เขาลืมยาง ลืมปาล์ม ความทุกข์ร้อน
ไปหลบซ่อน กายา ห่มผ้าสี
เขาลืมคน นอนถนน รอบเวที
ลืมคนดี เป่านกหวีด กรีดเสียงกัน

เขาลืมคำ ประกาศ ตวาดด่า
ลืมราคา ร้อยยี่สิบ กระซิบลั่น
ลืมแม้เงิน บริจาค ร้อยหมื่นพัน
ที่คนทุกข์ บุกบั่น มามอบวาง

เขาลืมเพลงสนุก ที่ปลุกราษฎร์
ลืมธงชาติ ที่ติดเสื้อ ทุกสิ่งสร้าง
ลืมหน้าที่ คนดี มิน่าจาง
ที่เคยขวางถนน จนวุ่นวาย

เขาลืมการ ปฏิรูป ประกาศกล้า
ลืมสภา ประชาชน ที่ตนหมาย
ลืมจริง จริง หรือแกล้งลืม เพื่อเร้นกาย
แล้วเดินสาย สมาธิ ริเป็นครู...

เขาเป็นคน อย่างไร โลกได้เห็น
สงบเย็น หรือกลบซ่อน ร้อนพิษอยู่
ใช้ปัญญา หาความจริง ทุกสิ่งดู
แล้วกอบกู้ ความสุข ปลดทุกข์กัน...

จันทร์ เมลือง
๑๗ สิงหาคม ๒๕๕๗