**อาจจะยาวหน่อยน้ะครับ**
ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งเราสองคนรู้จักกันตั้งแต่อนุบาล เราสนิทกันมากตั้งแต่อ.1เรานั่งด้วยกันทำทุกอย่างด้วยกันผมจำได้แม่นเลยครับ ว่ามีอยู่ช่วงหนึ่งเธอคนนั้นเป็นเหาและเรากับเขาก็นั่งใกล้กันจนผมติดเหาของเธอ เป็นเหตุการณ์ที่ผมยังจำมาถึงตอนนี้ จนมากระทั่งอ.3 เธอได้ย้ายโรงเรียนไปเรียนที่ต่างจังหวัดและหลังจากนั้นเราสองคนก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย...
จนผมขึ้นม.4ที่โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง ละผมก็ได้รู้ว่าเธอคนนั้นได้สอบเข้ามาเรียนที่โรงเรียนนี้ด้วยเช่นกัน และเราสองคนก็สนิทกันมากยิ่งขึ้น เราทำทุกอย่างเหมือนที่เราอยู่อนุบาล ก่อนสอบทุกครั้งเธอจะติวภาษาจีนให้เราทุกครั้งที่สอบเพราะเธอรู้ว่าเราโง่ภาษาจีน ช่วงเวลานั้นผมมีความสุขมากมาก เราสองคนมีที่ๆหนึ่งที่เรารู้จักและเราจะไปที่นั้นหากเราสองคนไม่สบายใจหรือมีปัญหานั่นคือ ทะเลสาบ และคืนหนึ่งเธอได้ทักมาในเฟสว่า "ไปทะเลสาบกันไหม เค้าไม่ค่อยสบายใจเลยช่วงนี้" เราก็ตอบตกลงไป จนรู้ว่าเธอทะเลาะกับที่บ้านเรื่องเธอไปติวหนังสือแล้วกลับบ้านดึก เธอเล่าให้ผมฟังทุกอย่างเหมือนผมได้เจอกับตัวเอง ผมปลอบใจเธอและพาเธอไปเที่ยว พาไปเดินเล่น พาไปกินข้าว วันนั้นเราอยู่ด้วยกัน 5ชั่วโมงเต็มๆ จนผมรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจ..แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะผมมีแฟนแล้ว (แต่เธอยังไม่มีแฟน)
หลังจากนั้น1เดือนเธอก็มีแฟนที่อยู่คนละโรงเรียน เธอมาบอกกับผมด้วยปากของตัวเอง ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรได้แต่พูดออกไปว่า "รักกันนานๆน้ะ"แต่ความรู้สึกของผมก็ดันเกิดขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้รุนแรงกว่าเดิม เหมือนพระเจ้าจะช่วยผม แฟนที่ผมคบได้บอกเลิกผมเพราะเหตุผลที่ว่า เพื่อนของผมดีกว่าและได้ไปคบกับเพื่อนของผม แรกๆที่เลิกกันก็เศร้าน้ะ ทุกอย่างเหมือนกำลังจะพัง แต่ก็ได้เธอคนนี้แหละที่มาช่วยปลอบช่วยทำให้หายเศร้า..
