เรื่องมันมีอยู่ว่า วันก่อนเราไปนอนทำหน้าที่ ร้านเสริมสวยแห่งนึง แล้วได้คุยกับพนง.ทำหน้า แล้วก้เกิดอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมา( เริ่มมาม่าตั้งแต่ยังไม่ได้เล่าเลยย)
เข้าเรื่องเลยนะ ด้วยความเผือกของคนที่มีอยู่ในตัวเรา เราเห็นว่าพวกบริษัทเสริมสวย กิจการดีวันดีคืน ก้เลยอยากรู้ว่าพนง.ที่ทำอยู่ที่นี้ จบอะไรกันได้เงินเดือนมาเท่าไหร่
ระหว่างนอนทำmaskชาเขียวอยู่นั้นเราก็ถามน้องเค้าว่า.... น้องๆ ถามหน่อยจิ ว่าทำที่นี้อะ ได้เงินเดือนละเท่าไหร่หรอ (มานั่งคิดอีดที เราก็ตรงไปนะ อิอิ)
แรกๆน้องเค้าก็ตอบตามสเตปว่า ทางยริษัทไม่ให้เปิดเพยเรื่องนี้คะ แต่ด้วยความเผือกอีกเช่นเคยก็ตื้อตามคำตอบมาจนได้ สรุปว่าน้องได้เดือนละ 9000 บาท นี้คือเรทหลังผ่านโปรแล้วนะ และเราก็ถามต่ออีกว่า แล้วน้องจบอะไรคะ คำตอบของน้องทำเราตะลึงไปเลย... น้องจบมหาลัย มหิดล จร้า...
คือต้องขออภัยนะเป็นคนเล่าเรื่องไม่เก่ง แต่ตอนนั้นเราสวนกลับทันทีว่าแล้วทำไมมาทำงานนี้ น้องเค้าก็ตอบแบบหน้าเศร้าๆว่า ก็หางานทำไม่ได้ ก็ทำตรงนี้ไปก่อน
คือ ประเด็นมีอยู่ว่า หลายๆคนอาจจะกำลังประสบปัญหาเหมือนกันกับน้องคนนี้หรือเปล่า ที่จบมาจากมหาลัยที่ดีเสียค่าเล่าเรียนไปก็มากแต่จบมาแล้วหางานทำไม่ได้ หลายคนอาจมองว่า อาจจะไม่จำเป็นต้องหางานที่เกี่ยวกับปริญญาที่เรียนมาก้ได้ คือมันอาจจะมีในบางเคสที่จบวิศวะมาเป็นดารา หรือ จบช่างมาเป็นพนง.แบงค์ แต่ถ้าเป็นแบบนั้น สิ่งที่เรียนมาทั้งหมดก็ไม่มีความหมายไปมากกว่าใบรับประกันความโง่หรือเปล่า (อาจจะแรงไปนะคะ ขอโทษด้วย) เงินที่จ่ายไปเพื่อได้กระดาษมาใบนึง เพราะสิ่งที่เรียนไปมันไม่ได้ถุกนำมาใช้ มันก็ค่อยๆลืมไป ปัญหาสังคมที่เห็นอยู่นี้ไม่ใช่แค่ เรื่องเรียนจบมาแล้วไม่ได้ใช้ แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือ ค่าแรงที่ได้กลับมา บางคนอาจจะมองว่า 9000 ถ้าบริหารเก่งก็ยังเหลือพอเก็บ แต่ถ้าพูดถึงผลกระทบ และ คุณภาพชีวิตของคนเรา เรื่องนี้ STOP ไว้ก่อนเด๋วกลับมา
มามองในมุมมองของบริษัทกันบ้าง... (เรื่องเกิดขึ้นใกล้ตัวอีกแล้วครับท่าน) บริษัทตั้งอยู่แถวราชเทวี ไม่ต้องพูดถึงค่าครองชีพแพงเวอร์ มาม่าใส่ปลาหมึกชามละ 60  (ลาออกไปขายข้าวแกงดีไหม กำไรเห็นๆ) เดินทางค่อนข้างสะดวกมี รถเมล์ รฟฟ แต่ปัญหาที่ทางบริษัทมีอยู่คือ หาคนงานไม่ได้ ตามราคาตลาดแรงงานปัจจุบัน เด็กจบตรีใหม่เรทอยู่ที่ 15000 ในราคาเท่านี้ ในทำเลนี้ (หรืออาจจะเป็นเพราะทำเลจริง ไม่แน่ใจ ใครรู้โปรดช่วยบอกที) เด็กมักจะบอกว่าไม่พอค่าเดินทาง ค่ากินใช้ มาทำแล้วไม่คุ้ม ทางบริษัทเลยแก้ปัญหาโดยที่หวังจะหาพนงที่มีทักษะน้อยลงมาอีก โดยเปลื่อนกลุ่มเป้าหมาย มาที่ พนง.รายวัน ไม่จำกัดวุฒการศึกษา รายวัน วันละ 300 ถึง 500 ขึ้นอยู่กับความขยันของพนักงาน เฉลี่ยแล้วพนงได้เงินเดือน 7000 ถึง 12000 เพราะงานเป็นงานจำเจ คล้ายๆกับงานขายประกันแต่ง่ายกว่าไม่ต้องตามลูกค้าไม่กดดันไม่เคร่งเรื่องเวลา ในช่วงเวลาหกเดือน มีพนง มา สมัคร ตั้งแต่อายุ 18-40 เป็นจำนวนหลายสิบคน (แต่ก็อาจจะเป็นเพราะช่วงปิดเทอมยาวด้วยแหละ) ผ่านไปไม่กี่เดือนบริษัทมีนโยบายขยายกิจการ ทางพนงอย่างเราก็ต้องหาคนงานอีก ติดต่อบริษัทจัดหางานก็แล้ว แจกใบปลิวก้แล้ว ลงโฆสนาก้แล้ว แต่ก้ไม่สามารถหาพนงเพิ่มได้ เวลาไปออก บูทที่ สถานศึกษาจะเห็นได้ชัดว่า ถ้าเป็น มหาลัย นักศึกษาส่วนใหญ่จะไม่นิยมทำงานแนวนี้ งานที่อยากได้ในความคิดของนักศึกษาส่วนมากคือ บริษัทใหญ่ ใกล้บ้าน ไม่กดดัน เงินดี มีอนาคต ไม่ต้องวิ่งตามเป้า สายได้ กลับเร็ว (ฟังดูคุ้นๆไหม งานแบบนี้มีที่ไหน) แต่ถ้าเป็น พานิช หรือ ปวช ปวส เวลาเข้าไปเสนองาน พวกเค้าจะมีทัศนะคติเป็นบวกมากกว่า สู้งาน อดทน (ที่พูกถึงคือยกเว้นคนขี้เกียจนะ คนประเภทนี้มีทุกที่ ในทุกคน)

คืนนี้พอแค่นี้ก่อนเด๋วมาต่อนะ ข้อคิดให้ไปคิดก่อนนอน คนหางานไม่ได้ หาได้ก็ค่าแรงต่ำ บริษัทหาคนไม่ได้ หาได้ก็ทักษะด้อยกว่า ในเคสที่ไม่ใช่บริษัทใหญ่ๆ หรือ นักเรียนหัวกะทิ จะมีชีวิตได้พอกินพอใช้และ เหลือเก็บเพื่อภาวะฉุกเฉินหรือยามแก่ ในสังคมปากกัดตีนทีบอันโหดร้ายนี้ จะต้องทำยังไงกันบาง เด๋วไว้มาต่อนะจ้ะ