เราเลิกกับแฟนที่คบกันมา 9 ปี ตอนนี้เลิกมาได้ 9 เดือนละค่ะ

เราเป็นคนจริงจังกับความรัก ตอนคบกันทั้งรักทั้งทุ่มเท พยายามทุกอย่างเพื่อให้รักคงอยู่
ตอนคบกันคนมาจีบเราก็ไม่ใช่น้อย เราปฏิเสธทันที ว่ามีแฟนแล้ว เราจำหน้าคนอื่นๆที่มาจีบไม่ได้ด้วยซ้ำ
เพราะเราไม่เคยคิดจะมองคนอื่นเลย

เราเป็นคนเดินออกมาเองค่ะ แต่เจ็บมาก เจ็บจริงๆ เดินออกมาทั้งที่ยังรักหมดหัวใจ
ถ้าจะเทียบกะหลายๆคน ข้อดีของเค้ามีข้อเดียวค่ะ เป็นข้อที่คนอื่นไม่มี หรือมีแต่เราไม่เคยเจอค่ะ
ซึ่งข้อเดียวนี้กลบข้อเสียทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ
(ไม่ขอพูดถึงข้อเสียทั้งหลายทั้งปวงของเค้านะคะ) แต่ที่เราเลือกเดินออกมา เพราะเกิดข้อเสียนึงที่สามารถกลบข้อดีหนึ่งเดียวของเค้าได้
นั่นคือเค้าไม่ใส่ใจ ไม่ให้ความสำคัญกับเราแล้ว เรารู้สึกมานานแล้วค่ะ แต่เลือกจะคิดเข้าข้างตัวเอง
แต่เจอไปจังๆ เราเลยเลือกเดินออกมา
แล้วเราก็หักดิบ แต่ยอมรับเลยว่า ถ้าเค้ามาง้อแบบมาเจอตัว เราใจอ่อนแน่นอน
แต่ก็นะ เค้าไม่ให้ความสำคัญกับเราแล้วนี่นา เค้าง้อนิดหน่อย แบบคุยผ่านแชท แต่เราไม่ตอบ แล้วสุดท้าย เค้าก็ปล่อยมือจากเราอย่างง่ายดาย
ทั้งที่เค้าไม่เคยพยายามอะไรเลย

ทำให้เรายิ่งตระหนักว่า จริงด้วย เค้าไม่เห็นความสำคัญของเราจริงๆนั้นแหละ หลอกตัวเองอยู่ได้ตั้งนาน

เล่าแบบฉบับโ ค ต ร ย่อ จริงๆ 9 ปี หลายเรื่องราวมากๆค่ะ

ทุกวันนี้ ถามว่ารักอยู่มั้ย ก็คงรักอยู่ แต่พยายามไม่คิดอะไรแล้วค่ะ พยายามเดินหน้าต่อ
คิดว่าวันนึงคงมีสักคนที่จะรักเราเท่าๆกับที่เราให้ใจไป

T^T