หลังจากที่ผมเลิกกับแฟนผมก็คุยอยู่คนเดียวผมคุยกับเธอทุกวันทุกคืนเหมือนเราสองคนเป็นมากกว่าเพื่อนเลย 5555 แต่ก็ได้แต่ฝันไปเพราะเธอมีแฟนแล้ว คุยกับเธอทุกวันจนทำให้เรากับมาเข้มแข็งอีกครั้งพร้อมที่จะเปิดใจรับใครเข้ามาสักคนจนลืมความรู้สึกที่แท้จริงว่าเรารักใครที่สุด จนมีผู้หญิงมาคุยกับผม ผู้หญิงคนนั้นผมได้ชอบเธอตั้งแต่อยู่ม.2ก่อนที่จะคบกับแฟนคนปัจจุบัน(คนที่บอกเลิกผมและไปคบกับเพื่อนของผม) ก็ปกติของคนธรรมดาทั่วไปเราสองคนได้คุยกันสนิทขึ้นเรื่อยๆ
ในคืนนี้ผมได้มาเข้าค่ายที่ต่างจังหวัดและเธอคนที่ผมเคยชอบตอนม.2ได้บอกกับผมว่า "เป็นแฟนกันไหมแต่นายต้องเป็นคนมาขอเราเป็นแฟนนะ"ผมไม่มีทางเลือกเพราะผมเป็นผู้ชาย ผู้ชายต้องขอฝ่ายหญิงเป็นแฟนเท่านั้นในความคิดของผมน้ะ เรื่องนี้ผมได้ปรึกษากับเพื่อนที่ผมสนิททุกคน เพื่อนมันก็บอกว่า "แล้วแต่เลยโตแล้วคิดเองได้แล้วน้ะ" ผมจึงตัดสินใจไปว่าจะขอผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟน แต่ก่อนที่ผมจะขอนั้น ผมมีเรื่องที่ค้างคาใจมานานนั่นคือเธอคนที่ผมรู้สึกรักคนที่ผมอยู่ด้วยแล้วเป็นตัวของตัวเองที่สุด และในคืนนั้นผมได้บอกความจริงทุกอย่าง บอกไปว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ
บอกไปว่าไม่อยากเป็นแค่เพื่อน แต่สิ่งที่ผมได้กลับมานั้นคือคำว่า "ขอโทษนะ เราคือให้เธอไปมากกว่าคำว่าเพื่อนไม่ได้"
และทุกอย่างก็ลงเอยที่คำว่าเพื่อน ผมกับเธอเป็นเพียงแค่เพื่อนกันเหมือนเดิมแต่ไม่รู้ว่าสนิทกันเหมือนเดิมไหมและผมได้คบกับผ็หญิงที่ผมเคยชอบตอนม.2
**ทุกวันนี้ผมไม่รู้ว่าผมรักแฟนของผมหรือป่าวแต่ที่แน่ๆผมรักเพื่อนผมที่รู้จักตั้งแต่อนุบาลมากมาก**
**ผมทำผิดไหม**
**ผมแค่รู้สึกจากใจผมแค่นั้นเอง**
ทำไมผมยังรักเธออยู่ ??
ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งเราสองคนรู้จักกันตั้งแต่อนุบาล เราสนิทกันมากตั้งแต่อ.1เรานั่งด้วยกันทำทุกอย่างด้วยกันผมจำได้แม่นเลยครับ ว่ามีอยู่ช่วงหนึ่งเธอคนนั้นเป็นเหาและเรากับเขาก็นั่งใกล้กันจนผมติดเหาของเธอ เป็นเหตุการณ์ที่ผมยังจำมาถึงตอนนี้ จนมากระทั่งอ.3 เธอได้ย้ายโรงเรียนไปเรียนที่ต่างจังหวัดและหลังจากนั้นเราสองคนก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย...
