บ่อยครั้งที่ใจเดินออกไปไม่มองข้างทาง
หยดน้ำตาอยู่กับการไม่มีค่า
บ่อยครั้งที่ใจเปิดออกไปให้ลืมเรื่องราว
ฉากเก่าย้อนมาเปิดออกไปไม่เป็นเช่นเดิม

แต่อย่ามาจิ๊จ๊ะให้มันมากไป มันจะเป็นบ้า
เรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่
หากเปลี่ยนเป็นจ๊ะจ๋าจะดีกว่ามั้ย
ฉันว่าเข้าท่าแต่ถ้าจิ๊จ๊ะฉันก็ต้องไป

ให้มันเป็นเพลง บนทางเดินเคียง
ที่จะมีเพียงเสียงเธอกับฉัน
อยู่ด้วยกันตราบนานๆ ดั่งในใจความบอกในกวี
ว่าตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง
คือทุกครั้งที่รักของเธอส่องใจ ฉันมีปลายทาง

ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ
ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป
ไม่ว่าใครจะมองว่าฉันงมงาย ฉันก็ยังเหมือนเดิม

ในใจไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเข้ามา
ทำให้ดวงตาฉันเห็นความสดใส ข้างกายไม่เคยมีผู้ใด
จนความรักเธอเมตตา เป็นพลังให้ฉันสู้ต่อไป
บนโลกที่โหดร้าย เหลือเกิน

แม้โลกจะเปลี่ยนไปสักเท่าไหร่
แม้ว่าความสดใสจะจางหาย
ถึงฉันจะต้องเจอแม้ความตาย
และจากนี้ต่อจากนี้จากวันนี้

ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนเธออย่าไป
ทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้
พนมสองมือขึ้นกราบกรานเธอโปรดอย่าไป
มันคงไม่มีประโยชน์ถ้าคนมันหมดใจ

ฉันเพียงแค่เจ็บจนทนไม่ไหว หัวใจฉันถูกคนทำร้าย
เจ็บช้ำจะเป็นจะตาย ไม่เคยบอกใครทั้งนั้น
ฉันเพียงไม่อยากให้ใครได้รับรู้ ความเจ็บช้ำทุกข์ทรมาน
ฉันหนีความจริงมานานด้วยการปิดบัง ด้วยคำว่าไม่เป็นไร

เปิดใจฉันหน่อยคนดี
ฉันเหนื่อยเต็มที ฉันกลัวทนไม่ไหว
เปิดใจฉันบ้างเป็นไร
ไม่อยากจะคลั่งเธอ ละเมอ เพ้อ ไปคนเดียว

อยากให้ดาวดวงนั้นรู้ว่า
เมื่อดาราส่องแสงฉันดูสดใส
อยากให้ดาวดวงนั้นเข้าใจ
ขาดเธอไปตัวฉันคงหมดสิ้นกัน

ฉันคงต้องยอมแพ้ ฉันคงต้องยอมแล้ว
ฉันคงต้องยอมจะปล่อยมันไปจากฉัน
รักเธออยู่แต่ก็รู้ว่าไม่ได้ ฉันคงจะต้องปล่อยวาง

ฝากดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน ฝากบอกใครคนนั้นฉันเข้าใจ
ไม่ว่ามันจะนานสักเท่าไร ฉันก็ยังภูมิใจที่รักเธอ