนึง ก็ได้ยินเสียงเพลง....
happy birthday to you happy birthday to you
happy birthday to you แพรรี่หันมาเห็นเพื่อนทั้ง2ของเธอซื้อ เค้กมาให้
เพื่อนบอกให้เธอเป่าแล้วอธิฐานซะ เธออธิฐานพร้อมกับยิ้มมีความสุขมากๆเหมือนเธอขอในสิ่งที่เธอหวังไว้จริงๆ
คิมมี่: เห้ยแกอย่าบอกนะว่าลืมวันเกิด
แพรรี่หัวเราะกลบกลื่นแล้วบอกว่า "ใช่..ชั้นลืมวันเกิด แล้วเธอก็ยิ้มด้วยความตลกตัวเอง
เอ็มม่า: พวกแกจำรายการประกวดTheSinger2013รายการร้องเพลงได้มั้ย
แพรรี่: " จำได้สิ " แล้วเธอก็ยิ้มแบบเขินที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะเขินได้
คิมมี่: "แกจะเขินอะไรขนาดนั้น" คิมมี่หัวเราะชอบใจ 55555 นี่ก็ปี2014และ อยากรู้จังว่าใครจะได้เข้ารอบ
เอ็มม่า :ปีที่แล้วก็โหวตให้*นิกกี้*กระจายเลยหนิแพรรี่
แพรรี่ยังเขินไม่หยุด จนเพื่อนบอกว่าไปเถอะ เดี๋ยวต้องไปเรียนกันต่อ...
หลังจากที่เพื่อนๆของเธอพูดถึงนิกกี้ วันนั้นเธอไม่เป็นอันเรียนเลย
เธอมัวนึกถึงแต่ชายหนุ่มวัย17ปี รูปร่างท้วมแก้มน่า หยิก สุงประมาณ176 น่าตาน่ารัก
รอยยิ้มของเค้าชั่งสดใส ลูกตาสีฟ้า ชั่งเป็นใบหน้าที่แสนอ่อนหวาน
แถมด้วยร่างกายที่อบอุ่นและน่ากอดอย่างบอกไม่ถูก ที่สำคัญร้องเพลงเพราะมาก
แพรรี่ได้แต่คิดว่าสักวันจะได้เจอนิกกี้ เค้ารอวันนั้นมา1ปีแล้วล่ะ
เวลา15.30น. เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น 3สาวเดินมาพร้อมกันจนถึงน่าประตูโรงเรียน เตรียมแยกย้ายที่จะกลับบ้าน
"งั้นชั้นไปก่อนนะ แม่ชั้นรออยู่ที่บ้านอ่ะ วันจันทร์เจอกันแก" แพรรี่พูดจบก็เดินออกจากกลุ่มเพื่อนๆไป
ถึงบ้านสักที่ แพรรี่บ่นพรึมพรำกับตัวเอง แล้วเธอก็เปิดประตูเค้าไปในบ้าน สิ่งที่เธอไม่คาดคิดคือเธอได้เจอพ่อที่เป็นคนไทยของเธอที่ไม่ได้เจอมาหลาย
เธอเข้าไปกอดอย่างไม่ลังเลย แล้วพ่อก็พูดมาประโยคนึงสั้น "พ่อรักหนูนะ" happy birthday
แพรรี่กลั้นน่ำตาไว้ไม่อยู่ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ " พ่อต้องไปแล้วนะ เดี๋ยวพ่อจะกลับไทยไม่ทันเครื่องบิน ไว้เจอกันใหมนะลูก"
แพรรี่และแม่เดินออกมาส่งพ่อที่รถ พร้อมกับเห็นผู้หญิงไทยคนนึงแล้วเด็กน้อยในอ้อมกอดของเค้า แพรรี่ได้แต่สงสัยแต่ไม่ได้ถามอะไร
"สวัสดีค่ะพ่อ แล้วไว้มาใหม่นะค่ะ" แพรรี่บอกพ่อด้วยความตื่นตันและสงสัย
ณ.แห่งนั่งเล่นกลางบ้าน
แพรรี่: ผู้หญิงในรถใครค่ะแม่
แม่:ไม่ต้องถามหรอกลูก เดี่ยวโตขึ้นกว่านี้หนูจะเข้าใจเอง ลูกไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวเราจะออกไปข้างนอก
แพรรี่: ค่ะแม่
เสร็จหรือยังลูกแม่ตะโกนถาม เธอวิ่งลงมาด้วยความว่องไว แม่ตกใจในความน่ารักของเธอ "ลูกน่ารักขึ้นทุกปีเลยนะ ชุดที่ใส่เข้ากับลูกมาก"
แพรรี่ยิ้มเขินแล้วเดินออกไปที่รถกับแม่ ทั้งคู่พร้อมที่จะไปกินข้าวตามประสาแม่ลูก
ณ.ร้านอาหารแห่งนึง ที่มีลูกค้าเยอะมาก พนักงานเดินมาต้อนรับ "กี่ที่ครับ"
"2ที่ค่ะ" แม่บอกกับพนักงาน แล้วก็ขอเมนูด้วยนะค่ะ ทั้งสองนั่งกินข้าวอย่างสนุกสนาน และมีความสุขมากๆ
