จากวันนั้นที่ได้เจอกับ "เหล่านักกีฬาคนพิการ" เค้าได้สร้างแรงบันดาลใจในการมีชีวิตอยู่ให้กับเรา แต่นั่นไม่ใช่สิ่งเดียวที่พวกเขาสร้างให้กับเรา
เขาสร้างอะไรให้เราอีกงั้นหรือ?
การไปถ่ายทำงานใช้ชีวิตอยู่กับเหล่านักกีฬาคนพิการ เราไม่ได้รู้จักแค่นักกีฬาเหล่านี้ แต่เรายังได้รู้จักกับโค้ช พี่เลี้ยง และที่น่าประทับใจที่สุดคือ "guide runner"
"guide runner" เรียกได้ว่าเป็น แทบทุกสิ่งทุกอย่าง ของนักกีฬาคนตาบอด พวกเขาเป็นเหมือนมือ เท้า และดวงตาให้แก่นักกีฬาเหล่านั้น เป็นผู้ผลักดันและอยู่เคียงข้างไปจนกว่าทั้งคู่จะเข้าเส้นชัย
“เรียกได้ว่าต้องรู้ใจกันยิ่งกว่าสามีภรรยาเสียอีก”
เขาต้องทุ่มเทฝึกซ้อม เหนื่อยทั้งกายและใจ ร่วมเป็นร่วมตายกับนักกีฬา แม้ว่าค่าตอบแทนความเหนื่อยยากนี้จะน้อยนักเมื่อเทียบกับค่าตอบแทนของการเป็นนักกรีฑาทีมชาติ ไทย ซึ่งคืออดีตของพวกเขาเหล่า "guide runner”
“และเขาสอนให้เรารู้จักการทำเพื่อคนอื่น”
และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นให้เราก้าวเข้ามาสู่ การเริ่มทำโปรเจคเล็กๆ “Less Than Thirty – Two Plus one” เพื่อให้กำลังใจ แก่นักกีฬาคนพิการทุกคน ทุกชนิดกีฬาให้เขาได้รับกำลังใจตอบแทนความพยายาม ความมุ่งมั่นของพวกเขา
เมื่อเราเดินทางไปถ่ายทำการฝึกซ้อมของนักกีฬาคนพิการเพื่อมาใช้ในโครงการ“Less Than Thirty – Two Plus one” ของเรา ซึ่งเราก็พยายามอย่างที่สุดที่จะไปให้ได้ครบทั้งหมดด้วยงบประมาณน้อยนิดที่เรามี นักกีฬาทุกประเภทที่เราไปถ่ายทำให้ความร่วมมือดีมากๆ มากกว่าคนแขนขาปกติหลายๆคนซะด้วยซ้ำ ทุกคนยอมเหนื่อย โยนบอลหลายรอบ ยิงธนูหลายๆดอก วิ่งซ้ำไปซ้ำมา กระโดดน้ำซ้ำๆหลายๆที ตากแดดตากฝนไปกับเราเพื่อให้เราได้ภาพออกมาดีที่สุด มันเป็นงานที่เหนื่อยที่สุดแต่มันก็เป็นงานที่สนุกและภูมิใจที่สุดตั้งแต่เราเคยทำมา
ถ้าถามว่าเราทุ่มเทไปถ่ายทำ ตัดต่องาน ออกกองเช้าทุกวัน เสียเงินเสียทองและเวลาไปมากมาย แล้วเราได้อะไรตอบแทนบ้าง
หลังเลิกกองถ่ายวันหนึ่ง มีนักกีฬาท่านหนึ่ง ซื้อชาเขียวนม จากร้านเล็กๆในบริเวณนั้น มามอบให้กับพวกเราทีมงาน และพูดขอบคุณพวกเรา ซึ่งเป็นทีมงานกองโจรที่ประกอบด้วยตากล้องผู้หญิงตัวเล็กๆ สองคนและเราผู้ดูแลงานชิ้นนี้ ที่กำลังเหนื่อย ร้อน และบ่นงึมงำกันอยู่ในขณะนั้น รู้สึกซาบซึ้งใจจนพูดไม่ออก จึงตอบตะกุกตะกักไปว่า ขอบคุณมากๆค่ะ
ในตอนนั้นเราก็กล้าพูดได้เต็มปากว่า
เราได้ค่าตอบแทนที่มีค่ามากที่สุดแล้ว ค่าตอบแทนที่ในชีวิต 25 ปี ของเรา เราไม่เคยได้จากใคร นั่นคือ
"รอยยิ้มและคำขอบคุณจากหัวใจของพวกเขา”
และสิ่งที่มีค่าที่สุดที่พวกเขาเหล่านี้อยากได้กลับไปก็คือ
“กำลังใจจากหัวใจของพวกเราคนไทยทุกคนเท่านั้นเอง”
Written by ปอ ออ ปอ
https://www.facebook.com/pages/Less-Than-Thirty-Two-plus-one/715611735142796
ค่าตอบแทนมหาศาลจาก โครงการ Less Than 32 plus1
จากวันนั้นที่ได้เจอกับ "เหล่านักกีฬาคนพิการ" เค้าได้สร้างแรงบันดาลใจในการมีชีวิตอยู่ให้กับเรา แต่นั่นไม่ใช่สิ่งเดียวที่พวกเขาสร้างให้กับเรา
เขาสร้างอะไรให้เราอีกงั้นหรือ?
