จำได้ว่าประมาณ 20 ปีก่อน เด็กจบม. 3 ประมาณครึ่งนึง จะเรียนสายวิชาชีพ ปวช. ปวส. ผู้หญิงเข้าพาณิชย์ ผู้ชายเข้าช่าง
แต่ตอนนั้นคนที่เรียนดี หรือบ้านมีฐานะ ก็จะนิยมเรียนสายสามัญ ม.4-6 เพื่อต่อเข้ามหาวิทยาลัย เพราะเชื่อว่าจะมีอนาคตที่ดีกว่า
และเด็กสายอาชีพมักมีสังคมเพื่อน สภาพแวดล้อมที่ไม่ค่อยดี ช่างกลชอบตีกัน ภาพพจน์ทางสายอาชีพจึงไม่ค่อยดีนัก ครอบครัวจึงมักจะผลักดันให้ลูกได้เรียนอุดมศึกษา จนกระทั่งสายอาชีพคนเรียนน้อยลง สถาบันช่าง และพาณิชยการต่างๆทยอยปิด หรือแปรสภาพเป็นมหาวิทยาลัยตามความต้องการของผู้เข้าเรียน และจนกระทั่ง ปัจจุบันมีเด็ก ป.ตรี ล้นตลาด ตกงานปีละหลายหมื่นคน ส่วนเด็กทางสายอาชีพ แรงงานฝีมือ ขาดตลาด
ปัญหามันก็มาจากเรื่องเดิมๆของคนไทยคือ การบริหารของกระทรวงศึกษาไม่มีการสำรวจและวางแผน ไม่มีการกำหนดทิศทางการขยาย การพัฒนาการศึกษา

เกริ่นมาซะยาว ก็จะเข้าเรื่องคือ สาเหตุใด ไม่รู้ว่าทำไมเด็กช่างต่างสถาบัน จึงต้องเขม่นกัน เคียดแค้น ฆ่ากันมาทุกยุค จนปัจจุบัน
แต่ถ้าเขาจะตีกันเพราะต่างสถาบัน ก็จะเสนอวิธีแก้เป็นยุบรวมกันซะ หรือยกเลิกสถาบันต่างๆ แล้วให้รัฐเป็นผู้บริหารโรงเรียนอาชีวะเอง ซึ่งตั้งขึ้นมาใหม่โดยเป็นโรงเรียนของรัฐเองเลย (ยุบเฉยๆไม่ได้ เพราะยังขาดตลาด) มีชื่อเดียว ยูนิฟอร์มเดียว แต่มีสาขาต่างๆตามพื้นที่ตั้ง คิดว่ายังไง เข้าท่าไหม และจะแก้ปัญหาได้ไหม

ปล. กระทู้นี้ตั้งขึ้นเพื่อจุดประสงค์เสนอไอเดียแก้ปัญหา ดังนั้นถ้าข้อมูลใดๆที่เขียนไปผิดพลาดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้