เวลาผ่านไปสักครู่จะทั้งคู่เริ่มอิ่ม แม่ของเธอได้เรียกพนักงานเหมือนทำท่าทางจะให้คิดเงิน แล้วพนักงานก็เดินจากไป
ประมาณ2นาที พนักงานถือเค้กก้อนตัว พร้อมกับร้องเพลง happy birthday to you ออกมา แพรรี่ยิ้มไม่หยุดแล้วหันไปขอบคุณแม่
แม่จึงให้แพรรี่อธิฐาน เธออธิฐานแบบเดียวกันเหมือนเมื่อตอนกลางวัน
แพรรี่อธิฐานในใจ "หนูไม่ขออะไรมาก หนูขอเจอนิกกี้ ได้รู้จักได้คุย ก็พอแล้ว" เธอยังคงนึกถึงชายหนุ่มร่างท้วม น่าตาน่ารัก อยู่ตลอดเวลา
"กลับกันเถอะลูก เดี๋ยวมันจะดึก" พูดพูดอย่างมีความสุขที่เห็นลูกสาวของเค้ากำลังจะเป็นสาว
ระหว่างทางกลับบ้าน แม่เธอได้แวะซื้อของใช้ โดยจอดรถไว้ข้างทางโดยทิ้งให้แพรรี่อยุ่บนรถคนเดียว
ทันใดนั้น!มีรถกระบะคนนึงพุ่งเข้าชนกับรถที่แพรรี่นั่งอยู่ เสียงดังสนั่นจนทุกคนหันไปมองเป้นทางเดียวกัน แม่ตกใจอย่างสุดขีด
ณ.ห้องนอนของแพรรี่ แพรรี่สดุ้งตื่นด้วยความตกใจ......
แพรรี่
ตอนที่1
เรื่องราวของหญิงสาวลูกครึ่งไทยสก๊อตแลนด์ อายุ17 น่าตาน่ารัก น่าถนุถนอมราวกับตุ๊กตาอาศัยอยู่กับแม่ชาวสก็อตแลนด์....
เมืองที่เต้มไปด้วยสิ่งแวดล้อมและธรรมชาตที่สวยงาม ณ ประเทศสก็อตแลนด์
ห้องนอนสีชมพู เต็มไปด้วยความอ่อนโยน และสดชื่อ พร้อมรูปภาพต่างๆติดอยู่บนผนัง มองไปรอบๆ ไอแดดก็เริ่มส่องเข้ามาในห้อง
จู่ๆทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู แล้วตามมาด้วยเสียงที่ดังงงงงงงมาจากข้างนอก นั่นคือแม่ของเค้าเอง....
" แพรรี่ ตื่นได้แล้ว ไปโรงเรียน!! นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว!!!! "
เธอมองนาฬิกาแล้วสดุ้งตื่นด้วยความตกใจ "ตายแล้ว นี่มัน8โมงแล้วหนิ" O_O
เธอรีบวิ่งเข้าไปที่ห้องน้ำล้างหน้าอาบน้ำแปรงฟัน โดยใช้เวลาแค่ไม่ถึง15นาที
เธอแต่งตัวเสร็จก็ลงไปทานข้าว
"วันนี้ลูกตื่นสายอีกแล้วนะ เมื่อคืนทำไมไม่ยอมนอน"
แพรรี่ รีบตอบกลับไป " หนูก็นอนตามปกตินะค่ะ แค่ช่วงนี้ หนูคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปหน่อยค่ะ"
กลิ่นอาหารของแม่ชั่งเย้ายวนจมูกเธอสิ้นดี เธอจึงรีบเดินไปตักข้าว
แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมพร้อมพูดคุยกับแม่ระหว่างกินข้าวไปด้วย
"โอ้โห วันนี้อาหารของแม่น่ากินที่สุดเลยค่ะ"
"วันนี้ลูกลืมอะไรหรือเปล่า" แม่ถามด้วยความสังสัย
"ก็ไม่ลืมหนิค่ะแม่"
ในใจแม่คิด...นี่ถึงขนาดลืมวันเกิดตัวเองเลยหรอเนี่ย =O=
แต่แม่ก็แอบยิ้มดีแล้วแหละที่ลูกลืม
เย็นนี้แม่ก็เลยคิดว่าจะพาออกไปกินข้าวแล้วก็ค่อยเซอร์ไพร์วันเกิดแล้วกัน
"เดี๋ยวเย็นนี้รีบๆกลับมานะ เดี๋ยวแม่พาไปกินข้าว"
แพรรี่พยักหน้าแล้วยิ้มแฉ่งพร้อมกับเดินไปหยิบกระเป๋า "แม่ค่ะหนูไปก่อนนะ"
หน้าประตูโรงเรียนอาจาร์ยผู้ชายฝ่ายปกครองยื่นทำหน้าเคร่งอยู่
พร้อมกับเด็กนักเรียนที่มาสาย จำนวนนึง
"พวกเธอไปลงชื่อมาสายแล้วมาเข้าแถวตรงนี้"
อาจารยได้สี่งทำโทษด้วยการลุกนั่ง
แล้วให้ทั้งหมดเดินไปเก็บขยะที่สนามหญ้าให้สะอาด แล้วค่อยเข้าชั้นเรียน
หลังจากเก็บเสร็จแพรรี่ เดินไปเข้าห้องน้ำผู้หญิง ล้างมือ แล้วจึงรีบขึ้นเรียน
หน้าชั้นเรียนเธอได้เคาะประตูแล้วเปิดเข้าไปพร้อมพูดว่า..