การไปถ่ายทำงานใช้ชีวิตอยู่กับเหล่านักกีฬาคนพิการ เราไม่ได้รู้จักแค่นักกีฬาเหล่านี้ แต่เรายังได้รู้จักกับโค้ช พี่เลี้ยง และที่น่าประทับใจที่สุดคือ "guide runner"
"guide runner" เรียกได้ว่าเป็น แทบทุกสิ่งทุกอย่าง ของนักกีฬาคนตาบอด พวกเขาเป็นเหมือนมือ เท้า และดวงตาให้แก่นักกีฬาเหล่านั้น เป็นผู้ผลักดันและอยู่เคียงข้างไปจนกว่าทั้งคู่จะเข้าเส้นชัย
“เรียกได้ว่าต้องรู้ใจกันยิ่งกว่าสามีภรรยาเสียอีก”
เขาต้องทุ่มเทฝึกซ้อม เหนื่อยทั้งกายและใจ ร่วมเป็นร่วมตายกับนักกีฬา แม้ว่าค่าตอบแทนความเหนื่อยยากนี้จะน้อยนักเมื่อเทียบกับค่าตอบแทนของการเป็นนักกรีฑาทีมชาติ ไทย ซึ่งคืออดีตของพวกเขาเหล่า "guide runner”
“และเขาสอนให้เรารู้จักการทำเพื่อคนอื่น”
และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นให้เราก้าวเข้ามาสู่ การเริ่มทำโปรเจคเล็กๆ “Less Than Thirty – Two Plus one” เพื่อให้กำลังใจ แก่นักกีฬาคนพิการทุกคน ทุกชนิดกีฬาให้เขาได้รับกำลังใจตอบแทนความพยายาม ความมุ่งมั่นของพวกเขา
เมื่อเราเดินทางไปถ่ายทำการฝึกซ้อมของนักกีฬาคนพิการเพื่อมาใช้ในโครงการ“Less Than Thirty – Two Plus one” ของเรา ซึ่งเราก็พยายามอย่างที่สุดที่จะไปให้ได้ครบทั้งหมดด้วยงบประมาณน้อยนิดที่เรามี นักกีฬาทุกประเภทที่เราไปถ่ายทำให้ความร่วมมือดีมากๆ มากกว่าคนแขนขาปกติหลายๆคนซะด้วยซ้ำ ทุกคนยอมเหนื่อย โยนบอลหลายรอบ ยิงธนูหลายๆดอก วิ่งซ้ำไปซ้ำมา กระโดดน้ำซ้ำๆหลายๆที ตากแดดตากฝนไปกับเราเพื่อให้เราได้ภาพออกมาดีที่สุด มันเป็นงานที่เหนื่อยที่สุดแต่มันก็เป็นงานที่สนุกและภูมิใจที่สุดตั้งแต่เราเคยทำมา
ถ้าถามว่าเราทุ่มเทไปถ่ายทำ ตัดต่องาน ออกกองเช้าทุกวัน เสียเงินเสียทองและเวลาไปมากมาย แล้วเราได้อะไรตอบแทนบ้าง
หลังเลิกกองถ่ายวันหนึ่ง มีนักกีฬาท่านหนึ่ง ซื้อชาเขียวนม จากร้านเล็กๆในบริเวณนั้น มามอบให้กับพวกเราทีมงาน และพูดขอบคุณพวกเรา ซึ่งเป็นทีมงานกองโจรที่ประกอบด้วยตากล้องผู้หญิงตัวเล็กๆ สองคนและเราผู้ดูแลงานชิ้นนี้ ที่กำลังเหนื่อย ร้อน และบ่นงึมงำกันอยู่ในขณะนั้น รู้สึกซาบซึ้งใจจนพูดไม่ออก จึงตอบตะกุกตะกักไปว่า ขอบคุณมากๆค่ะ
ในตอนนั้นเราก็กล้าพูดได้เต็มปากว่า
เราได้ค่าตอบแทนที่มีค่ามากที่สุดแล้ว ค่าตอบแทนที่ในชีวิต 25 ปี ของเรา เราไม่เคยได้จากใคร นั่นคือ
"รอยยิ้มและคำขอบคุณจากหัวใจของพวกเขา”
และสิ่งที่มีค่าที่สุดที่พวกเขาเหล่านี้อยากได้กลับไปก็คือ
“กำลังใจจากหัวใจของพวกเราคนไทยทุกคนเท่านั้นเอง”
Written by ปอ ออ ปอ
https://www.facebook.com/pages/Less-Than-Thirty-Two-plus-one/715611735142796