ลอกเปลือก Amelia แม่ผู้มีความผิดปกติทางจิต
-    ความสัมพันธ์กับลูก : รักและดูแลให้การเลี้ยงดูตามหน้าที่ที่แม่คนนึงพึงกระทำ ส่งให้เรียน ทำอาหารให้ทาน เล่านิทานก่อนนอน
-    ความสัมพันธ์กับสามีที่ตายไป : เขายังอยู่ในใจเสมอ ใกล้วันเกิดลูกทีไร จะยิ่งคิดถึงมาก เพราะมันคือวันที่เขาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ โหยหาความรักและอ้อมกอดจากสามีซึ่งจากไปโดยไม่ได้แม้จะบอกลา บางครั้งดูหนังแล้วเกิดอารมณ์ทางเพศ ก็อยากมีที่ระบาย อยากให้มีคนมาเติมเต็ม แต่ก็ไม่มี เลยต้องแอบใช้เครื่องvibration ช่วยตัวเองก่อนนอนบ่อยๆ
-    ความสัมพันธ์กับน้องสาว : ไม่ค่อยสนิทกัน ตั้งแต่สามีตายก็ไม่ค่อยได้คุยกับใคร กับน้องสาว นานๆจะพาลูกๆไปเล่นด้วยกันที แต่ความที่ลูกชายเป็นเด็กดื้อทำให้ลูกสาวของน้องสาวตัวเองไม่อยากเข้าใกล้ จนเกิดเป็นความหมางเมินระหว่างพี่กับน้อง และลูกพี่ลูกน้องในที่สุด
-    ความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงาน : เหมือนจะเข้าอกเข้าใจกันดีกับเพื่อนร่วมงานผู้ชายคนนึง ดูผ่อนคลายทุกครั้งที่ได้พูดคุยกัน เหมือนจะสนิทกันระดับนึง ฝ่ายชายดูจะชอบพอกัน มีการมาหาซื้อดอกไม้มาให้เธอและซื้อของเล่นมาฝากลูกด้วย
-    ความสัมพันธ์กับเพื่อนบ้าน : แรกๆเป็นมิตรกันดีกับเพื่อนบ้านหญิงชราที่ป่วยและเป็นพากินสัน เวลาเธอล้างจานเธอชอบมองข้ามหน้าต่างไปดูเพื่อนบ้านชราคนนี้ห่างๆ บางครั้งก็เอาลูกไปฝากเลี้ยง แต่ระยะหลังที่เธอเริ่มมีปัญหาชีวิต จึงพาลทะเลาะอารวาทใส่ทุกคน รวมถึงคุณยายข้างบ้านคนนี้ด้วย
- อาชีพเก่าคือ นักเขียนนิทานเด็ก



-    เธอคลอดลูกชายคนแรกและคนเดียวในวันที่สามีเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถยนต์ขณะขับรถไปหาเธอและลูกที่รพ.
-    เธอมีอาชีพเป็นพยาบาลดูแลผู้ป่วยสูงอายุในโรงพยาบาล ซึ่งเต็มไปด้วยคนแก่ขี้หลงขี้ลืม เอาแต่ใจ
-    เธออยู่บ้านกับลูกชายสองคน ซึ่งจากสภาพน่าจะใหญ่ มีสองชั้น มีสองห้องนอน มีห้องรับแขก มีห้องครัว มีห้องเก็บของใต้ดิน สวนหน้าบ้านรกชัฎ ต้นไม้ใบหน้าขึ้นรกเต็มหน้าบ้าน
-    ทุกครั้งที่ถึงวันเกิดลูกชายตลอด 7 ปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยจัดงานฉลองวันเกิดให้ลูกในวันนั้นเลย มักจะจัดเลยวันออกไป เพราะวันเกิดลูกคือวันเกิดของชายที่เธอรัก ซึ่งก็คือสามีและพ่อของลูกเธอนั่นเอง
จากอาการของแม่ มีหูแว่ว เห็นภาพหลอน มีพฤติกรรมที่ out of control และ out of reality มี flight of idea อาการรวมๆของตัวละครตัวนี้ น่าจะบ่งชี้ว่าเธอเป็นโรคจิตเภทได้ครับ



ว่าด้วยความสัมพันธ์แม่-ลูก
เป็นที่แน่ชัดว่าเจ้าปิศาจบาบาดุกนั้น แท้จริงก็คือ id ในตัวแม่นั่นเอง ปิศาจร้ายที่ซ้อนเร้นตัวอยู่ในจิตใต้สำนึกของทุกคน ซึ่งวันดีคืนดีภาวะกดดันแวดล้อม อาจผลักดันให้ปิศาจร้ายตัวนี้ออกมาทำร้ายตัวเราและคนรอบข้างที่เรารักได้ เพราะอะไร อยู่ๆลูกชายจึงมีความหวาดกลัว วาดระแวงปิศาจตัวนี้ แอดมินสันนิษฐานเอาว่า ความสัมพันธ์แม่ลูกคู่นี้น่าจะมีลักษณะแบบ LOVE-HATE relation อยู่ คือมันเป็นความรัก แต่บางครั้งแสดงออกไปว่าเกลียด เด็กจึงฝังใจ กลัวว่าสักวันเมื่อเจ้าปิศาจตัวนี้โผล่มาจากตัวแม่เขา มันจะทำร้ายทั้งตัวเขาเอง และตัวแม่ของเขา เขาจึงเตรียมตัวทุกวิถีทางที่จะป้องกันตัวเองและปกป้องแม่ของเขา ฉากนั่งทานข้าวบนโต๊ะดูแล้วหดหู่เอาการ เด็กตัวเล็กแค่นี้ นั่งห่างคนละฝั่งฝากกับแม่อย่างห่างเกิน ทั้งๆที่แม่ลูกควรจะได้นั่งข้างกันใกล้ๆ

ปีศาจ = id สัญชาติญาณดิบๆ เถื่อนๆ
ความเป็นแม่ = ego ตัวตนที่จริงๆ ผ่านกระบวนการเรียนรู้มาแล้ว ควบคุมการแสดงพฤติกรรมของเรา หรือจะเรียกได้ว่าเป็นตัวประสานระหว่าง อิดกับซุปเปอร์อีโก้
และสุดท้ายสัมผัสจากลูก ที่เอื้อมมือมาแตะหน้าแม่ขณะที่แม่กำลังบีบคอ คือ ซุปเปอร์อีโก้ (super ego) เป็นพลังที่เกิดจากการเรียนรู้ เป็นวัฒนธรรมประเพณีที่สังสมมาจากสังคม เป็นคุณธรรม จริยธรรม ที่ลดความโหดร้ายในจิตใจลง

ฉากท้ายๆที่ลูกบอกว่า แม่กำจัดปิศาจบายาดุกออกไปไม่ได้หรอก แล้วเจ้าปิศาจก็ฉุดลูกขึ้นบัยไดไปบนห้องนอน นี่คิดว่าจริงๆก็คืออิแม่มันนั่นแหละลากลูกขึ้นไปเอง เหมือนอินี่มันต้องต่อสู้กับปิศาจร้ายในตัวอยู่ตลอดเวลา เมื่อไหร่ id มีอิทธิพลเหนือ ego และ superego ไม่อาจจัดการได้ เมื่อนั้นมิสเตอร์บาบาดุกก็จะออกมา

สุดท้ายเข้าไปคุยกันในเพจของผมได้นะครับ เผื่ออยากคุยต่อ หรือในนี้ก็ได้ครับ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://www.facebook.com/overhyp/photos/a.1532666270282634.1073741828.1532657213616873/1555045878044673/?type=1&relevant_count=1