"สวัสดีค่ะ อาจาร์ย ขอโทษนะค่ะที่มาสาย" - -^
"เชิญ" อาจาร์ยพูดแบบปราบปลื้มเท่าไหร่ เธอจึงรีบเดินไปที่โตะแล้วนั่งลง
กิ่งเลิกเรียนดังขึ้น ตอนนี้ก็เวลา 11โมง
แพรรี่และเพื่อนอีก2คน ได้แก่ คิมมี่ หญิงสาวร่างอ้วน แต่ใบหน้าของเธอจะยิ้มตลอดเวลา
คนที่2เอ็มม่า เธอสวยระดับนางฟ้าในโรงเรียนเลยล่ะ
คืมมี่ : เห้ยแก ชั้นหิวอ่ะไปหาอะไรกินกันที่โรงอาหารกัน
ณ โรงอาหารผู้คนมากมายส่งเสียงพูดคุยกันเสียงดัง
3สาวเดินมาเห็นโต๊ว่างพอดีเลยเข้าไปนั้ง คิมมี่และเอ็มม่า ต่างรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของแพรรี่
ทั้ง2จึงให้แพรรี่นั่งเฝ้าโต๊ะ แล้วทั้งคู่ก็เดินหายไปในฝูงคน แพรรี่นั่งรอได้สักพักนึง ก็ได้ยินเสียงเพลง....
happy birthday to you happy birthday to you
happy birthday to you แพรรี่หันมาเห็นเพื่อนทั้ง2ของเธอซื้อ เค้กมาให้
เพื่อนบอกให้เธอเป่าแล้วอธิฐานซะ เธออธิฐานพร้อมกับยิ้มมีความสุขมากๆเหมือนเธอขอในสิ่งที่เธอหวังไว้จริงๆ
คิมมี่: เห้ยแกอย่าบอกนะว่าลืมวันเกิด
แพรรี่หัวเราะกลบกลื่นแล้วบอกว่า "ใช่..ชั้นลืมวันเกิด แล้วเธอก็ยิ้มด้วยความตลกตัวเอง
เอ็มม่า: พวกแกจำรายการประกวดTheSinger2013รายการร้องเพลงได้มั้ย
แพรรี่: " จำได้สิ " แล้วเธอก็ยิ้มแบบเขินที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะเขินได้
คิมมี่: "แกจะเขินอะไรขนาดนั้น" คิมมี่หัวเราะชอบใจ 55555 นี่ก็ปี2014และ อยากรู้จังว่าใครจะได้เข้ารอบ
เอ็มม่า :ปีที่แล้วก็โหวตให้*นิกกี้*กระจายเลยหนิแพรรี่
แพรรี่ยังเขินไม่หยุด จนเพื่อนบอกว่าไปเถอะ เดี๋ยวต้องไปเรียนกันต่อ...
