ประหนึ่งว่าพสุธาอวสาน
เสมือนกาลเพลิงรุกยุคสมัย
เพียงเท่านี้ที่กลัวแหละหัวใจ
กลัวจะไหม้หมองหม่นกับคนลวง

ที่เสแสร้งแกล้งรักสักหนึ่งครั้ง
ฉันนี้ดั่งเคยสนิทไปติดบ่วง
จนเกิดเป็นชอกช้ำระกำทรวง
ให้มาล้วงอกสิ้นอย่างยินดี

พอแรกเริ่มเดิมทีเป็นสีรุ้ง
หอมกลิ่นฟุ้งท้องฟ้าฟ้าหลายสี
หอมกลิ่นไม้หลายหลากสีมากมี
หอมเช่นนี้หอมงามกับความรัก

แล้วกลิ่นนั้นพลันห่างจนจางหาย
ฉันเหมือนชายเช่นใดใจประจักษ์
คือหมดสิ้นความคิดเคยจิตภักดิ์
กลับเป็นปักใจเกลียดหรือเหยียดแทน

อันความรักของเราก็เท่านี้
คงต้องมีหักสะบั้นอันเจ็บแสน
คงความทุกข์รุกโรมโหมทั่วแดน
รู้สึกแม้นโดนเชือดอย่างเลือดเย็น