จนผมขึ้นม.4ที่โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง ละผมก็ได้รู้ว่าเธอคนนั้นได้สอบเข้ามาเรียนที่โรงเรียนนี้ด้วยเช่นกัน และเราสองคนก็สนิทกันมากยิ่งขึ้น เราทำทุกอย่างเหมือนที่เราอยู่อนุบาล ก่อนสอบทุกครั้งเธอจะติวภาษาจีนให้เราทุกครั้งที่สอบเพราะเธอรู้ว่าเราโง่ภาษาจีน ช่วงเวลานั้นผมมีความสุขมากมาก เราสองคนมีที่ๆหนึ่งที่เรารู้จักและเราจะไปที่นั้นหากเราสองคนไม่สบายใจหรือมีปัญหานั่นคือ ทะเลสาบ และคืนหนึ่งเธอได้ทักมาในเฟสว่า "ไปทะเลสาบกันไหม เค้าไม่ค่อยสบายใจเลยช่วงนี้" เราก็ตอบตกลงไป จนรู้ว่าเธอทะเลาะกับที่บ้านเรื่องเธอไปติวหนังสือแล้วกลับบ้านดึก เธอเล่าให้ผมฟังทุกอย่างเหมือนผมได้เจอกับตัวเอง ผมปลอบใจเธอและพาเธอไปเที่ยว พาไปเดินเล่น พาไปกินข้าว วันนั้นเราอยู่ด้วยกัน 5ชั่วโมงเต็มๆ จนผมรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจ..แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะผมมีแฟนแล้ว (แต่เธอยังไม่มีแฟน)
หลังจากนั้น1เดือนเธอก็มีแฟนที่อยู่คนละโรงเรียน เธอมาบอกกับผมด้วยปากของตัวเอง ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรได้แต่พูดออกไปว่า "รักกันนานๆน้ะ"แต่ความรู้สึกของผมก็ดันเกิดขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้รุนแรงกว่าเดิม เหมือนพระเจ้าจะช่วยผม แฟนที่ผมคบได้บอกเลิกผมเพราะเหตุผลที่ว่า เพื่อนของผมดีกว่าและได้ไปคบกับเพื่อนของผม แรกๆที่เลิกกันก็เศร้าน้ะ ทุกอย่างเหมือนกำลังจะพัง แต่ก็ได้เธอคนนี้แหละที่มาช่วยปลอบช่วยทำให้หายเศร้า..
หลังจากที่ผมเลิกกับแฟนผมก็คุยอยู่คนเดียวผมคุยกับเธอทุกวันทุกคืนเหมือนเราสองคนเป็นมากกว่าเพื่อนเลย 5555 แต่ก็ได้แต่ฝันไปเพราะเธอมีแฟนแล้ว คุยกับเธอทุกวันจนทำให้เรากับมาเข้มแข็งอีกครั้งพร้อมที่จะเปิดใจรับใครเข้ามาสักคนจนลืมความรู้สึกที่แท้จริงว่าเรารักใครที่สุด จนมีผู้หญิงมาคุยกับผม ผู้หญิงคนนั้นผมได้ชอบเธอตั้งแต่อยู่ม.2ก่อนที่จะคบกับแฟนคนปัจจุบัน(คนที่บอกเลิกผมและไปคบกับเพื่อนของผม) ก็ปกติของคนธรรมดาทั่วไปเราสองคนได้คุยกันสนิทขึ้นเรื่อยๆ
ในคืนนี้ผมได้มาเข้าค่ายที่ต่างจังหวัดและเธอคนที่ผมเคยชอบตอนม.2ได้บอกกับผมว่า "เป็นแฟนกันไหมแต่นายต้องเป็นคนมาขอเราเป็นแฟนนะ"ผมไม่มีทางเลือกเพราะผมเป็นผู้ชาย ผู้ชายต้องขอฝ่ายหญิงเป็นแฟนเท่านั้นในความคิดของผมน้ะ เรื่องนี้ผมได้ปรึกษากับเพื่อนที่ผมสนิททุกคน เพื่อนมันก็บอกว่า "แล้วแต่เลยโตแล้วคิดเองได้แล้วน้ะ" ผมจึงตัดสินใจไปว่าจะขอผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟน แต่ก่อนที่ผมจะขอนั้น ผมมีเรื่องที่ค้างคาใจมานานนั่นคือเธอคนที่ผมรู้สึกรักคนที่ผมอยู่ด้วยแล้วเป็นตัวของตัวเองที่สุด และในคืนนั้นผมได้บอกความจริงทุกอย่าง บอกไปว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ
และทุกอย่างก็ลงเอยที่คำว่าเพื่อน ผมกับเธอเป็นเพียงแค่เพื่อนกันเหมือนเดิมแต่ไม่รู้ว่าสนิทกันเหมือนเดิมไหมและผมได้คบกับผ็หญิงที่ผมเคยชอบตอนม.2
**ทุกวันนี้ผมไม่รู้ว่าผมรักแฟนของผมหรือป่าวแต่ที่แน่ๆผมรักเพื่อนผมที่รู้จักตั้งแต่อนุบาลมากมาก**
**ผมทำผิดไหม**
**ผมแค่รู้สึกจากใจผมแค่นั้นเอง**