หลังจากที่เพื่อนๆของเธอพูดถึงนิกกี้ วันนั้นเธอไม่เป็นอันเรียนเลย
เธอมัวนึกถึงแต่ชายหนุ่มวัย17ปี รูปร่างท้วมแก้มน่า หยิก สุงประมาณ176 น่าตาน่ารัก
รอยยิ้มของเค้าชั่งสดใส ลูกตาสีฟ้า ชั่งเป็นใบหน้าที่แสนอ่อนหวาน
แถมด้วยร่างกายที่อบอุ่นและน่ากอดอย่างบอกไม่ถูก ที่สำคัญร้องเพลงเพราะมาก
แพรรี่ได้แต่คิดว่าสักวันจะได้เจอนิกกี้ เค้ารอวันนั้นมา1ปีแล้วล่ะ
เวลา15.30น. เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น 3สาวเดินมาพร้อมกันจนถึงน่าประตูโรงเรียน เตรียมแยกย้ายที่จะกลับบ้าน
"งั้นชั้นไปก่อนนะ แม่ชั้นรออยู่ที่บ้านอ่ะ วันจันทร์เจอกันแก" แพรรี่พูดจบก็เดินออกจากกลุ่มเพื่อนๆไป
ถึงบ้านสักที่ แพรรี่บ่นพรึมพรำกับตัวเอง แล้วเธอก็เปิดประตูเค้าไปในบ้าน สิ่งที่เธอไม่คาดคิดคือเธอได้เจอพ่อที่เป็นคนไทยของเธอที่ไม่ได้เจอมาหลาย
เธอเข้าไปกอดอย่างไม่ลังเลย แล้วพ่อก็พูดมาประโยคนึงสั้น "พ่อรักหนูนะ" happy birthday
แพรรี่กลั้นน่ำตาไว้ไม่อยู่ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ " พ่อต้องไปแล้วนะ เดี๋ยวพ่อจะกลับไทยไม่ทันเครื่องบิน ไว้เจอกันใหมนะลูก"
แพรรี่และแม่เดินออกมาส่งพ่อที่รถ พร้อมกับเห็นผู้หญิงไทยคนนึงแล้วเด็กน้อยในอ้อมกอดของเค้า แพรรี่ได้แต่สงสัยแต่ไม่ได้ถามอะไร
"สวัสดีค่ะพ่อ แล้วไว้มาใหม่นะค่ะ" แพรรี่บอกพ่อด้วยความตื่นตันและสงสัย
ณ.แห่งนั่งเล่นกลางบ้าน
แพรรี่: ผู้หญิงในรถใครค่ะแม่
แม่:ไม่ต้องถามหรอกลูก เดี่ยวโตขึ้นกว่านี้หนูจะเข้าใจเอง ลูกไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวเราจะออกไปข้างนอก
แพรรี่: ค่ะแม่
เสร็จหรือยังลูกแม่ตะโกนถาม เธอวิ่งลงมาด้วยความว่องไว แม่ตกใจในความน่ารักของเธอ "ลูกน่ารักขึ้นทุกปีเลยนะ ชุดที่ใส่เข้ากับลูกมาก"
แพรรี่ยิ้มเขินแล้วเดินออกไปที่รถกับแม่ ทั้งคู่พร้อมที่จะไปกินข้าวตามประสาแม่ลูก
ณ.ร้านอาหารแห่งนึง ที่มีลูกค้าเยอะมาก พนักงานเดินมาต้อนรับ "กี่ที่ครับ"
"2ที่ค่ะ" แม่บอกกับพนักงาน แล้วก็ขอเมนูด้วยนะค่ะ ทั้งสองนั่งกินข้าวอย่างสนุกสนาน และมีความสุขมากๆ
เวลาผ่านไปสักครู่จะทั้งคู่เริ่มอิ่ม แม่ของเธอได้เรียกพนักงานเหมือนทำท่าทางจะให้คิดเงิน แล้วพนักงานก็เดินจากไป
ประมาณ2นาที พนักงานถือเค้กก้อนตัว พร้อมกับร้องเพลง happy birthday to you ออกมา แพรรี่ยิ้มไม่หยุดแล้วหันไปขอบคุณแม่
แม่จึงให้แพรรี่อธิฐาน เธออธิฐานแบบเดียวกันเหมือนเมื่อตอนกลางวัน
แพรรี่อธิฐานในใจ "หนูไม่ขออะไรมาก หนูขอเจอนิกกี้ ได้รู้จักได้คุย ก็พอแล้ว" เธอยังคงนึกถึงชายหนุ่มร่างท้วม น่าตาน่ารัก อยู่ตลอดเวลา
"กลับกันเถอะลูก เดี๋ยวมันจะดึก" พูดพูดอย่างมีความสุขที่เห็นลูกสาวของเค้ากำลังจะเป็นสาว
ระหว่างทางกลับบ้าน แม่เธอได้แวะซื้อของใช้ โดยจอดรถไว้ข้างทางโดยทิ้งให้แพรรี่อยุ่บนรถคนเดียว
ทันใดนั้น!มีรถกระบะคนนึงพุ่งเข้าชนกับรถที่แพรรี่นั่งอยู่ เสียงดังสนั่นจนทุกคนหันไปมองเป้นทางเดียวกัน แม่ตกใจอย่างสุดขีด
ณ.ห้องนอนของแพรรี่ แพรรี่สดุ้งตื่นด้วยความตกใจ......