เราอยากจะเราเรื่องราวของเรา ไม่เชิงว่าประจานตัวเองนะคะ เเต่แบบเเค่อยากระบายให้ตัวเองสบายใจ และอยากหาที่ปรึกษา อาจจะยาวซักหน่อยนะคะ
     
                                  เรื่องมีอยู่ว่า ตอนนี้เราอายุ 18 คะ อยู่ม.หกแล้วแหละเ (ขอใช้เเทนตัวเอาว่าเรานะคะ) เราเกิดมาในครอบครัวทที่ไม่ค่อยจะอบอุ่นซักเท่าไหร่ มีแม่ และ จะเรียกว่าไงดีละเค้าเป็นผู้หญิงคนนึ่งที่อยุ่กับแม่เราตั้งเเต่เรายังไม่เกิดเราไม่รู้หรอกเค้ารู้จักกันได้ยังไงเเต่เค้าก็อยู่ด้วยกันมานานแล้วแหละเราของเรียกเค้าว่าแม่เลี้ยงละกันเนอะ เเม่เราทำงานพยาบาลและเรียนไปด้วย ท่านลำบากมากเลยแหละเพราะท่านเลี้ยงเราคนเดียวและ แม่เลี้ยงเราด้วย เเต่ตอนนั้นแม่เลี้ยงเราก็ทำงานเหมือนกัน ตอนเด็กจำได้ขึ้นใจเลยว่าตอนที่แม่เราไปทำงานตอนเวรบ่าย เเละเวรดึก เราจะร้องไห้ตลอดแล้วเอาเสื้อตัวที่แม่ใส่ก่อนไปทำงานเอามาดมก่อนนอน(ดูโรคจิตเนอะ ก็มันติดอะไม่รุทำไปทำไมเหมือนกัน) แล้วเราก็จะแอบร้องไห้อยู่คนเดียว บางวันก้ไปแอบในตู้เสื้อผ้าคะ ร้องไห้ ส่วนแม่เลี้ยงเราเป็นคนขี้เมาคะ ไม่เอาไหนกับการงานเเต่เค้าก้เลี้ยงเรานะออกแบบก็เหมือนเเม่เลี้ยงในละครแหละคะ บวกความขี้เมาเข้าไปด้วย เวลาที่เค้าเมา เราจะไม่เข้าใกล้คะ ตอนเด็กๆ เราจะกลัว เพราะเราชอบดดนทำร้ายร่างกายทุกครั้งที่แม่เราไม่อยู่ เเอาตรงๆ เราไม่สนิทกับใครในบ้านเลยคะ เราจำได้ว่าตอนเด็กๆ พี่เลี้ยงเราเอาเพื่อนมากินเหล้า เเล้วเค้าไม่ได้ดูเราอ่าคะ เราเอามือไปกำต้นโป๊ยเซียน เลือดอาบมือเลย เเต่เเม่เลี้ยงเค้าก้ไม่สนเรานะ ปล่อยเราให้ร้องไห้อยู่อย่างงัลอะ น่าน้อยใจมั้ยละ จนเราเข้าอนุบาลแม่เราไปเรียนคะ เหมือนท่านจะเรียนหนัก ไปอยู่ต่างจังหวัดเราลำบากเลยคะอยู่ยากกว่าเก่า ด้วยความที่ยังเด็ก บวกกับการที่กลัวเเม่เลี้ยงอย่างสุดขีด (กลัวกว่าผีอีกนะ) เราจะชอบแอบร้องไห้คะเวลาทะไรไม่ภูกใจเค้าจะตีคะ ทำร้ายรางกาย เราก็จะเข้าอีกห้องเเล้วมุดตัวอยู่ใต้เตียงคะ ร้องไห้แบบเก็บเสียง(ร้องจนเชี่ยวชาญ) บางครั้งเราก็เผลอหลับไปเลย เราเคยโดนทั้งขวดปา(ขวดใส่น้ำพลาสติ)ปาหัวมั้ง ตีหัวมั้ง ก็ยังเด็กละเนอะทำไงได้นอกจากร้องไห้ แล้วก็เป้นอย่างนี้มาเรื่อยๆ จนเราอยู่ม.สองม.สามคะ เเค่แม่เลี้ยงเราก็กินเหล้านะ จำได้ว่าเค้าเคยพาเรารถล้มจนไหปลาร้าเราเคลื่อน เคยมีครั้งนึ่งเราได้อยู่บ้านคนเดียวตื่นมาไม่เจอใครเลยคะได้ยินเสียงกดกริ่ง พี่ชายเราคะเป้นลูกพี่ลูกน้องกันยืนอยู่หน้าบ้านกับยาย เเต่เราออกจากบ้านไม่ได้คะเเม่ล็อคบ้านไว้ตอนนั้นเราห้าขวบมั้ง พี่เราปืนรั้วคะ รั้วเหล็กตันสูงคะ พี่เค้าปืนมาหาเราแล้วพาเราปีนออกไป แล้วเราก็ได้ไปอยู่กับยายสามวันเต็มๆ พอแม่กลับมาบ้านเราร้องไห้เลยคะกอดแม่เเน่น กลัวแม่หายไปอีก จนกระทั้งตอนนี้เราก้ติดแม่มากนะไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับเพื่อน จะไปกับแม่ตลอด  ถึงจะดูติดกานมากไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เเต่พอกลับมาบ้านคะ เเยกห้องใครห้องมันไม่ค่อยได้คุยกันเลยคะ หลายคนคิดว่าบ้านคือสถานที่ที่ทำให้ครอบครัวใกล้ชิดกันใช้มั้ยคะ เเต่นี้ไม่ใช้เลยคะ เเตกต่างคนละซีกโลกเลย


เดี่ยวมานะคะปวดตามาก T^T
(แอบไปเศร้าแปบ)