ผมไม่เคยแคร์สายตาคนรอบข้างเลยนะที่ดูอนิเมะ
ซื้อฟิกเกอร์และของเล่นต่าง ๆ ของอนิเมะ
ทั้งแก้ว พัด ปลอกหมอน ผ้าเช็ดหน้า หรือเครื่องประดับ
ใครจะว่ายังไงผมไม่สนใจเลยเพราะมันคือชีวิตของผม

แต่ตอนนี้ที่ผมติดการ์ตูนลาฟลอร่าผมกลับรู้สึกอายและปิดบังเรื่องนี้ไม่ให้ใครรู้
หนังสือการ์ตูนรวมทั้งซีดีการ์ตูนผมแอบไว้ในตู้เสื้อผ้า
(เหมือนสมัยมัธยมที่เอาด๋อยที่แอบซื้อไปไว้ในตู้เสื้อผ้า)
คล้ายผมกำลังทำความผิดอยู่อย่างนั้นแหละ
ตอนดูการ์ตูนผมก็ต้องเปิดโน้คบุ๊คแอบดูในห้องคนเดียว
ยอมใส่หูฟังเล็กเล็ก เปิดเสียงไม่ดัง
ตอนดูก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปด้วย
ทั้งที่ลำดับภาพ เสียงพากย์ ก็ห่วยกว่าอนิเมะเยอะ
แต่ก็ยังดูได้ตั้งหลายสิบรอบ โดยไม่เบื่อเลย
ผมรู้สึกคิดถึงทิวาก่อนนอน รู้สึกเอ็นดูและเป็นห่วงยูริ
รู้สึกสงสัยว่าเหมยฮัวจะคุยภาษาไทยกับคนอื่นรู้เรื่องไหม
รู้สึกอยากได้โรซารี่มาเป็นลูกสาว
รู้สึกอยากอบรมนิสัยนาซิสซ่าให้เป็นเด็กดีกว่านี้

ตอนสั่งซื้อการ์ตูนกับซีดีลาฟลอร่าก็ไม่รู้สึกอะไร
มารู้ตัวว่าเริ่มผิดปกติตอนที่กำลังจะสั่งเสื้อยืดกับกระเป๋าสะพายหลังลายลาฟลอร่า
คือถ้าเป็นของจากอนิเมะผมจะไม่รู้สึกอะไรเลย
แต่กับการ์ตูนเด็กนี่ถึงกับจะต้องสั่งซื้อของแบบนั้น
ทำให้ผมเริ่มรู้สึกสงสัยว่าตัวเองผิดปกติไปแล้วหรือเปล่า

ภาพสินค้าลาฟลอร่าที่เริ่มเก็บสะสม
http://up.gameindy.com/1/187011.bd41352c.a.jpeg
http://up.gameindy.com/2/187012.8e1e9e9a.a.jpeg
http://up.gameindy.com/5/187014.9b253ab0.a.jpeg
http://up.gameindy.com/9/187015.bd7f2d0e.a.jpeg

จริง ๆ ก็แค่อยากระบายเพราะเก็บกดมาได้พักนึงแล้ว
ถึงทุกคนจะไม่เข้าใจ ก็ไม่เป็นไรนะครับ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