คนที่ดูตอนแปดแล้ว มีใครอาการเดียวกันกับผมมั้ยเนี่ย?
ประมาณว่าดูไปยิ้มไป ไม่ได้ฟินแบบจิกหมอน ตัวบิดเป็นเลขแปด
แต่ความฟินมันมาเรื่อยๆแบบต่อเนื่อง

เป็นตอนที่ดูแล้วชอบทั้งตอน คือเหมือนเราค่อยๆได้ดู ดงฮาแน่ใจว่า รักบอมอีที่ตัวบอมอีเอง
ไม่ใช่เพราะหัวใจของซูจอง(หลังจากที่สับสนมาตั้งแต่ตอนเจ็ด)
ส่วนบอมอีก็เหมือนค่อยๆแน่ใจตัวเองว่าหนูรักคนแก่แน่นอน
ฮาตอนที่แม่บอมอีบอกว่า การอ่านหนังสือสร้างความบันดาลใจตอนเริ่มวัน
นี่ฮิตมากสมัยแม่กับพ่ออยู่มหาลัย บอมอีเรียบเถียงแทนเลยว่า หนูว่า คลาสสิคออก(คือปกป้องเต็มที่)

ฉากอื่นๆที่ชอบและน่ารักมากก ก็ฉากบอมอีเสียสละกระดุมให้ดงฮา(เม็ดตรงหัวใจ)
บอมอีทำมือยุกยิก อยากลูบหัวดงฮา
ดงฮาขอมองบอมอี เพื่อจะได้ประทับบอมอีไว้ในหัวใจ(ฉากนี้เหมือนฉากดงฮาสารภาพรัก คือไม่ได้แค่บอกว่าชอบแล้ว)

ส่วนฉากจบ ที่คนเลี้ยงแกะยอมจากสเตฟาเน็ตไปเกาะ อาจจะดูดรามานึดนึงแต่ผมว่า ดงฮาดูแมนดีครับ เสียสละให้น้อง
แต่ก็เหมือนบอก ดงวุคด้วยแหละวาข้ารักแฟนเอ็งว่ะ

ส่วนคู่ดงวุคกับจีวอน(นางรอง)เหมือนคนเขียนบทจะเริ่มปูให้กลับมารักกันแล้ว
จีวอนสองตอนหลังก็สวยเจิดขึ้นมาก ฉากที่ป้อนข้าวกันเนี่ยน่ารักโฮก

น้องพูรึมก็น่ารัก ตอนเจ็ดที่ร้องไห้ขอไม่ให้ดงฮาป่วยอีกเนี่ยอยากจะเข้าไปโอ๋ๆลูบหัวเลยทีเดียว(แค่นี้พอมากไปเด๋วพรากผู้เยาว์)
ตอนแปดที่ตีตูดพ่อ ไล่ไปอาบน้ำก็น่าร้ากกกกกก

อันนี้เวิ่นเว้อส่วนตัว ซูยองเล่นเรื่องนี้ได้น่ารักมาก โดยเฉพาะเวลายิ้มอยากเข้าไปหยิกแก้มเลยทีเดียว
แถมยังเป็นผู้หญิงที่ใส่กางเกงยีนส์ได้สวยโคด เห็นแล้วอยากยืมขานางไปคีบมาม่า(เกี่ยวกันมั้ย........คือไกล้เที่ยงแล้วหิวอ่ะ)

ก่อนจบใครก็ได้รบกวน บอกผมทีนางเอกชื่ออะไรกันแน่ครับระหว่าง บอมอี บอมมี หรือบอมยี
จบแระ ยาวไปมั้ยเนี่ย